Vikan


Vikan - 09.04.1959, Blaðsíða 20

Vikan - 09.04.1959, Blaðsíða 20
Skyndilega var fjöldi manna, sem voru álitnir 3tanda á föstum fótum, algerlega á valdi Gilles. Þótt einkennilegt megi virðast, leit Babin alls ekkí út fyrir að hafa áhyggjur af þessu. Ef til vill kvíðinn. En ekki hræddur. Var hann eklú eins djúpt sokkinn og hinir? Gilles hafði ekki eitín sinni litið á möppu hans. Hann leit á koníaksglösin tvö, síðan á unga mánninn. Hann skildi. „Gaston!“ kallaði hann. „Helltu aftur í glösin. Og ég ætla sjálfur að fá mér.“ Hann lyfti hendinni og kveikti sér í vindli sín- um. Hönd hans skalf ekki hið minnsta. Síðan blés hann, frá sér bláu reykskýi og sagði hinn róleg- 'aati: „Verið ,þér bara rólegur. Flanið ekki að neinu. Sjáið þér til, þér getið gert mikið ógagn.... ikið ógagn ... og það kann að koma ýmsum . ..“ Hann hætti skyndilega, en Gilles þóttist viss um, að hann ætti við Gérardine frænku. Venju- iega snerti hann ekki á áfengum drykkjum, en nú drakk hann úr öðru koníaksglasinu jafnhratt og hinu fyrra. Þegar hann bjóst til að fara, spurði Babin: „Hvert var orðið?“ Það vottaði fyrir einhverju, líku undirgefni í rödd hans. Einhverra hluta vegna, hefði Gilles aldrei sagt Plantel þetta, en hann svaraði Babin hreinskiln- islega: . „Marie." Hinn gretti sig og Gilles sagði: „Skirnarnafn móður hans.“ Babin ‘drúpti höfði. „Mér hefði átt að detta það í hug.“ Og, þégar Gilles var á leiðinni til dyra, bætti Babin við: „Flánið ekki að neinu, Gilles." Gilles stóð á gangstéttinni fyrir utan og leit í áttjna að búð Gérardine frænku, þar sem hún sat inni. á litlu skrifstofunni með glerveggjunum. ,,ííg ætti líklega ekki að koma með yður iengra," sagði Rinquet hikandi. Gilles hafði gengið inn í dimman forsalinn á Dómshöllinni. Rinquet beið árangurslaust eftir svari, leit á húsbónda sinn og rá, að hinn síðar- nefndi var alls ekki var við návist hans. Og eins og ■ tryggur varðhundur, leit hann flóttalega á rykfallinn stigann og gekk yfir á gangstéttina handan við götima og beið. Án þess að hika, hljóp Gilles upp stigann, þar til hann koma að þykkri hurð. Þar var engann að sjá, svo að hann opnaði dyrnar. Það brakaði i hjörunum. Síðan var áhrifamikil þögn og fimm eða séx svartklæddir menn litu í átt- ina tll hans. Gilles 'fahnst hann sjá fyrir sér ímynd réttlæt- isins. Hann vissi lítið um dómsmál og gerði ekki greinarmun á afbrotarétti og borgararétti. Þetta var langt, grámálað herbergi með nokkr- um stólum, eins og í skólastofu. 1 öðrum enda þess sátu þrír dómarar, og fyrir framan þá stóðu þrir menn og hölluðu sér kumpánlega fram á eitthvað, sem einna helzt líktist afgreiðslu- borði. Gluggi var opinn, og inn um hann barst vorgolan og hávaðinn að utan, svo að þetta minnti hann mun fremur á skóla. Brakið í hurðinni virtist hafa komið þessum mönnum algerlega úr jafnvægi, því að þeir horfðu enn á hann undrandi. Þeir störðu eins og stein- runnir á opnar dyrnar og svartklædda mann- inn, sem inn kom. Ef til vill var það fjarstæða, en Gilles komst ekki hjá því að hugsa til þess, að ef til vill hefði han nruðzt inn á leynilega ráðstefnu. Enn einu sinni datt honum skóli í hug, þar sem þrír eða fjórir kennarar spígsporuðu um tóma stof- un og hentu gaman að refsingum þeim, sem þeir ætluðu nemendum sínum. Þegar Gilles lokaði á eftir sér, heyrði hann sagt: „Þetta er frændi Mauvoisin." 1 nokkrar mínútur reikaði hann um auða gang- ana og leit inn í herbergin, sem virtust jafnauð og gangarnir. Loks rakst hann á mann, sem hann spurði, hvar hann gæti fundið rannsóknar- lögregluna. Án þess að líta af brauðinu og súkku- laðinu, sem hann var að borða, svaraði maður- inn: „Hver þeirra?“ „Sá, sem hefur með höndum Mauvoisin-málið." „Til vinstri . . . síðan aftur til vinstri og þar fyrir enda gangsins." Hann fór eftir þessum fyrirmælum, þar til hann kom inn í nokkurs konar fordyri, þar sem lög- reglufulltrúinn og einn manna hans sátu masandi og reyktu. Eins og dómararnir og lögfræðing- arnir í borgararéttinum, þögnuðu þeir, þegar Giiles birtist. Hann þurfti ekki að spyrjast vegar frekar. öðrum megin í herberginu var hurð með sand- blásinni rúðu, og nálægt henni kom hann auga á tösku Colette. Hann var í svo miklu uppnámi, að honum brá við minnsta tilefni, og þegar hann kom auga á þessa tösku, sem þarna beið eig- anda síns, fór um hann hrollur, eins og hann sæi fyrir sér eitthvert hrollvekjandi atriði í þessum harmleik. Gilles skeytti lögreglumönnunum engu, og áð- ur en þeir gátu stöðvað hann, gekk hann að dyr- unum og bankaði. Undrandi rödd að innan svar- aði. Gilles opnaði dyrnar. Hið fyrsta, sem hann kom auga á, var Colette, sem þarna sat í stól, síðan sá han nrauðhærðan mann, sem sat við stórt skrifborð. Maðurinn hafði augsýnilega bú- izt við, að einhver lögreglumannanna væri að raska ró hans. 1 fyrstu brá honum illilega, en siðan stökk hann á fætur og ýtti Gilles á undan sér út úr herberginu, eins og til þess að koma í veg fyrir alvarleg helgispjöll. „Ég get ekki tekið á móti neinum. Þér hafið ekket leyfi til . . .“ Og hann skellti svo harkalega á eftir sér, að glerið í hurðinni skalf og nötraði. Lögeglufor- inginn og hinn maðurinn brostu hálfskömmustu- lega, eins og þeir skömmuðust sín fyrir, að hafa látið Gilles ganga inn. Þeir störðu á hann, þegar hann settist á bekkinn hinum megin í herberginu. Nokkrar mínútur liðu, stundarfjórðungur, hálf- tími. Gilles tók að venjast þögninni, eins og þeg- ar menn venjast myrkri, og hann tók að heyra óminn frá röddum í næsta herbergi. Á skitugum veggnum var skorkvikindi, sem hafði af misgáningi rekizt inn i þessa ógnar- stóru byggingu. Síðan kom hann augua á köngur- ló, sem skreið ógnarhægt í áttina að kvikindinu. Gilles starði á vegginn. Hann svitnaði í lófunum og þerraði öðru hverju á sér ennið. Honum brá, þegar hánn heyrði í skipi neðan frá höfninni, og honum datt í hug, þegar hann kom sjálfur til þessarrar borgar á skipinu Flint. Heit golan lék um andlit hans, og hann minntist kirkjugarðsins I Nieul og spörfuglanna í runnun- um. Hann hugsaði ekki. Ekki í rauninni. Hann gat þaö ekki. Þegar hann var skyndilega orðinn pott- urinn og pannan á allri þessarri hringiðu, gat hann ekki fyllilega gert sér grein fyrir þvi, hvað gerðist í kringum hann. En ef dæma mátti af svipnum á andliti hans, virtist hann i djúpum þönkum. Þegar þeir Rinquet höfðu arkað gegn- um mannfjöldann fyrir skemmstu, hafði lítil stúlka, ekki eldri en tólf þrettán ára reynt að selja honum blóm. Hann hafði hreinlega ekki séð hana. Hann var sonur elskendanna tveggja i Rue de l’Escale, sonur annars Mauvoisin-drengjanna, þessa með síða hárið, sem var vanur að koma gangandi á hverjum degi frá Nieul, með fiðlu undir arminn, sonur Elise, sem hafði fylgt mann- inum, sem hún elskaði um alla Evrópu, búið með honum i skítugum gistihúsum og borðað með honum á fátæklegum veitingastöðum. En rætur hans voru dýpri. Hann var barnabarn annarrar systurinnar yfir arinhillunni, þeirrar með fallega andlitið, sem kom honum til þess að hugsa um Colette, sonur múrara, sem loks hafði orðið vagn- stjóri við kalknámurnar. Þaðan kom hann, og hann var bundinn föst- um, áþreifanlegum böndum. Samt var hann ókunnur maður úr ókunnu landi, sem hafði kom- ið þangað á daunillu skipi, reikað um hafnar- bakkann með farangur sinn undir handleggn- um, með rytjulega selskinshúfu á kollinum. Hitt fólkið var öðruvisi. Það þekkti hvort ann- að, hafði verið saman í skóla, talaði sama mál og átti sameiginlegar endurminningar. Gérardine Eloi var móðursystir hans. Hún hafði einnig búið i æsku í húsinu við Rue de l’Escale, sem hafði ómað af tónlist dægrin löng. Hún hafði ekki gifzt farandstónlistarmanni, heldur manni úr gamalli kaupmannaætt. Hún hafði aldrei farið úr húsi sinu. Hún hafði eignazt börn sin þar og alið þau þar upp, og þegar maður hennar dó, hafði hún rekið búðina sjálf. Allt þetta hafði gerzt, þegar hann var í burtu og vissi ekkert um La Rochelle, nema það, sem foreldrar hans höfðu sagt honum, en sú mynd, Framhaldssaga eftir G. SIIVIEIMOM sem þau höfðu brugðið upp fyrir honum, hafði verið hrein og falleg, yndisleg borg, fallegir litir, hreinasta paradís friðar og heiðarleika. Stundum breyttist ómurinn frá hinu herberg- inu. Það var þegar Colette talaði. Þegar Gilles heyrði rödd hennar, þerraði hann á sér hend- urnar og ennið. Lögreglumennirnir tveir stóðu nú við gluggann og önduðu að sér hreinu loft- inu. Hann hafði komizt að leyndarmálinu og opnað peningaskápinn, og hann komst ekki hjá því að hugsa, að til þess hefði frændi hans einmitt ætl- azt. Þetta dularfulla orð, sem varð að finna — var það ekki eins og drekarnir, sem vörðu hellis- munna, þar sem geymdir voru dýrmætir fjár- sjóðir ? Þessi harðgeri maður, sem talaði ekki við neinn, sem fyrirleit meðbræður sína, fór vikulega i pílagrímsför til fátæklega hússins i Nieul, til þess að virða fyrir sér myndina af konunni, sem varð daufari með ári hverju. Það var þetta, sem hann hafði orðið að finna. Hinn óviðjafnanlegi Mauvoisin skipti hann engu, maðurinn sem ekkert gat stanzað, maðurinn sem gekk þunglamalega um borgina, sem hann hafði algerlega á valdi sínu. Hver hafði verið ætlun Octave Mauvoisin? Að þessi renglulegi stráklingur skyldi erfa völd hans? Að þessi strákur skyldi hafa slík völd, að hann hefði Samlagið á valdi sínu, og meðlimir þess lytu honum í einu og öllu? Stundum komst hann í slíkt uppnám, að hann langaði til þess að stökkva skyndilega á fætur, 20, VIKAN

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.