Vikan - 09.04.1959, Side 22

24.
VERDLAIiNAKROSSGÁTA
VIKUNNAR
VerðJaunakrossgáta Vlkunnar
nýtur sívaxandi vinsælda og allt-
af fjðlgar þeim lausnum, sem
berast. Margar eru réttar — þó
ekki nærri aliar og hefur verið
dregið úr réttum lausnum. Sá
sem vinninginn hefur hlotið fær
verðlaunin, sem eru
100 krónur
Velttur er þriggja vikna frest-
ur tll að skila réttum lausnum,
vegna lesenda okkar í sveitum
landsins. Lausnin sendist blaðinu
í lokuðu umslagi, merkt „Kross-
gáta„ í pósthólf 149.
Margar lausnir bárust á 20.
verðlaunakrossgátu Vikunnar og
var dregið úr réttum ráðningum.
SIGtTBLAUG JÓNSDÓXTIB
Nesvegi 9, Beykjavik
hlaut verðlaunin, 100 krónur.
Vinnandinn má vitja verðiaun-
anna á ritstjórnarskrifstofu Vik-
unnar, Tjarnargötu 4.
Lausn á 20. krossgátu er hér
að neðan.
PLVRri örfí- LJÖD 5 LÍrn V£&- LáV5fí* uXÍPfí nw.) SflM- HUODI fí. TLálD; V£K.\ rDETrfí SN/EDC Sfírj- HÚÖBÍ JURT H£STU£ Sflfl- L IDIfítl huouí , A 9 J r/rii vö/tu■ ÚN sk.st. eúlu- PoKHft
RKfUxHt. HfírruZ VÍSIP- "T
RfíUF DfíUDI TONN LÍKHfíS- HLUT!
CifíNúfí /JVN- cfícrr
ÆTLR Df. rtÍKÍD 5pAí£ VOHDU 'fí. ur/Nfí TÍL ÞESSR
EÍHS R ! F H fí VfíZÍB NÍfLDlli. 5fíM- TENCr- ÍNG-
£LDS: rjeyn PLOKti- E/N5 SKflKET . E/N5 uörup BVLT/NLr PRfífíV- Ufá
TfíLfí l/OND ÖUfíUD L£CrR VtSÍfL pLöntu 3 r. u L K U F/wn- EFN! KEVfíi
r55 UorÍN JÍKFjnJ- HLUrÍ Sfffl; HL/ODI
TfíLfí &£K- HLÍÖBI
FRO/1- EFfít 5RM- T£ NCc~ ÍHCc VONfí TRLfí UNQ- v/Di
SK 5T 51EK.; HLJÓOI e/NS
YÍ/tÐ- ÍNCcU tjon i/unKnf flND- Vfl/tP
KLfíSS iatcr TfíU 5HNN- FÆK/N/r 'cKFWfí ■ /JRVDJfí EÍNS
Sfírr- TENd- !NQr 5K0UR TONN SHM- hljöD/ /rivfír H£LZn
Qr L H
BtfíD! Sc*- HUOD/
ö- 5JRUMJ uor SND/HCc
EÍNS P/NGr- deílv
m u menfí SÉfl. HLJÖD-t V vE/r EÍNK,- STflFUR.
5LPUCJ L T O R V 1 L J R
Lausn á 21. krossgátn
Vikunnar.
B A L D u R + 0 G + K 0 N N I +
A S I A + E S P A R + K E I L A
N + K N A ur K + T T R + M + I Ð
D A N S L E i K 1 R + F A G N A
A F + I L R K + R + E I N + + N
R A N N S 0 K N X R S T JL F A T
1 R I N N + A N N A R L E G U R
K + K + + F + L T S A + D + K T
I + K I N A L I F S T L E X T R
N I A + H R U N A + R A N + R Æ'
T S N- A R + K A L I, F I + B A D
V I + L 0 K K + L Al 1 R| L 1 F I
r N A + K L A F I + Ð + 0 S A R
A G N 0 I + N A D H A nI G A R' N

Hamingjumiðin
Framh. af bls. 19
- Ekkl ef ég get komið í veg fyrir það, sagði'
Bill og þrýsti henni að sér.
Dansinum lauk í þessu, og Bill fylgdi henni
aftur að stólnum, þar sem hún hafði skilið eftir
sjal sitt. Hann tvísteig um stund, en þegar hann
haföi fullvissað sig um, að enginn hafði auga-
stað á henni, settist hann við hlið hennar.
- Þar sem þér vitið svo mikið um mig, sagðl
hann —- þá vitið þér einnig, að ég er einmana
og dauðfeiminn. Myndi yður þykja það leitt, ef
þér væruð með mér það sem eftir er kvöldsins?
Hún hugsaði sig um, síðan svaraði hún:
— Það verður ágæt æfing. Það væri miskunn-
arlaust af mér, ef ég skildi yður einan eftir.
Bill hafði aldrei skemmt sér jafnvel. En hann
komst ekki hjá því að hugsa, að hann yrði ef til
vill vandræðalegur, þegar hann yrði loksins að
viðurkenna —• og það varð hann að gera — að
hann væri nokkurs konar svikari.
fig hefði ekki átt að segja henni, að ég væri
Alan, sagði hann við sjálfan sig. En í rauninni
þarf hún alls ekki að verða fyrir vonbrigðum.
Alan er ekki vorkunn. Hann hefði getað komið
hingað ef honum sýndist.
Hann missti sjónar af henni í hringdans. Hon-
um fór að líða illa, þegar hann minntist þess, að
hún hafði talað um að hverfa.
Var henni alvara? Gat það verið, að hún hafi
vitað, að hann var alls ekki Alan?
Það var leikinn vals, og hlæjaridi fólk streymdi
út á dansgólfið. Bréfræmum var fleygt um sal-
inn og allir fengu sinn pappírshatt.
Einhver skellti kjánalegum hatti á kollinn á
honum, en hann tók naumast eftir því. Andlit
hans var hið eina með alvörusvip í salnum.
■ Klukkan sló tólf og grímunar féllu — einnig
gríma Bills. Hún var rifin af honum. Þetta gerði
stúlka, sem dansaði fram hjá honum.
Skyndilega ijómaði Bill. Hann hafði komið
auga á stúlkuna, sem hann var að leita að. Hún
sat í einu hominu.
Hann þaut i áttina til hennar.
— Burt með þessa ljótu grímu! hrópaði hann
— Komdu að dansa!
Hún tók ofan grímuna og bosti til hans. Hann
stóð á öndinni. Hún var enn fegurri en hann hafði
dreymt um.
En þegar hann horfði i augu hennar, myrkuð-
ust þau skyndilega.
— Það er vist kominn timi til að segja yður,
að ég er ekki stúlkan, sem ég sagðist vera, sagði
hún. — Ég heiti ekki Mabel.
Bill brá við.
— Það var ágætt! hrópaði hann — því að ég
er heldur ekki sá, sem ég sagðist vera. Ég á við,
ég er ekki Alan.
Hann settist við hlið hennar, meðan hann út-
skýrði þetta fyrir henni — og greip um leið
tækifærið til þess að taka i hönd hennar. Báðar
hendur, reyndar. Og honum til ósegjanlegrar
gleði, reyndi hún ekki að draga að sér hendurnar.
Og meðan þau sátu þarna í daufri skímunni,
kom hún með sína skýringu — sem líktist svo
skýringu Bills, að þau fóru að skellihlægja. Hún
lét sér hvergi bregða, er Bill beygði sig að henni
og smellti kossi á varir hennar.
— Gamli góði Alan, og gamla góða Mabel!
hvíslaði hann. — Ef þau hefðu ekki látið okkur
fá miðana sína, hefðum við líklega aldrei rekizt
hvort á annað. En nú ...
Þau áttu eftir tvo tíma til að dansa — tveír
tímar til að kynnast — segja ævisögu sina og
ákveða stefnumót.
Og þar sem jólin voru í námd og þau voru svo
hrifin hvort af öðru, ákváðu þau — ef til vill af
sektarmeðvitund — að láta Alan og Mabel slást
í hópinn.
— Það er ofur-einfalt, sagði vinkona Bills, sem
hét reyndar Denise Warren og var dóttir kon-
unnar, sem Mabel leigði hjá. — Ég skal biðja
mömmu um að bjóða þér og Alan í jólamatinn
hjá okkur. Mabel verður auðvitað þar, og . . .
—Og ef til vill kemur Amor í heimsókn, bætti
Bill við ánægður.
— Það er erfitt að tjónka við hann. En hann
hefur samt gert mér mikinn greiða, og ég er
viss um, að hann tekur sér ekki jólaleyfi.
Þau hölluðu kinn að kinn, sæl og ánægð.
Bill fylgdi Denise og heilsaði móður hennar,
sem beið eftir henni. Hún var einungis eldri út-
gáfa af Denise, og það var glettnisglampi í aug-
um hennar.
Það var greinilegt, að hún kunni vel við Bill,
og henni var það ljúft að bjóða honum í jólamat-
inn.
— Því fleiri því betra! sagði hún glaðlega, þeg-
ar þau sögðu henni söguna af Alan og Mabel.
Bill vissi, að hann varð að fara að Alan með
mestu varúð.
— Þú misstir svei mér af góðu gamni, kunn-
ingi, sagði hann við Alan. Þarna var Denise,
alein, yndislegasta stúlka, sem þú getur hugsað
þéi'. Hún . ..
Mér er fjárans sama um Dennise, sagði Alan
hranalega. — Ég hafði að mipnsta kosti enga
löngun til þess að kynnast stúlku, sem Angela
frænka mælti með. Þegar mér finnst timi til þess
kominn að velja konu, ætla ég að gera það sjálf-
ur.
— En Denise er alveg dásamleg, sagði Bill
fullur ákafa. — Hún er ljóshærð og dansar eins
og engill. — Lifandi draumur!
— Kann að vera, hreytti Alan út úr sér. — Og
það sýnir, að hún er alls ekki neitt fyrir mig. Eg
vil eiga dökkhærða konu, sem er annað fleira en
dansfélagi. Mabel er vafalaust álitlegri stúlka.
Og þessu til sönnunar, skulum við líta á bréfið,
sem hann skrifaði frænku sinni eftir jólin.
„Kæa Angela frænka! — Ég verð að biðjast
afsökunar á því, að ég skyldi senda þér kort um
22
VIKAN