Vikan - 06.08.1959, Qupperneq 6

Ingrid leit á klukkiina og sagði
óróleg:
— Gert, ])ú verður aÖ fara núna.
tni mátt ekki láta prófessorinn biða.
Ungi maðurinn i hægindastólnum
kastaði frá sér blaðinu, sem liann
hafði verið að blaða i, reis á fætur
og gekk til hennar, þar sem hún
sat í breiðri gluggákistunni. Hann
greip um axlir hennar, liristi hana
til og sagði stríðnislega:
— Vertu róleg, gæskan. Þú ert
svo taugaspennt, að maður gæti
haldið, að það væri þú sem ættir
að fara að ganga undir próf. Þú
skalt læra eitt, áður en þú gengur
undir próf, og það er það, að það
skiptir ekki miklu máli hvað þú
kannt mikið, heidur hvað viðkom-
andi halda að þú kunnir. Þessvegna
er um að gera að leika á þá og láf-
ast sjálfsöryggið uppmálað. En
liversvegna ertu eiginlega að læra?
Fallegar stúlkur eiga ekki að brjóta
heilann um smámuni eins og hver
skrifaði um hvern og hvenær. Þær
eign að reyna að vera manni sinum
til ánægiu.
— ó, Gert, byrjaðu aftur! Þegar
maður hlustar á þig, sagði Ingrid
ásakandi, — mætti halda, að við
lifðum á nítjándu öld. Á vorum dög-
um verða allar stúlkur að nema eitt-
hvað sér til uppbyggingar.
— Þvaður! Staður konunnar er
heimilíð.
— Hvernig gat ég orðið ástfang-
in í manni sem er svona ógurlega
gamaldags? sagði Ingrid og and-
varpaði.
— Að því er virðist vegna þess
að ástin er ámóta kjánaleg nú sem
áður, sagði Gerf hlæjandi og fór
höndum um hár liennar og kom ó-
reiðu á það. — Jæja, hvar eigum
við að skemmta okkur, þegar ég er
búinn? Á Gillet?
— Gert, sagði Ingrid biðjandi,
getum við ekki verið ein, aðeins þú
og ég i þetta sinn? Við getum borðað
góðan og hátiðlegan mal heima hjá
þér. Ég get matreit! hann. Ég vil
siður fara aftur úl i dag. Annars
ættum við ekki að tala um skemmt-
un, fyrr en þú ert búinn i prófinu.
— Blessuð stúlkan, sagði Gerl
blíðlega og beygði sig yfir hana og
kyssti hana á nefið. — Auðvitað næ
ég prófinu. F.n mér er sama þótt við
höldum upp á það hérna heima. Ég
er óneitanlega dálitið þreyttur eftir
að hafa lesið í alla nólt. Tauga-
spennan i þér smitar frá sér, og
þessvegna fór ég aftur yfir það sem
ég hafði hripað niður — það litla
sem ég hef gerl — enn einu sinni
í nótt. En þú verður að læra að
treysta mér, Ninni. Hvernig verður
það annars í framtiðinni, sagði
hann byrstur af upogerðar þunga,
— ef hinn frægi lögfræðingur kem-
ur fyrir réttinn dauðhræddur um að
tapa málinu, sem hann hefur tekið
í............
Gert ætlaðist til þess, að
kona hans Jiti upp til hans
og sýndi honum lotninKU
— en of mikið sjálfsör-
yggi leiðir sjaldnast gott
af sér.
-----------------------------------_l
að sér, vegna þess að kona hans hef-
ur valdið því, að hann licfur misst
sjálfstraust sitt?
— Hversvegna ertu sifellt að
stríða mér? sagði Ingrid dálítið
gremjulega. — Þú kemur mér til
þess að halda, að ég sé heimsk litil
kjánaslelpa, vegna liess að ég er
orðin ástfangin i manni, sem er allt-
af að gefa i skyn, að kona hans eigi
að stillu honum upp á heljarmikinn
stall og líta upp til hans með ótla-
blandinni virðingu.
Gert hló við.
— Þannig vilja allir karlmenn
liafa ]>að, ]iótt allir séu ekki eins
hugrakkir og ég og viðilrkenni ]iað.
Auk ])ess er svo freistandi að stríða
þér, því að þú ert aldrei eins sæt
og þegar ])ú þykist vera reið.
— Gert, hefurðu hugsað þér að
koma nógu snemma í prófið eða
— Skal reyna. Þú getur farið út
á meðan og keypt eitthvað góii að
borða.
— Hvað á ég að kaupa?
— Kjúklinga, lnx, liumar, — hvað
sem þér sýnist. Bara ekki pylsur,
þvi að ])á deyr ást min.
— Hversvegna ertu alltaf að
stríða mér fyrir að kaupa pylsiir?
sagði Ingrid gröm.
— Eg var að segja þér hvað það
er freistandi nð slriða þér, sagði
Gert og hló góðlátlega.
Þegar þau sálu í lilla, Ijósbláa
sportbílnum hans Gert á leiðinni
lil háskólans, sagði Gerl nokkuð
rogginn um leið og hann vatt bíln-
um i gegnum iðandi umferðagöl-
una:
— Gleymdu bara ckki víninu. Það
verður að lialda sómasamlega upp
á nrófið.
Og þegar hann nam staðar, lil
þess að hleypa Ingrid úl, tók liann
fram vænan skammt af seðlum og
rétti henni.
— Þetta er fyrir innkaupin. Held-
urðu að það sé nóg?
— Nóg! Þú lieldur víst ekki að
ég ætli að eyða öllu þessu i kvöld-
verð handa tveimur. Það væri
hreinasta glai)i’æði.
Gert hló að svipnum á andliti
hennar.
— I.itli nirfillinn minn, hvað
heldurðu að heilt kvöld á Gillet
myndi kosta? Hugsaðu um l)að, að
ég — þar sem um er að ræða, að
ná upp á prófinu — hefði orðið að
bjóða öllum sem ég kannaðist við
i salnum að skála við okkur. Það
yrði ekki ódýrt.
Ingrid liélt hendinni yfir munni
hans.
— Þú mátt ekki tala um prófið,
fyrr en þú ert búinn að ná þvi.
Ilann kyssti á lófa liennar og
sagði brosandi:
— Þú vildir helzt vera hjá mér
og hvisla í eyrað á mér: „Mundu.
að þér getur líka skjátlazt." Veiztu
ekki, að ég er fæddur undir sigur-
merki? Bless, kjáninn minn, sagði
liann og kyssti liana. — Og gleymdu
nú ekki, áminnti liann, ]iegar hún
steig út úr bilnum — að ég vil fá
eitthvað sérstaklega gott að borða,
þegar ég kem heini.
Ingrid stóð kyrr og horl'ði á eftir
bilnum, þar sein hann hvarf fyrir
næsta götuhorn. Síðan sneri hún sér
við 'og gekk hægt eftir götunni þung
á brún. Hún var full óróa, þótt það
væri ckki vegna prófs Gerts, lield-
ur vegna framtíðarinnar. Flestum
myndi finnast það ótrúlegt, að hún,
sem trúlofuð var Gert Vik, kviði
fvrir framtíðinni. Gert var álitinn
efnilegasti stúdentinn i bænum, og
hún var sjálf vafalaust mest öfund-
aða stúlkan í bæiium, þvi að hún
Vftr trúlofuð honum.
F.f lil vill, hugsaði Ingrid, myndu
menn lialda, að hún væri snnrvit
laus, ef lnin segði þeim, að það Væt'i
cinmitt vegna þess hve Gert vaf
filjlkomirtn að hún kveið fyrir fralú*
líðinni. Allir spáðu þvi, að Gefi
myndi vegiia StórkostÍega. Og sein
kolta Itans, myndi húii taka þátt i
öllum frama hans, en ínýndl ÍiiVn
gera hlutverki sinlt séin kona hans
nógú göð skií?
Ingrid vissi, að þessi vandamál,
sem vörpuðu skugga á tjlveru lienn-
ar og komu í veg fyrir, að Ítún vai'
eins hamingjusölú og Ínin átti að
vera, kviknuðu af minnimáttar-
kennd, sem lnin losnaði ekki við.
Hún hafði unnið Gert i Íiarðri sam-
keppni við rikari, gíæsilegri og ef
lil Vill gáfaðri stúlkur, en nú var
mest um vért að missa hann ekki
aftur. Hún gat ekki hætt að furða
sig á því, að Gert, sém gat fengið
hvaða stúlku, sem hann vildi, skyldl
einmitt hafa valið hana, sem ef til
vill var ein þeirra kunningjastúlkna
hans, sem minnst var i spunnlð.
Heima i Grenbod, smábænum, þar
sem þau höfðu hæði alizt upp, hafði
Gerl aldrei sinnt lienni, jafnvel þótt
þau hefðu liekkzt siðan þail bvrj-
uðu í skóla. Faðir hans var mikíls
metinn, og fiölskyldail varpaði
lióma á bæjarlifið, en fjölskylda
hennar hafði aldrei, áður en hún
kvnntist Gert, stigið fæti sinum inn
í bann lieím. sem Gert hjó i. Gert
hafði verið i skólagarðinum, daginn
sem hún fékk stúdentshúfuna, en
bar hafði hann verið fyrir Tngegerd,
dótfur boraarstjórans. Flestir í
Grenhod héldu, að einhvern tíma
vrðu þau Gert og Tngegerd hjón.
Þau ættu einkar vel saman. Bæði
vorú þau börn mikilsmetins fólks,
fjölskyldurnar þekktust og báðar
voru ríkar. Ef hún, Tngrid, hefði
ekki sótt um stöðu umsjónarkonu á
baðstaðnum, þar sem fjölskylda
Gerts átti sumarbiistað sinn, hefði
Gert vafalaust trúlofast Ingegerd í
stað hennar,
Hvað fannst móður Gerts um va)
sonar hennar? Svarið við þessari
spurningu skipti mestil. Móðir Ge.rts
liafði ekki sýnt það á neinn liátt,
að fjolskyldu Gerts fyndist hann
hafa tekið niður fyrir sig ])egar
hann trúlofaðist dóttur stöðvar-
varðar. En ])ótt móðir Gerts hefði
ekki sagt neitt, fann Ingrid það hið
innra með sér. að Magda Yik þótti
miður, að það varð ekki Ingegerd.
Ef Gert hefði aðeins skilið,
hvcrsvegna hún vildi fvrir alla
muni taka magistersgráðu í bók-
mehntasögu, norðUrlandainálimum
og ensku, ])ótt hún sem kona Gerts,
myndi aldrei þurfa að snúa sér að
kennslustörfum! En hún varð að
takn próf, lil þess að sýna sjálfri
sér og liiinim, að hún gat það, og
að húll gæti einnig séð lini sig sjálf
ef nauðsyn krefðí:
Þégar íngrid steig út úr biinlihi
fyrir framan húsið, þar séni Géi’t
bjó, hiéð fangið fullt af pinkluin,
var Bo I.undgren, sem bjð á sanui
stað, éiilmitl á leið inn um hliðið.
Þegar liann kom auga á Ingrid, gekk
hann til hennar og sagði brosandi:
— Þú virðist vist þurfa á burðar-
manni að halda. Mætti ég bjóða þér
þjónustu hiiúáí
— tig þigg í)óðið fiiíl þakklætis
og hrifningar.
— Maður skyídi liaida, að það
Væri aðfangadágskvöld, og óska
þess, að jólasveinninn komi með
það handa mér, sem ég öska mér
mest, góða prófseinkunn fyrir Gerl.
— Nú, er komið að þyi? Þú þarfl
sv'o sem engu að kviða. Er ekki
Gcrt einn þeirra sem lánið leikur
ulltaf við?
Ingrid hrukkaði ennið, og glað-
lyndi hennar hvarf eins og ský fyr-
ir sól.tt. Var ekki háð í rödd Bo,
jafnvel þótt hann hrosti?
— Hann hefur ef til vill ástæðtl
til þess að þykjast öruggllr, sagðt
lnin stutt, -— hann er talinn bráð-
gáfaður.
— Það er hann lik’a vafalaust, og
svo er hánn svo lánsamur að vera
fæddur af réttum foreldruni. En
hversvegna gramdist ]>ér, þegar ég
sagði, að lánið léki við lionum?
Hann á þar engan hlut að máli.
— Mér gramdist alls ekki, mól-
mælti Tngrid.
— I.itlar stúlkur, sem ljúga. kom
ast ekki i himnaríki, það veiztu.
Ingrid gat ekki annað en lilegið.
— Jæja, mér gramdist þetta dá-
lilið, vegna þess að þetta er dálitið
Viðkvæmt mál. Mér leiðist, þegar
ég finn, að menn öfunda mig af Gert.
ekki?
1
Smásaga eftir Evu Maríu Berg
6
VIKAN