Vikan


Vikan - 06.08.1959, Page 7

Vikan - 06.08.1959, Page 7
En ég hefði átt að skilja, að þú ætl- aðir þér hvorki að vera liáðskur né öfundsjúkur. — Þakka þér fyrir háleitar hugs- anir þínar um siðgæði mitt, sagði Bo brosandi. — Nú, svo það á að vera humar, liélt liann áfram, þeg- ar hann sá humarkló gægjast út úr poka, sem hafði rifnað. — Þú átt auðvitað von á þvi, að Gert fái ágætiseinkunn. Eða er humar dag- legt brauð fyrir verðandi stjörnu- lögfræðinga, þannig að það eigi við hvaða tilefni sem er? Mér gekk prýðilega í norrænum málum um daginn, en ég lét mér nægja að halda upp á það með tvöföldum skammti af pylsum og kartöflusal- ati. En það hlýtur að vera mikill munur á því, þegar við Gert Vik höldum daginn hátiðlegan. — Þvi þá? — Þarf ég að svara? sagði Bo stuttaralega og opnaði dyrnar fyrir hana. Þegar þau komu inn í eld- iiúsið, lagði hann pakkana á eld- húsborðið og hvarf síðan inn til sín. Hann leigði minnsta herhergið í húsinu, vinnukonuherbergið inn ai eldhusinu, en þaðan sást út í húsagarðinn. Tveir aðrir leigðu þarna herbergi auk Bo og Gertu, —- roskinn bankastarfsmaður og full- Irúi dómara. Enginn þeirra notaði eldhúsið, þótt prestsekkjan, sem leigði út liúsnæðið hefði gefið leyfi lil þess. Á meðan Ingrid var önnum kaf- in við að tína humar, majónes, uxa- kjöt og annað sælgæti, kom Bo út úr herbergi sínu. Hann tók steikar- pönnu úr skápnum og setti hana á Plötu yfir eldavélinni. Síðan tók hann fram smjörlikispakka, pakka með pylsum og kartöflum úr kæli- skápnum. Þegar hann liafði sett smjörlíki og kartöflur á pönnuna og var að skera lauk og pylsur sagði Ingrid: — Þú ert svo notalega húslegur, að það er eins og þér finnist það sjálfsagt, að karlmaður sjái um Potta og pönnur, án þess að láta sér bregða. Flestir hugsa sér að búa lil einu sinni te lianda sjálfum sér, svo að maður tali ekki um heila máltið. — En ungir menn af því tagi verða víst sjaldgæfari með degi hverjum, þegar liúshjálp er að verða kenni- stafurinn einn! Ef þú ert að liugsa um þinn ástkæra unnusta, verð ég segja það honum lil varnar, að liann er að minnsta kosti ekki á eltir timanum, þar sem hann ieyfir konu sinni að afla sér menntunar. Ingrid svaraði ekki, og Bo lét þegjandi pylsurnar og kartöflurnar á disk, tók mjólkurflösku úr kæli- skápnum og hvarf inn til sín. Hann kom aftur til þess að ná í brauð í brauðkassann og glas, en þegar hann var á leiðinni út úr eldhús- jnu, sneri hann sér við i dyragætt- inni og sagði: — Ég held, Ingrid, að hlutverk þitt i þessum heimi sé að vera góð- ur félagi eiginmanns þíns og ekki liliil skrautgripur, eins og Gert vill hafa þig. En þvi miður er hann van- ur að fá allt það, sem hann vill. Áður en Ingrid vannst tími til þess að svara, liafði Bo lokað dyrunum á eftir sér. Ingrid starði bitur á hurð- ina. Hana langaði að ganga að henni og opna og segja við Bo Lundgren ... Ja, hvað átti hún eig- inlega að segja við hann? Þetta, sem hann liafði sagt, var satt, og það var einmitt vegna þess að það var satt, að hún var svona bitur. Gert vildi ekki láta liana afla sér menntunar, vildi alls ekki eiga konu sem félaga, heldur einmitt eins og Bo hafði sagt, — skrautgrip eins og móður sina. Ingrid þrýsti leppunum saman, og þegar hún tók að leggja á borðið inni i herbergi Gerts, var hún enn með ólundarsvip. En þá heyrði hún lykli stungið i útidyrnar, og liún gleymdi Bo og hélt spennt niðri i sér andanum. Var þetta Gert, og hvernig hafði lionum gengið? Jú, það var Gert, og þegar Ingrid sá framan i hann, þurfti hún ekki að spyrja hvernig honum hefði gengið á prófinu. Hún hljóp i faðm hans og kyssti hann. Gert endurgalt kossinn, síðan lyfti hann höfðinu og þefaði i kringum sig. — Hvaða lykt er þetta? Hefurðu verið að steikja lauk og pylsur? — Auðvitað ekki. Það var Bo. —• Enn einu sinni- Það er ekki að lurða þótt liann sé vesældarlegur, með þetta mataræði. Hvað ætlar unnustan mín að bjóða mér? — Biddu hérna, sagði Ingrid og hvarf inn i eldhúsið. , Hún var dálítið gröm út i Gert fyrir það, sem hann hafði sagt um Bo. Henni fannst einhvern veginn þessi athugasemd einnig koma við hana, þar sem hún var oft vön að kaupa pylsur, þegar liún bjó til mat handa sjálfri sér í eldhúsinu hjá herbergisfélaga sínum. Þegar Ingrid stóð í eldhúsinu el't- ir matinn og þvoði upp, á meðan Gert teygði úr sér á legubekknum i herbergi sínu með dagblaðið og reykti, fór hún skyndilega að hugsa um það, sem Bo hafði sagt um heim- ilisvenjur. En hún reyndi af þráa að láta athugasemd Bo sem vind um eyru þjóta. Hún vildi láta Gert finna, að dekrað var við hann. Hún gladdist yfir að sjá hann hamingju- saman eins og í kvöld. Þetta var fyrsta ár Ingrid við há- skólann, og hún liafði byrjað á því að. lesa norræn mál. Það var mun erfiðara en hún hafði gert sér i hugarlund að lesa forníslenzku, og liana sárlangaði til þess að biðja Bo að hjálpa sér, þar eð hann var búinn með norrænu málin. En hún gat ekki fengið að sér að biðja hann, einungis vegna þess, sem hann hafði sagt um Gert. Siðdegis einn daginn, þegar Ingrid sat inni á „Alma“, stúdenta- kaffistofunni í háskólakjallaranum og reyndi að komast fram úr þvi, sem hún hafði skrifað hjá sér i fyr- irlestrunum, kom Bo og settist við borðið hjá henni með mjólkurglasið og brauðsneiðarnar sínar. — Flókið? Mætti ég bjóða aðstoð mína? spurði hann brosandi, þegar hann sá hrukkurnar á enni hennar og samanbitna kjálkana, en kaffi- bollinn og brauðsneiðarnar stóðu óhreyfð á borðinu við Iiliðina á henni. — Ingrid stundi. — Ef þú hiyndir hjálpa mér, myndi ég vera því afskaplega þakk- lát. Og upp frá þvi sáust Ingrid og Bo oft saman. Þau „snörluðu“ sam- an á „Alma“ eða borðuðu pylsur lili á götu, á meðan Bo reyndi að skýra forníslenzka leyndardóma fyrir Ingrid. Og þau fylgdust oft að heim úr skólanum. En þegar þau rákust hvort á annað í eldhúsinu, var Ingrid alltaf fremur stutt i spuna, því að þótt hún áliti sjálfan Bo að- eins góðan vin, fannst lienni hún alltaf vera að bregðast Gert, vegna l'ess að hún vissi, að honum yar ekki vel við Bo. Kvöld eitt, þegar Ingrid sat inni á herbergi Gerts og las, á meðan liann lék tennis við félaga sinn, komst hún að þvi, að hún gat ekki ráðið fram úr því, sem hún hafði skrifað niður hjá sér við fyrirlestur- inn. En hún hafði heyrt Bo koma heim, og ef til vill mátti lnin vera að því að spyrja hann, áður en Gert kæini heim. Hún reis á fætur og gekk Framhald á bls. U. VIKAN

x

Vikan

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.