Vikan - 03.09.1959, Qupperneq 7

Ííelié Ög frsertdi herliiár höfðii éittrriitt Verið ftð
drckkö kfiffii
Þegar Melié var fariri út úr stofuiirtí, ieit Jesper-
seil spyrjandi á Jeff, og Jeff var innanbrjósts eins
og kennara, seni kominn er tii þess að kvarta und-
áH lélegUm hemanda,
jeff kuttni ekki sem bezt vio >að hiutverk.
tionum iikaði Íieldur ekki artdrúmsioftið í-húsittU,
Hann tók að iiugsá Um, ttvort háisttindið Vferi
fiekklaust og hvort neglurnar væru hreinar. Haritt
fór að hugsa um allt það, sem rnóðir hans hafði
sagt honum um það, sem „góðir" drengir gerðu
aidrei,
Það Sém J§ff vissi um Helle, og það sem hann
kdmst að rauil Um Uirl hana nú, tók nú smám
saman að skýra myndirta af StúÍkUrtrti, sem naurrt“
ast var hægt að kalla lengur Rauðkoll, þVi að
hún virtist ekki þekkja hugtök eins og gælunöfn
og ertni. Hún virtist hafa mótast þegar i æsku,
þegar hún var send foreldralaus heim til frænda
síns. Hún var ekki kærkominn gestur, en ef hún
hélt þær reglur, sem frændi hennar setti henni
ög þær voí'u á þá leið, að ekkert mætti gera,
sent nágrönnunum fyndist §kki tll um — gat
húrt iitið á þ§tta hús sem heimili sitt,
Jeff fánrtst hánn Verðá áð lyfta Helle Upp Og
bera hana út i jagúafinn og kéfia gamla ttöld*
ursegginn. En atburðurinn i Tivolí hafði kennt
honum, að það varð að fara að öllu með gát,
þegar Helle átti í hlut.
Þessvegna lét hann sér nægja að bjóða henm
kurteisiega áð koma með sér i bílferð eftir strönd-
ÍHHÍ, en hanii Várð að beita ölluni átoluklækjum
sirttim, áður en hún féiist á þáð Mann varð næst-
um að þvinga hana til þess' að fárá i ýfifhofrtiHa,
Helle lofaði að koma aftur í vinnuna, og liún
stóð við það. Jeff lofaði að breyta Helle í eðlilega
og fjöruga stúlku, en hann gat ekki staðið við
það loforð,
Það leið ekki á löngu, áður en J§ff Vafð bað
ljóst að þetta verkefni var honum ofviða. Hon-
um var einnig ljóst, að honum tókst þetta ekki,
einfaldlega vegna þess að þetta skipti hann svo
rriÍkUi Þaö var það sem var, hélt hann.
Þá birtist Öiil Tfickett §ÍHS Og af himnum
Bill og Jeff voru skólafélagar, og þeir áttU s§i
þegar svo mörg einkaleyndarmál, að það leiddi
af sjálfu sér, að nú yrði enn eitt að bætast. við.
Bill lifnaði strax, þegar Jeff sagði honum fra
áformi sínu, Bill fannst Jeff alltaf bráðsnjall 1
tiltektum sihum, og bar eð bessi tiltekt hans gat
fæft HottUni mdfgaf ártsegjustundir 1 Kaupmanna-
höfh bessa hiu daga, s§m hárin æUaði að dyeÍjast
i bofginni. fannst tiönUm hiígmýttd Jeffs helmmgi
snjaiíarí fyrir bragðið. , M
Næsta morgun birtist hann a sknfstofunrti Ög
bað um leiðsögumann til Hroarskeldu, Krónborg-
ar og Litlabeltisbrúarinnar.
Hann fékk Helle. Þegar þau komu aftur siðar
um daginn, kvartaði Bill mjog undan Helle, Jeff
fannst Bill fremur ýkja en liitt, og honum lá v ð
að sárvorkenna stúlkunm, sem yarð að s®tta
við að vera kölluð múmía, alfræðiorðabók eða
Engu að síður vildi Bill sjá Litlabeltisbrúna, ef
slúlkan héldi að það væri hægt. Hann sagði þetta
i hæðnistón, en bætti þvi við, að honum þætl
fyrír þvi að Heíie hefði sagt, að ekki væri hægt
að sjá allt þetta á einum degi.
Helle kom með þá spekingslegu athugasemd,
uð þar sem svo miklar kröfur væru til hennar
gerðar, Væfl bezt. að Trickett fengi emhverja
hinna stúlknanna séf til aðstoðar En Tricke
vildi ekki heyra á bað minnzt, ög Jeff leit alvar-
Wa á hana. svo að hún þagði. .
Þegar Bill var farinn, sagði Helle, að sig lang-
aði til að segja upp starfi sinu fyrsta næsta man-
bað er hægur vandi, sagði Jeff. — Ef
maður bolir ekki gagnrýni, ba hverfui maður
hara út í veður og vind. hélt annars. að eit
'^HellVságðr ekki^neii.t. Jeff sárlangaði til þess
að l'aðma hana að sér og segja, að hann vissi
mætavel, að hún hefði verið gagnrýnd alla ævi
og hefði alltaf reynt að gera öðrum til haefis, og
áð betta gæti ekki gengið til lengdar Honum
fannst hann knúinn til bess að hrópa til hennar^
að nú ætti hún að reyna að vera hun sjálf. Hann
var sannfærður um, að á bak við þessa flekk ausu
grimu leyndist stúlka, sem væri eins mrirætt og
skani farin og háralitur hennar gaf til kynna.
Stúlkan. sem hann hafði orðið ástfangm 1 morg-
uninn. begar hann af tilviljun sá hana sjálfa
_ En hvað er eigmlega að méi . spurði Helle.
Hg reyni að gera öllum til hæfis, og árangur-
inn er'sá, að enginn er ánægður . .
_ ÞaS er það, sern að er, sagði hann. — Pei
Framhald A hls. 25.
¥ IK A N