Vikan


Vikan - 01.10.1959, Side 25

Vikan - 01.10.1959, Side 25
skrúða á brúSkaupsdaginn. Svo aö ég noti hennar eigin orð: — Brúðkaup mitt á ekki að verða neinn skrípa- leikur. Ég vil giftast í kyrrþey í ráð- húsinu. Ég gleymi aldrei deginum, þegar við ákváðum, hvenær brúðkaupið skyldi fara fram, og ég féllst á það, að Sanna kæmi hversdagsklædd nið- ur í ráðhús. Mér fannst einmitt lát- laus klæðnaður fara henni bezt. En þá brast Sanna í grát, og ekki leið á löngu, áður en ég komst að þvi, að brúðkaupsdagurinn hennar yrði mesti óheilladagur ævi hennar, ef brúðkaupið færi fram án allrar við- hafnar i gráu og leiöinlegu ráðhúsinu, bar sem allar vinkonur hennar höfðu klæðzt sínu bezta skarti á brúðkaups- degi sínum, og þar að auki hafði fað- ir henanr viljað halda mikið brúð- kaup og bjóða til þess fjölda manns. Sg þarf víst ekki að segja frá þvi, að Sanna var fallegasta og unaðsleg- asta hvítklædd brúður í öllum heimi, og brúðkaupið var haldið með pomt og pragt, og um fimmtiu manns komu til þess að halda þetta hátíðlegt. Og nú verð ég að gera það að ævi- starfi minu að reyna að komast að þvi. hvernig á að skilja konur. Furðuleg fjölskylda. Framh. af bls. 7. mundi Það vekja grun föður hennar heidur illilega. Á þriðjudag var teiknitími i skólan- um, og þótt henni væri það þvert um geð, varð hún að biðja Sten, sem stóð og teiknaði án þess að líta við henni, að heimsækja fjölskyldu hennar. — Ég geri ráð fyrir, að þessi heim- sókn verði ekki eins skemmtileg og þegar ég heimsótti þína fjölskyldu. En viltu gera þetta fyrir mig, — bara í þetta eina sinn? Hann kinkaði kolli og leit vand- ræðalega á hana. — Viltu þá segja mér, hvað var að þér á sunnudaginn? Og hvers vegna gafstu Whiský tvær krónur? Hún hristi höfuðið. — Það er búið og gert. Við skulum skki minnast á það. Bro pósthússtjóri tók á móti unga manninum fullur tortryggni. Skegg, málning á höndum, duggarapeysa, — allt það, sem hann hafði óttazt, nema hvað neglurnar voru ekki svartar, — heldur gular og rauðar og bláar. Þetta virtist ætla að verða drepleið- inlegt kvöld. Faðir Jane sagði óspart frá skoðunum sínum á Þjóðfélaginu, meðan þau sátu og drukku koffi, og gaf áberandi i skyn, að honum væri meinilia við menn, sem höfðu ekkl fasta atvinnu. Honum fannst listin al- gerlega óþörf. Jane hafði vonazt til þess, að Sten mundi að minnsta kosti ekki andmæla föður hennar. Það varð að taka hann eins og hann var. En þegar Sten hafði hlustað á hann stundarkorn, steig blóðið honum til höfuðs, og hann stóð upp og sagði: — Jæja, svo að listin er einskis virði? Má ée fjarlægja allt i þessari stofu, sem ekki er háð listinni? — Fjarlægja? Hvað eigið þér við? — í!g á við fjarlægja, flytja, bera út úr stofunni eða stinga i eldstóna, — myndirnar á veggjunum, þær eru lista- verk, fóðrið á legubekknum, styttuna í bókaskánnum, og nú, bækurnar, eru þær kannski ekki líka listaverk? Peter Bro deplaði augunum. Hann var því ekki vanur. að menn mótmæltu því, sem hann sagði, og hann varð að minnsta kosti eins r.jóður í kinnum og Sten, en hann varð samt að viður- kenna, að lftið yrði eftir í sfofunni, ef alit væri tekið burt, sem háð væri listinni. Stuttu síðar tók hann samt á sig rögg og hélt fvrirlestri sínum á- fram. Jane revndi að gefa Sten merki nm að levfa föðiir hennar að tala, en brntt gat hann ekki setið á sér lengur, \-7KAN þegar Bro tók að hæða ýmsar nýtízku- legar stefnur innan listmálunar. — Við verðum að gera tilraunir, sagði Sten æstur. Okkur eru ekki sett- ar neinar reglur. Gott málverk er mál- verk, sem er betra en málverk fyrir- rennara okkar, málverk, sem lýsir hlutunum á algerlega nýjan hátt. Ó, þvílíkt kvöld! hugsaði Jane. Ég fæ vist að kenna á þessu, það sem eft- ir er ævinnar. En þessu lauk þó ekki eins illa og hún hafði óttazt. Þegar leið á kvöldið, fékk Sten meira að segja föður hennar til þess að berja með sér á botninn á pappírskörfu úr kopar — til þess að finna, hvernig nútímatrumbuhrynj- andi getur ,,æst mann og rafmagnað“, eins og Sten orðaði það. Jane leizt ekkert á blikuna, því að faðir hennar hegðaði sér næsta kjánalega. Unga, skeggjaða málaranum fannst hinn virðulegi pósthússtjóri aldrei hafa á réttu að standa, og þeir rifust eins og óðir hanar. Það var ekki fyrr en um miðnætti, að Jane tókst að fá hljóð, og hún not- aði tækifærið til þess að skilja hanana tvo og fylgja Sten til dyra. Hún kvaddi hann stutt og eins formlega og henni var unnt. — Heyrðu, þetta var eiginlega bráð- skemmtilegt, sagði faðir hennar á eftir. — Fjandinn hirði hann! svaraði hún og gekk inn á herbergi sitt. Henni var ekki beinlínis ljóst, hvers vegna hún varð skyndilega að skila aftur bókunum fjórum, sem Sten hafði lánað henni, og því síður skildi hún, hvers vegna henni lá svo mikið á að taka fyrstu morgunlestina til Stens, eftir að hún hafði legið andvaka alla nóttina. Hún þarfnaðist einhverrar skýringar, það barðist eitthvað hið innra með henni, og hún hugsaði í sífellu um Sten og fjölskyldu hans. Hún hljóp næstum frá járnbrautar- stöðinni. Fyrst rakst hún á Whiský. Búið var að binda tveggjakrónupeninginn um hálsinn á honum. Þetta kom henni al- gerlega úr jafnvægi. Ingolf lltli birt- ist síðan og loks Sten. Hún lagði árar í bát, varnaði frá sér bókunum, lagði höfuðið að öxl hans oe grét. Meðan hún stóð hjá honum og hann strauk varfærnislega hár hennar og sagði: — Það var gott, að þú komst, — hugsaði hún: Hann sættir slg við mig, eins og ég er, og einnig við fiölskyldu mína, og hvers vegna skyldi ég þá vera að setja mig á háan hest? — Segðu mér nú, hvað að er, sagði hann. Hún sagði honum frá lánunum og frá þvi, hvemig henni hafði verið Inn- an brjósts — eins og útlánara. — Nú. var það Þess vegna, sem þú gafst Whiský tveggjakrónupeninginn? — Já. oe nú sé ég .. . . að bið hafið hengt peninginn stolt um hálsinn á honum.... Nei. hættu nú. hló Sten, láttu ekki blekkiast. Þau hafa öll reynt að ná i peninginn, — éa kom bara i veg fvrir, að þau næðu í hann. En, Jane, bnð er ekki fjölskyldan min. sem þú trúlofast.... — Já. Sten. hvíslaði hún. — En ég er svn hversdaeslee og barnaleg. — Ée held nú síður. Fjölskvlda min er hræðileg. en þú átt bara að neita að lána beim neitt. — .Tá, en pabbi finnst þér hann ekki hræð'leeur? — Nei, ée hef sialdan skemmt méi eins vel oe í eærkvöldi. Það er ekki oft. sem maður rekst á mann. sem er hæet að rifnst við Ée kann á vissan hátt vel við nabba binn. En nú hættum við að tala um foreidra. . . . Hæ, Ing- olf. skrattaknllurinn binn! Tnenlf hafðí verið að stumra yfir Wþiský oe tekizt loks að levsa tvegeia- krónunenineinn. Hann hélt honum sieri hrósandi á loft,. og Sten ætlaði að elta hann unni. Fn Tane stöðvaði hann - Láttu hann taka hann hió hún. Getum við nVVi farið i róðra,'ferð? — Það held ég nú. svarað5 hann oe erein fast utan u*r hnnd hennar oe leiddi hann niður að vatninu. Heimo vió eða ó boðströndinniallstoáar njótið þér lofts oo sólof bðll meÓ NIVEA Sumarliturinn er- NIVEA-brúnn. Reglan er þessi: Takið ekki sólbað ó rokon líkamonn Sm-áu«njið hððino vió sólskinið og notiÓ óspart NIVEAI AC164 Höfum ávallt til fjölbraqrtt úrval af GITURUM ViCurkennt vðrumerki Ctvegrum einniff og seljum allar tegundir hljóðfæra Hljððlsrov. Sigríðar Hclgadéttir s.j. V«turv»r — R*ykj*vtk — Slml: 11315.

x

Vikan

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.