Vikan - 19.11.1959, Blaðsíða 11

ég er sannfærður um, að í hvert skipti, sem hann
bað um meira að drekka, gerði hann það til að
herða upp hugann, svo að hann treysti sér til að
vera kyrr.
Corina er næstum fimmtán árum yngri en hann.
Hún litur eftir honum eins og barni og sér um,
að allt, sem hann þarfnast, komi þegar í stað.
Hún þekkir hann betur en allir aðrir, og á
sunnudaginn var hlýtur hún að hafa tekið eftir
því sinnuleysi, sem smám saman var að færast
yfir hann.
Ég er ekki farinn að drekka neitt að ráði, enn
sem komið er. Ef ég smakka það eitthvað, geri
ég Það aldrei á þennan hátt. Samt sem áður hefur
Moriat tekið eftir merkinu hjá mér. Það hlýtur
að vera í augunum. Kannski er það ekkert annað
en einhver þungi í augnatillitinu, einhver tómleiki
fremur en einhver sérstakur svipur.
Við ræddum um stjórnmál, og hann kom með
nokkrar hæðnislegar athugasemdir, eins og hann
væri að kasta steini i fuglahóp. Á þeirri stundu
yfirgaf ég setustofuna til að fara i símann. Ég
hringdi fyrst í Ponthieugötu, en eins og ég hafði
búizt við, svaraði enginn þar. Þá valdi ég númerið
hjá Lnuie, ítals'm veitingahúsinu, þar sem Yvette
var vön að borða.
— Louie, þetta er Gobillot. Er Yvette þarna?
— Hún er rétt komin inn úr dyrunum, herra
Gobiiiot. Á ég^a^ð ná i hana?
— Er hún ein?
— Já. Hún var að byrja að borða við litla borðið
I horninu.
— Segið henni, að ég muni koma eftir hálftíma,
ef til vill dálítið síðar.
Hefur Moriat fundið þennan sorgarleik á sér
líka? Hvorugur okkar er vondur maður, ekki
fremur en metorðagjarn, en hver mundi viður-
kenna þetta utan þeirra fáu, sem sjálfir bera
merkið? Hann fylgdist enn með mér, þegar ég kom
inn í setustofuna aftur, en augu hans voru sljó
og fljótandi, eins og þau verða alltaf eftir nokkur
glös. - ! |
Ég býst við, að Corina hafi gefið honum merki,
þvi að það er sami skilningur með þeim og með
okkur Viviane. Fyrrverandi forsætisráðherrann,
sem einhvern tíma mun aftur halda örlögum þessa
lands í hendi sér, stóð upp méð erfiðismunum,
hreyfði höndina eins og hann væri að blessa
fólkið og tautaði:
— Þið hafið mig aísak-aðan . . .
Hann gekk yfir setustofuna þungum og reikul-
um skrefum, og gegnum glerhurðina sá ég, hvar
Þjónn beið eftir honum, vafalaust til að hjálpa
honum I rúmið.
— Hann vinnur svo mikið, stundi Corina. —
Það er slikt farg ábyrgðar, sem hvilir á honum.
Viviane leit einnig á mig, spyrjandi á svip. Hún
hafði skllið, að ég fór fram til að hringja. Hún
vlssi, hvert og hvers vegna, og hún gerði sér ljóst,
að ég mundi að lokum fara þangað. Ég held
— Er Yvette þurna, Louie?
— Ilún var að kamh .. i úr dyrunum. Á ég
að kalhi á hana?
— Er hún eirí?
— JA!
jafnvel, að hún hafi verið að ráðleggja mér það
þegjandi.
Kvöldið mundi sniglast áfram í eina til tvær
klukkustundir, áður en að kveðjukossunum kæmi.
— Ég verð að biðja ykkur að hafa mig afsakað-
an. Það bíður starf eftir mér líka . . .
Trúðu þau þessu? Vafalaust ekki fremur mér
en Moriat. Annars skiptir það ekki máli.
— Léztu bílinn bíða?
—- Nei, ég tek leigubíl.
— Viltu ekki, að ég aki þér?
— Auðvitað ekki. Það er leigubílastaur hinum
megin við götuna.
Skyldi hún fara að tala um starf mitt og ábyrgð,
þegar ég er kominn úr augsýn? Ég varð að biða í
tíu mínútur í rigningunni eftir leigubil, og þegar
ég kom til Louie, var Yvette að reykja sígarettu
með kaffinu 1 næstum mannlausu veitingahúsinu.
Hún færði sig, svo að ég gæti setzt á bekkinn
við hlið henni, og bauð mér kinnina með hreyf-
ingu, sem er orðin eins gamalkunn og kossar
Corinu. Framh. á bls. Slf.
MAZETTI
elskhugi Yvette.
YVETTE
— hjákona lögmannsins.
GOBILLOT
kunnur franskur lögmaður.
VIVIANE
— eiginkona lögmannsins.
Aðalpersónur sögunnar
— Viltu „Skota“, Lucien? spurði hún mig, áður
en við skiptumst á kossum.
Hún kyssir alla. Heima hjá henni eru það lög.
Næstum þegar í stað hélt hún áfram:
— Hvaða grimmdarsegg er hinn virðulegi lög-
maður okkar að frelsa úr klóm laganna þessa
dagana?
Jean Moriat sat þarna i gríðarstórum hæginda-
stól og ræddi við Viviane. Ég tók í hönd fastagest-
anna: Lannier, sem á þrjú eða fjögur dagblöð;
Druelle fulltrúa; ungs manns, sem ég man ekki,
hvað heitir, og veit ekki, hvað gerir, nema hvað
hann er alltaf að finna þar, sem Corina er, —
hún kallar hann „einn af skjólstæðingum mín-
NÝIR LESENDUR
GETA
BYRJAÐ HÉR:
Unga gleðikonan Yvette reynir að fremja rán. Það
mistekst og hún leitar til þekkts lögmanns og
býður sjálfa sig að launum, ef honum takist að
fá hana sýknaða. Hann tekur boðinu, leggur
lögmannsferil sinn í hœttu, en fœr hana dæmda
sýkna saka. — Síðan er liðið ár. Gobillot lögmaður
er að skrifa niður það sem borið hefir við, frá
því að hann kynntist Yvette.
— Það er alls ekki óhugsandi að einhvern
tíma verði þessi skýrsla inín að gagni. Ég híkaði
mcira en tíu mínútur áður en ég skrifaði fyrstu
setninguna. 1 rauninni er þetta svipað erfðasktá
. . . JEtla ég að halda því fram, að ég hafi vitað l
tuttugu ár, að þetta fengi illan endi? Það myndu
vera ýkjur, en þó ckki meiri ýkjur en ef ég segði,
að þcð hefði byrjað með Yvette fyrir einu ári . . .
Gobillot lögmaður heldur áfram, og skýrir frá
fyrstu kynnum sínum af Yvette. Hún kemur til
hans í skrifstofuna og biður hann ásjár. Hann er
kuldalegur í fyrsiu og lœtur hana segja sér alla
nálavöxtu, en loks fellst hann á að verja Yvette
og vinstúlku hennar fyrir réttinum. Sögunni víkur
hcim til kunningjakonu Gobitlot-hjónanna, Corinu
de-Langelle. Lögmaðurinn og eiginkona lians eru
þar stödd í kaffiboði ásamt fleira fólki . . .
um“. Síðan ber að nefna tvær eða þrjár laglegar
konur yfir fertugt, sem aldrei láta sig vanta í
Saint 'Dominiquestræti.
Eins og ég er búinn að segja, bar ekkert til
tíðinda nema það, sem alltaf gerist í slíkum sam-
kvæmum. Við drukkum og röbbuðum saman þar til
klukkan um hálíníu, og þá var aðeins fimm eða
sex manna hópur eftir, eins og Viviane hafði sagt
fyrir um, þar á meðal Lannier og vitanlega Jean
Moriat.
Það er hans vegna, sem ég minntist á þetta,
vegna þess að augu okkar mættust tvisvar eða
þrisvar og ég hafði hugboð um, að einhver skila-
boð heíðu farið okkar á milli, — ef til vill ímynd-
un, en þó held ég ekki.
Allir þekkja Moriat, sem hefur verið í stjórn að
minnsta kosti tíu sinnum, forsætisráðherra tvisvar
og verður það vafalaust aftur. Ljósmyndir og
teiknaðar skrípamyndir af honum birtast á for-
siðum blaðanna jafnoft og myndir kvikmynda-
dísanna.
Hann er feitlaginn, þrekinn maður, næstum eins
ljótur og ég, en hann hefur vinninginn í hæðinni,
sem mig skortir, og einnig í þægilega hranalegu
viðmóti, sem setur á hann aðalsblæ.
Lif hans er meira og minna opinbert leyndar-
mál, að minnsta kosti fyrir þá Parísarbúa, sem
kalia sig innfædda.
Hann var fjörutíu og tveggja ára, kvæntur og
þriggja barna faðir. Hann var dýralæknir í Niort
og virtist ekki girnast frekari metorð, þegar hann
bauð sig fram til þings að undangengnu kosninga-
hneyksli og hlaut kosningu.
Hann hefði áreiðanlega eytt ævidögum sínum
sem samvizkusamur þingmaður, töltandi fram og
aftur milli vinnustaðar og sóðalegrar íbúðar á
vinstri árbakkanum, ef Corina hefði ekki hitt hann.
Hve gömul vax hún þá? Það er erfitt að ræða um
aldur Corinu. Miðað við útlit hennar nú hlýtur hún
að liafa verið um þrítugt. Eiginmaður hennar,
de Langelle greifi, hafði dáið tveimur árum áður,
og hún var farin að gerast fráhverf Faubourg
Saint Germain, þar sem þau höfðu búið, og komin
í félagsskap blaðaútgefenda og stjórnmálamanna.
Sagt er, að hún hafi ekkert flanað í vali sinu á
Moriat og tilfinningar hafi þar engu um ráðið,
að hún hafi reynt tvo eða Þrjá aðra fyrst, en
látið þá eiga sig, og að hún hafi haft augastað á
þingmanninum frá Niort langan tíma, áður en
hún valdi hann.
Hvað sem þvi liður, þá sást hann æ oftar á
heimili hennar og fór æ sjaldnar til Deux Sevres.
Tveimur árum síðar var hann þegar orðinn vara-
ráðherra, og skömmu eftir það komst hann í
stjórn.
Alit gerðist þetta fyrir meira en fimmtán árum,
næstum tuttugu, — ég fæst ekki um að komast að
ártölum, sem ekki skipta máli, — og nú er sam-
band þeirra á allra vitorði, hálfopinbert, að minnsta
kosti hringir til dæmis forsætisráðherrann eða
jafnvel forsetinn sjálfur beint í Saint Dominique-
stræti, þegar þeir þurfa að ræða við Moriat.
Hann skildi ekki við konu sína, sem býr í París,
einhvers staðar nálægt Marzvelli. Ég hef oft hitt
hana. Hún er enn Þá klaufaleg og hlédræg og
virðist alltaf vera að biðjast afsökunar á að vera
svo óverðug hins mikla manns. Börn þeirra eru
gift; ég held sá elzti sé í bæjarstjórn heima hjá sér.
Moriat setur ekki upp neinn stjórnmálamanna-
svip heima hjá Corinu. Hann kemur til dyranna
eins og hann er klæddur, og oft finnst mér hann
líta út fyrir að vera hundleiður.
Fyrsta skipti, sem augu okkar mættust á sunnu-
daginn, var hann að horfa á mig og lyfti augna-
brúnum, eins og hann væri að gefa mér merki. Ég
mundi ekki kæra mig um að hafa yfir upphátt
það, sem ég ætla að skrifa núna, af ótta við, að
ég yrði að athlægi, en þarna á sunnudaginn fór
ég fyrst að trúa á ósýnileg merki, sem enginn get-
ur greint nema þeir, sem bera þau sjálfir.
Ætla ég að hugsa þetta til enda? Aðeins sér-
stakt fólk getur haft slík merki, fólk, sem hefur lif-
að mikið, séð mikið, reynt allt sjálft, og framar
öllu fólk, sem hefur lagt óeðlilega hart að sér og
náð eða næstum náð takmarki sínu, — og ég býst
ekki við, að unnt sé að ná því undir vissum aldri,
— segjum milli þrítugs og fertugs.
Sjálfur var ég að fylgjast með Moriat, fyrst
meðan á kvöldverðinum stóð og konurnar voru að
segja sögur, síðan í setustofunni, þar sem hjákona
blaðaútgefandans hafði setzt á gólfpúða og söng
við gítarundirleik sjálfrar sin.
Hann skemmti sér engu betur en ég, það var
greinilegt. Þegar hapn leit í kringum sig, hlýtur
hann að hafa verið að hugsa, hvaða glettni örlag-
anna hefði komið honum í þennan hóp, sem var
með nokkrum hætti móðgun við persónuleika
hans.
Hann er talinn vera metorðagjarn. Um hann er
sögð saga — alveg eins og mig, og hann er sagður
eins grimmur í stjórnmálunum og ég er sagður i
réttarsalnum.
Samt held ég, að hann sé alls ekki metorða-
gjarn, og hafi hann einhvern tíman verið það, þá
á mjög barnalegan hátt. Nú er hann það ekki
framar. Hann beygir sig fyrir örlögum sínum eins
og leikari, sem neyðist til að leika sama hlutverk
alla ævi.
Ég horfffi á hann fá sér hvert glasið á fætur
öðru án þesé að hafa af því nokkra ánægju, og