Vikan - 19.11.1959, Blaðsíða 31

Var það ást?
Framhald af bls. 'i.
ÞjáSst af einmanakennd, þangað til
ég kynntist þér.
— pú? spurði hann undrandi. —
Þú, sem ert gift...
— Víst er ég það. En maðurinn
minn hefur aidrei þurft aðstoðar
minnar við. Hann kemst af án þess.
Það hefur einmitt alltaf verið hann
sem hefur orðið að hafa ráð fyrir
mér um alla hluti. En það skyldi þó
aldrei vera, að kynni mín af þér hafi
orðið til að vekja með mér nýjar til-
finningar?
Aidrei mun ég gleyma augum hans,
Þegar hann leit á mig. Þau ljómuðu
béinlínis af fögnuði.
— Hef ég ... stamaði hann.
ÞAÐ mun hafa verið eitthvað á
þessa leið, sem okkur féllu orð að
þessu sinni. Og þetta var fegursta
stundin, sem við áttum nokkru sinni
saman. En þegar eitthvað hefur gerzt
fagurt og gott, vill oft reynast svo,
að eitthvað lakara sigli í kjölfarið.
Og þegar ég kom heim úr þessari
gönguferð, sat Árni við skrifborð sitt
heima. Það kom mér mjög á óvænt,
því að þetta kvöld vikunnar var föst
venja hans að spila brids úti í bæ.
En nú sat hann sem sagt þarna og
var eitthvað svo einkennilegur á svip,
þegar hann spurði mig, hvar ég hefði
verið. Ég var ekkert að leyna því,
og eins sagði ég honum, að ég heíði
verið þar með Karli. Ég gat ekki
séð eða fundið, að ég hefði aðhafzt,
nokkuð rangt.
En Árni gerðist ákafur mjög. —
Finnst þér ekki, að drengurinn hafi
þegar liðið nóg fyrir hneyksli og um-
tal? spurði hann. — Viltu endilega
fara að gera illt enn lakara? Allir
tala um þetta. Það hefur meira að
segja verið glósað um það í kennara-
stofunni. Hefur þú eiginlega nokkuð
hugleitt, í hvaða aðstöðu þú ert að
koma mér?
— En Árni... var þetta ekki sam-
komulag hjá okkur?
— Samkomulag hjá okkur. — að
þú værir að flækjast út um allan
skóg með drengnum i rökkrinu, —
'.aumast hingað heim með hann, þeg-
ar vist var, að ég yrði ekki heima?
Frammistaða hans í skólanum er nú
lakari en nokkru sinni fyrr. Hann er
hyskinn og úti á þekju. Honum veit-
ir ekki af að nota tímann til lestrar
og ekki nokkurs annars.
Ég fann, hvernig reiðin vaknaði
með mér, reis hið innra með mér
eins og flóðbylgja. Hvernig gat Árna
komið til hugar að saurgg það, sem
var svo saklaust og fagurt? Og hvað
vissi.hánn svo um þetta í raun réttri?
Hann háfði vitanlega ekkert heyrt
nema illgirnislegt kjaftaþvaður. Og
nú mintist ég þess alit í einu, hvernig
fólk varð á svipinn, þegar Það mætti
okkur Karli. Nú minntist ég þess, að
það hafði glott og svipur þess verið
þrunginn háði og meinfýsi.
Ég fann, að augu mín fylltust tár-
um, og nú heyrði ég rödd Árna ber-
ast til mín einhvers staðar úr fjarska.
—- Ég banna þér harðlega að vera að
flækjast með þessum dreng, heyrirðu
það? Og ég skal tala alvarlega við
hann sjálfan strax á morgun, það
máttu reiða þig á
í sömu andrá fannst mér, að ég
hataði Árna skefjalaust. Þarna stóð
hann, hár, beinvaxinn og karlmann-
legur fyrir framan mig. Hvernig í
ósköpunun stóð á því, að ég skyldi
hafa orðið ástfangin af slíkum tré-
haus. sem ekkert skildi, — og gifzt
honum meira að segja?
— Þá ætlarðu sem sé að eyðileggja
og brjóta niður allt, sem mér hefur
smám saman tekizt að byggja upp,
hrópaði ég æst og reið. — Ef þú ferð
að ásaka Karl fyrir þetta, er það eins
víst, að þú eyðileggur hann gersam-
lega ævilangt. Skilurðu það ekki? Ég
skal gera allt, sem þú krefst af mér.
Þess I stað verður þú líka að heita
VIKAN
Frainleiðum og liöfum venjulega fyrirliggjandi:
Vikurplötur 50x15 cm 5,7 og 10 cm þykkar til
einangurnar og i milliveggi.
Hleðsluholstein, tvær gerðir úr vikurmöl og rauða-
möl.
Garðhellur og Gangstéttahellur, 3 gerðir
Iviilliveggjaholstein og einangrunarholstein
45x20x9 cm.
Seljum eftirfarandi:
Malaða vikurmöl — malaða og ómalaða rauðamöl
— vikursand — pússningasand úr Stafnesi og
Þorlákshöfn.
gerir fðtin
Það lín, sem alltaf
laugad er af mér,
er Ijúft og indælt
hverjum sem það ber.
qti b
vinna verkid
mér því að iáta hann afskiptalausan,
að þvi er þetta varðar. Gerir þú það
ekki,...
— Hvað þá, ef ég má spyi'ja ?
— Þá fer ég íra þér, svaraði ég
rólega. — Já, það geri ég. Og þaö
verður síður en svo, að ég taki það
nærri mér, því að mér hefur aldrei
liðið hér vel, hvorki i þessu húsi né i
þessari borg. Ég á vini, fjölskyldu og
foreldra, sem ég get horíið til.
EG HEEl), að Arna hafi kornið það
mjog a ovart, hve anveum eg var, og
ao ±>aö nan ukki veno laust vio, ao
hann daOist ao pvi, nve scern eg gai
veriö, yegar a reynui. og pao var
fagnaOarriK tnnnuiiig aö veroa pess
vor. i iyrsca SKipci a ævi mmni íann
eg, aö eg var sjanslæö mánnesKja
þratt fyrir fennm nuna og iueurægni.
ug parna sloö eg og horioi 1 augu
honum, og pað var hann, sem íoks
varö aö uia undan.
— Þa paö, svaraði hann lágum
rómi. — Eg heiti Pér þvi.
— Eáttu nng um aö tala við Karl,
mælti ég enn. — paö er enginn neuia
ég, sem getur komiö honuin í skiimng
uin petta. ug ég er meira aö segja
hrædu um, aö þaó muni reynast oro-
ugt.
^að gat varia heitið, að við biðum
hvort oðru goöa nott petta kvoid.
Viö vorum hvort ööru íjanægari en
við holöum nokkru sinni veriö oil
þessi ar, sem við hoiöum verið í
hjónabandi. Ug ég skaf lusiega jata,
aö þetta kvöid heiði ég heizt af oiiu
viljaö fara á brott úr husinu, yur-
geia Árna og þetta ailt. JVfér þótti
skyndiiega sem það mundi með oiiu
voniaust að reyna aö haida hjóna-
bandinu áfram eitir þetta.
Var ég þá ástfangin af Karli? Ég
veit það ekki. Eg veit það ekki enn
i dag. Eitt var vist: Tilfinningum
minum gagnvart honum var annan
veg fariö en til nokkurs annars fyrr
eða síðar. Það var tiifinning, sem ef
til vill vaknar með mér aftur, ef ég
eignast einhvern tíma sjálf barn. Eg
matti ekki til Þess hugsa, að nokkur
ynni honum mein.
En þannig fór það samt, að ég
komst ekki hjá því sjálf, enda Þótt
mér væri það þvert um geð, því að
ég varö að segja honum það daginn
eftir, hvað Árni hafði sagt og hvað
fólk sagði um oklcur ... X stuttu
máli: Ég varð að segja honum, hvern-
ig fólk í rauninni er og hvernig það
talar um aðra ó bak.
Hann sat þarna á bekknum og laut
höfði, á meðan ég talaði. Hann greip
ekki fram í fyrir mér. Það leit út
fyrir, að hann skildi mig. Og loks
sagði ég: — Þú hlýtur því að skilja
það, Karl, að það er okkur báðum
fyrir beztu, að við göngum ekki oft-
ar saman úti við. Og Þér væri eflaust
hoilt að leggja meiri áherzlu á skóla-
námið ...
Hann lyfti höfði og leit á mig: —
Ef ég má ekki sjá þig framar . ..
stamaði hann.
Ég reyndi að hlæja. — Hvaða vit-
leysa er í Þér, sagði ég. — Vitanlega
máttu sjá mig, en ég á aðeins við.
að við megum ekki ...
Lengra komst ég ekki. Hann var
staðinn á fætur og tók sprettinn nið-
ur hæðina.
JÁ, það var hið siðasta, sem ég sá
og heyrði til Karls. Það var Árni, sem
sagði mér Það nokkru seinna, að
hann væri farinn úr skólanum og
hefði ráðið sig í siglingar.
— Og sennilega hefur honum líka
verið það fyrir beztu, Hanna, sagði
Árni. Og að þessu sinni var rödd
hans skilningi þrungin, nýr hreimur
í henni, sem ég hafði ekki áður heyrt.
— Ég held, að honum hefði aldrei
tekizt að standast prófið, hvort. eð er,
og ekki leið honum víst heldur svo
vel heima. Eftir allt það. sem gerzt
hefur, er það sennilega öllum fyrir
beztu, að hann skyldi hverfa á brott.
Ég á við, aðeins fyrir sjálfan hann,
en . . . já . . . þú . . . Og nú var
það Árni, sem stamaði, öldungis eins
og Karl hafði gert á stundum. — Ég
á við, að það hafi verið okkur öllum
fyrir beztu, endurtók hann.
Ég leit á hann. Og þegar ég sá
augnatillit hans, skildi ég hann allt
í einu. Hann hafði þá verið afbrýði-
samur. Honum hafði liðið illa, vegna
þess að hann óttaðist, að hann væri
að glata óst minni. I’að var þess
vegna, að hann fagnaði því, að Karl
skyldi hverfa þannig af sjónarsviðinu.
Já, það lá við, að ég vorkenndi hon-
um. Ég rétti honum því höndina, og
hann tók í hana.
— Eigum viö ekki að skreppa út
í kvöld, sagði hann loks. — Það er
ýmislegt, sem mig langar til að ræða
um við þig.
Þetta kvöld sagði hann mér frá
því, að hann hefði þegar sótt um
kennaraembætti í Kaupmannahöfn.
—■ Heldurðu ekki, að okkur væri
það fyrir beztu að komast héðan,
Hanna? spurði hann. Það er eins og
mér finnist, að við verðum að byrja
allt aftur frá upphafi, — eftir allt
það, sem gerzt hefur.
Jú, það finnst mér líka, þar sem
ég sit ofan á öllum farangrinum á
leiðinni til höfuðborgarinnar. En
hvers vegna hef ég eiginlega verið
að skrifa allt þetta?
Jú, það er vegna þess, að ég hygg,
að samúð og vinátta sé eins mikils
virði og það að reynast þess um-
komin að ráða sjálf fram úr öllu i
lífinu.
31