Vikan - 19.11.1959, Blaðsíða 34

Hinn 13. apríl íékk skipstjóri leyfi Þjóðverja,
sem þá höfðu völdin í höndum, til að halda til
Islands. Þegar komið var út á fjörðinn, höfðu
þeir tal- af fiskimönnum, sem þar voru á bátum.
Töldu þeir leiðina út ófæra sökum tundurdufla-
girðingar fyrir utan fjarðarmynnið. Sneri þá
Arctic aftur inn fjörðinn, en mætti þar þýzkum
togara. vopnuðum. Vopnaðir hermenn komu um
borð og vildu fara með skipið til Björgvinjar. En
þegar þeir heyrðu, að Arctic hafði leyfi þýzkra
yfirvalda til fararinnar, var þeim sleppt.
Var nú haldið i áttina til Islands. En norðan
Færeyja hreppti Arctic mikið veður of norðaustri
og vondan sjó. Kom leki að skipinu, svo að skip-
verjar urðu að snúa til lands og komust til
Vestmanhavn í Færeyjum. Þar varð að losa
farminn, og hafði nokkuð skemmzt af sjóbleytu.
Viðgerð á skipinu tók um hálfan mánuð.
Það var svo hinn 15. maí 1940, að Arctic renndi
inn á Reykjavíkurhöfn, en þá höfðu Bretar verið
hér herrar i fimm daga.
Nokkru síðar komst Arctic i kvnni við njósnir
Þjóðverja, og af því reið hið alvarlega mál, sem
frá verður ságd í næsta þætti.
HJÁKONA LÖGMANSINS.
Framh. uf bls. 11.
— Fóruð þið út að borða? spurði hún blátt
áfram, eins og samband okkar væri eins og hvers
annars.
— Ég fékk snarl í Saint Dominiquestræti.
— Var konan þín þar?
— Já.
Hún er ekkert afbrýðisöm vegna Viviane, vili
ekki taka hennar sæti, — vill í rauninni alls ekkert,
þar sem hún er ánægð með iífið eins og það er.
— Hvað ætlið þér að fá, lögmaður?
Ég leit á bolla Yvette.
— Kaffi.
-— Það heldur þér vakandi, sagði hún.
Það er rétt. Um síðir verð ég svo að taka svefn-
töflur, eins og ég geri næstum á hverju kvöldi.
Ég hef ekkert að segja henni, og við sitjum hiið
við hlið á bekknum eins og gömul hjón.
Loks spyr ég samt:
— Ertu þreytt?
Hún neitar, án þess að henni finnist nokkuð
bogið við þessa spurningu. og síðan kemur að
hcr.ni að spyrja:
— Hvað gerðir þú í dag?
— - Vann.
Ég gef enga skýringu á því, hvað ég hafi verið
að gera, og hana grunar víst áreiðanlega ekki, að
það hafi að langmestu levti varðað hana.
— Bíður konan þín eftir þér?
Þetta er óbein leið tii þess að komast að fyrir-
ætlunum mínum.
— Nei.
—- Eigum við að köma heim?
Ég kinka kolli. wg vildi, að mér tækist að
segja nei og ía-a burt, en ég gafst upp i þeirri
vonlausu barátt : fyrir löngu.
— Er þér sama, þótt ég fái mér einn Chartr-
euse?
— Eins og þú vilt. Louie, einn Chartreuse!
— Viljið þér ekkert, herra Gobillot?
— Nei, þakka!
Hreingerningakonan í Ponthieu-götu kemur
ekki á sunnudögum, og ég er viss um, að Yvette
hefur ekki haft fyrir því að taka til í íbúðinni.
Ef til vill hefur hún ekki búið um rúmið heldur.
Hún drekkur Chartreuse-drykkinn rólega og bíð-
ur drjúga stund milli sopa, eins og hún vilji draga
brottförina á langinn. Loks hvíslar hún:
— Viltu biðja um reikninginn?
Louie er vanur að hafa okkur við þetta borð
og veit, hvert við förum héðan.
— Góða nótt, ungfrú, góða nótt, lögmaður!
Hún leiðir mig undir hönd í rigningunni, og
háir skóhælarnir, sem reyndar eru of háir, gera
hana óstöðuga á fótum. Það er stutt að fara, fyrir
næsta horn.
Það er nauðsynlegt að hverfa aftur til fyrsta
fundar okkar í skrifstofu minni föstudagskvöldið
fyrir rúmlega ári. Meðan hún fékk sér sæti, hálf-
hrædd og í vafa um, hvað ég mundi gera næst,
tók ég upp innanhússsímann til að tala við konu
mína.
— Ég er niðri í skrifstofunni. Ég er með verk-
efni. sem tekur mig einn til tvo klukkutíma.
Farðu til kvöldverðatins án mín, og flyttu lög-
reglufulltrúanum og vinum okkar afsakanir mín-
ar. Segðu þeim, — og mér er það full alvara, —
að ég vonist til að vera kominn, áður en kaffið
verður framreitt
(Framh. í næsta blaSV.
pss——--
h0smceður um land
Hyggnor *u að taon um,
olit hafa s, að nota
oð það borg ,nl en
^^'oMrf Vouavélina. -
CL°Z bvottoefnl, sem sét-
ClOZONE er Þ tU Qð þv°
staklega er ,ta Poð hefor
Or þv' 1 Þ^°'laniegahriiáÞvotta-
hvörWskaðvœ 9q ^ Wuta
vinduna ne __ þoð sem
þvottavélar'™' ttutlnn vetð-
e'nZ og bK»1a".ð.‘ -
nokkru sinn' fvrn
FÆST
ALLSTADAR
34
VIKAN