Vikan - 26.11.1959, Blaðsíða 11

— Komdu, sagði ég skipandi ... — Hún rétti
mér varir sínar, en ég kyssti þær ekki . . .
Síðan þeytti ég af henni sloppnum, en undir
honum var hún nakin.
heldur einnig hitt, að gamli úrsmiðurinn hafði oft-
ar en einu sinni keypt stolna skartgripi.
I-Iafði hann hugmynd um, að gripirnir voru
stolnir? Það hef ég ekki hugmynd um, og það
i'.emur mér ekki við.
Hafði hann kannski ekki getað notað tækifærið
þetta kvöld, þegar kona hans var í heimsókn hjá
ófrískri dóttur þeirra, til að bjóða inn til .sín
s.úlkum, eins og hann hafði oft gert áður?
Ég gerði enga tilraun til að fegra skjólstæðinga
mína, — öðru nær. Ég lýsti þeim ef til vill enn
verr en þeir áttu skilið, og það var mesta kænsku-
bragð mitt.
Ég lét stúlkurnar viðurkenna, að þær hefðu ef
til vill drýgt slíkan glæp, ef þær hefðu haft tæki-
færi til, en svo hefði ekki veUð það kvöld, sem
um ræddi, þar sem þær hefðu þá verið staddár i
barnum hjá Gaston.
Ég sé þau fyrir mér. meðan á réttarhöldunum
stóð, sköllótta úrsmiðinn og konu hans með svörtu
duluna fyrir auganu. þar sem þau sátu hlið við
hlið i fremstu röð. Ég sé vaxandi undrun þeirra
og gremju, sem nálgaðist hreina skelfingu undir
lokin og þá var augnaráð þeirra orðið flöktandi,
og þau vissu ekki, í hvaða átt þau ættu helzt að
horfa.
Gömlu hjónin munu áreiðanlega aldrei skilja,
hvað kom fyrir þau eða hvers vegna ég lagði
svo grimmilega til atlögu við þau. Ég er viss um,
að þau hafa ekki komizt yfir þetta enn og komast
sennilega aldrei yfir það. Mér þætti gaman að vita.
hvort gamla konan, sem nú er blind á öðru auga,
þorir að horfast i augu við dóttur sína framar.
Við Viviane höfum aldrei rætt það mál síðan.
Hún stóð frammi í anddyrinu, þegar dómurinn
féll og menn púuðu af vanþóknun á áhorfenda-
pöllunum Og þegar ég strunsaði út úr salnum,
svo að lögmannskápan flaksaðist á eftir mér.
fv’gdi hún mér aðeins þegjandi.
Hún veit. að sökin er hennar. Hún hefur skilið
bað. Ég veit ekki, nema hún hafi óttazt það,
hve ég gekk langt, en hún er hreykin af mér
fyrir það samt.
Sá hún líka fyrir, hvernig þetta mundi fara?
Sennilega. Það er vani okkar að loknum erfiðum
Aðalpersónur sögunnar:
Gobillot lögmaður
Yvette — hjákona Iögmannsins
Viviane — eiginkona lögmannsins
að hann gæti flogið á eigin vængjum. Þetta
vissi Duret og sótti um starf hjá mér, áður en
hann hafði lokið lögfræðiprófinu.
Hann hefur verið hjá mér í fjögur ár og er
alltaf reiðubúinn, en stundum bregður fyrir glettni
fremur en háði í augnaráði hans, þegar ég fel
honum mál vissrar tegundar.
Það var hann, sem fór og ræddi við Gaston
barþjón og sagði mér. er hann kom aftur, að það
mætti treysta þjóninum. Það var líka hann, sem
notfærði sér vináttu eins fréttamannsins, vinar
síns, til að grafa upp þá þætti úr lífi úrsmiðsins í
Ábótagötu, sem urðu til þess að setja svip sinn á
réttarhöldin.
Það hefði verið hægt að fjalla um málið fyrir
lögregluréttinum. En ég krafðist þess að verja það
frammi fyrir kviðdómi. Kona úrsmiðsins hafði
reyndar ekki látizt af áverkunum, en bar svarta
dulu fyrir öðru auganu. Læknar töldu enga von
til, að því yrði bjargað.
Réttarhöldin voru allstormasbm, og oftar en einu
sinni hótaði dómarinn að láta ryðja réttarsalinn.
Enginn starfsbræðra minna gerði sér nokkrar
grillur um málið. Allir trúðu þvi statt og stöðugt,
að Yvette Maudet og Naómí Brand væru sekar
um vopnað rán. Spurningin, sem blöðin héldu á
loft i fyrirsögnum sínum, var aðeins:
MUN GOBILLOT LÖGMANNI TAKAST AÐ FA
SÝKNUDÖM?
A tímabili virtist þetta óhugsandi, og jafnvel
konan mín missti trúna á það. Hún viðurkenndi
það ekki fyrir mér, en ég vissi, að henni fannst
ég hafa gengið of langt, og henni gramdist það.
Miklum óþverra var rótað upp við málaferlin,
og stundum bar svo við, að einhver áhorfandinn
hrópaði:
— Ekki meira af þessu!
Sumir starfsbræðra minna hikuðu, — nokkrir
hika enn, — við að rétta mér höndina, og aldrei
hef ég komizt svo nærri því að vera rekinn frá
réttinum.
Ekkert mál hefur veitt mér betri skilning á
kosningabaráttu eða pólitískum áróðri, þar sem
barizt er til sigurs og ekki hikað við að nota
hvaða meðul, sem vera skal, til að ná settu marki.
Vitni mín voru fremur vafasamir einstaklingar,
en ekkert þeirra komst í mótsögn við sjálft sig
eitt andartak eða hikaði hið minnsta.
Ég leiddi fyrir réttinn tuttugu gleðikonur frá
Montparnasse, allar meira eða minna áþekkar
Yvette, sem vitnuðu með eiði um, að gamli mað-
urinn væri ekki við eina fjölina felldur og ætti
þaö til að bjóða stúlkum inn til sín, þegar konan
væri fjarverandi, enda þótt opinberi ákærandinn
héldi því fram, að hann væri ímynd hins heiðar-
lega iðnaðarmanns.
Þetta var satt. Það var Duret, sem fékk að vita
þetta hjá einhverjum náunga, er hringdi oftar en
einu sinni á skrifstofu mína og veitti ýmsar gagn-
legar upplýsingar, en vildi ekki segja til sín. Og
réttarhöldum að fara út saman til miðdegisverðar
og síðan á einhvern dansstað og vera úti á ralli
mestan hluta nætur, svona til hvildar eftir áreynsl-
una.
Við brugðum ekki út af vananum þetta kvöld,
og alls staðar var litið á okkur forvitnislegu
hornauga.
Viviane sýndi sannkallaðan kjark. Hún lét sér
ekki bregða eitt andartak. Hún er þremur árum
eldri en ég og er því að nálgast fimmtugt. en þeg-
ar hún er veizluklædd, er hún glæsilegri og vekur
meiri athygli en margar konur um þrítugt. Lifs-
það var ekki aðeins þetta, sem ég gat lagt fram,
fjörið, sem speglast í augum hennar, hef ég ekki
séð hjá nokkurri konu annarri, og brosið er glað-
legt, en örlítið háðslegt um leið.
Fólk kallar hana norn, en það er hún ekki.
Hún fer sínar eigin leiðir eins og Corina, skiptir
sér ekki af orðrómi, enda alveg sama, hvort fólki
líkar betur eða verr við hana. Hún hefur á reið-
um höndum bros gegn brosi, en greiðir högg fyrir
högg. Munurinn á þeim Corinu er sá, að Corina
er á ytra borði ljúf og blíð, en af Viviane geislar
hins vegar lífskrafturinn.
— Hvar er hún núna? spurði Viviane mig um
klukkan tvö um nóttina.
Ég veitti þvi strax athygli, að Viviane sagði
,,hún“, og sá á þvi, að Viviane hafði aldrei talið
Naómi með. Það hafði heldur enginn verið í nein-
Framhald á bls. 29.
11
VIKAN