Vikan - 26.11.1959, Qupperneq 14

sigurgleOi, l>egar honum varð hugsaD
tii aireka sinna um nóttina.
Ekki bar hann kennsl á mennina
' tvo, sem komu mn í garðinn og
tOKU tengdamoður hans tali. Haim
hrukkaði enmð og spurði sjállan sig.
hvað nu gæti verið a seyði, er hanr.
sá, að þeir ræddu góða stund lágt v.ð
tengdamóður hans og eigmkonu, og
varð þess var, að þeim varð öðru
hverju litið tii hans, þótt hann reyndi
að lata sem minnst á sér bera og iétist
vera mðursokkinn í lesturinn.
Jafnvei þegar þeir komu til hans,
þar sem hann sat með bókina, vakn-
aði ekki hjá honum vottur af grun
um erindi þeirra. Hann leit spyrjanói
á þá, þegar hann heyrði annan þeirra
spyrja:
— Herra Barney Thomas?
— Jú . . . jú, það er ég, svaraði
Barney. — Hvað get . . .
— Mér hefur verið skipað að taka
yður höndum, sagði maöurinn og
sýndi Barney einhverja gljáandi
málmþynnu. sem Barney þóttist vita,
að vera mundi lögreglueinkenni. —
Ég verð að biðja yður að koma með
okkur.
Barney reis hægt úr sæti sínu og
reyndi að halda öllum virðuleik sín-
um út í æsar.
— Nei, heyrið Þér mig nú um hálft
orð, mælti hann. — Hvað á þetta
eiginlega að þýða? Hver er tilgangur-
inn meö þessari leiksýningu?
— Þér munuð komast að raun um
það seinna, svaraði sá, sem orð hafði
fyrir þeim félögum. — Sem stendur
get ég ekki gefið neinar upplýsingar,
en þér verðið að koma með okkur.
ÞEGAR OWENS lögreglufulltrúi
kom inn í skrifstofu sina, varð honum
það fyrst fyrir að þurrka svitann af
enni sér og kveikja sér i vindlingi.
Svo ýtti hann pakkanum yfir þvert
borðið til Evans og lét loks fallast
niður i skrifborðsstól sinn.
— Engar fréttir af stelpunni,
Evans ?
Lögregluforinginn hló.
— Að sjálfsögðu ekki, svaraði hann.
— Það kemur ekki oft fyrir, að
draumsýnir birtist í veruleikanum,
fulltrúi sæll.
— Það er nú það, varð Owens að
orði. — Þér virðizt þá viss um, að
Barney Thomas sé sekur, Evans? Ég
er hins vegar ekki svo viss um það . . .
Hann starði hugsi fram undan sér,
en Evans lögregluforingi ræskti sig
og hóf eitt af þessum löngu eintölum,
sem hann var frægur fyrir meðal
samstarfsmanna sinna.
— Við skulum nú. athuga málið,
fulltrúi góður Mér finnst það eigin-
lega svo augljóst sem hugsazt getur.
Peningaskápur fyrirtækisins Lincoln
& Lewis er opnaður síðla laugardags-
ins og mikil fjárupphæð tekin úr
honum. Það eru aðeins tveir menn,
sem hafa lykil að skápnum, og það
er ekki nokkur leið að opna hann,
nema báðir lyklarnir séu notaðir til
þess. Gjaldkeri fyrirtækisins, Bob
Feather, er annar þeirra, sem hafa
lykil að skápnum, en hinn er Water-
man, framkvæmdastjóri fyrirtækisins.
Og hvað svo? Fyrr um kvöldið hefur
verið ráðizt á báða þessa menn, hvorn
á eftir öðrum. Árásarmaðurinn sló
þá niður og lék þá hart . . . Feather í
piparsveinsíbúð sinni, Waterman á
afskekktri sumarbústaðaleið. Water-
man getur ekki gefið neinar upvlýs-
ingar varðandi árásarmanninn, Feath-
er hefur ekki enn jafnað sig svo, að
unnt sé að spyrja hann. Og hvað má
svo ráða af þessu? Að árásarmaður-
inn hljóti ekki aðeins að hafa verið
nákunnugur öllum háttum í fyrirtæk-
inu, meðal annars varðandi peninga-
skápinn og lyklana, heldur og öllum
háttum og hversdagsvenjum þeirra
Feathers og Watermans. Annars
mundi hann varla hafa farið þannig
að, eða hvað virðist yður?
— Þessu verður ekki móti mælt,
urraði Owens og drap öskunni af
vindlingi sinum i öskubakkann á borö- :
>nu. — utuuiU íujam iumi.ccisiu yual',
JCivans ...
— ineiui vorourjnn verour pess var,
ao Jimui'ut Jieiur vei'iu uíjuuu, ug
gui’ir jugi cgiumji Viuvart. ujji nutt-
md KUjjiUmst VlO SVU ciU I’UUJL UlJl
ymlSiegt, Senl lnail SKjpur. i-aO er
uu íyiot og íremsi pettu 1 sainoanui
vio tti'aSii mar, sein eg nei pegar
ímiinzt a, og sioan Kejuur paö irajn,
pegar sttti'isiujjvju er tttiarjaust yjjr-
UeyiT, ao oojvJittiuarmn, isarjiey
T nujiias, er namn vmur Teatiieis
gjttiujveia. rtétt nja penmgaSKapjium
iinnujjl viO DiyanL, scju er nagauur i
aiman enuami, en samKvæmt íram-
ouroi stai'isioiKsms, var paó avani
uarneys inumas ao naga Diyantana,
sein nann notaoi. P>egar vio svo ioruni
neim tii nans, reymst engnvn vera
par henna. vió iaum leyu ineð ur-
SKurói tn að ieita 1 íDuomni, og nvað
tinnum viö svo ianö DaK vió Kiæoa- .
skapinn? — irnippi ai seoium, einuutt
seöiaKnippi, sem teKiö haiöi verið
ur pemngasKttpnum!
Evans iogregiuioringi tók sér mál-
hviiu og ien sigri nrosandi a iogregiu-1
íuiitruann. owens luntrui brosci utið I
ent, en sagöi eKKert.
— Þetta er ems augljóst og þaö :
getur venð, heit logi'egiuformginn
airam. — naginn eítir noium vio svo
uppi a Barney, par sein nann nytur
hejgaiieyiis asajnt eiginKonu sinni
aö vvooustock tiíiís. og lyrst reymr
hann ao Dera lynr sig nemisKuiega
sogu um þaö, aö hann haii lariö í
kviKmyndanus kvóiaiö aöur, en peg-
ar oKKur tenst auoveidiega að sanna,
að pað sé ekkert annaö en uppspum,
og honum er Jjost, aö hann er Kominn
i klipu, svo að um nvunar, kemur
hann með þessa sólarsogu um stulk-
una í tjaidinu, þar sem hann þykist
hafa eytt kvoldinu. Einhver Busan
Jones, segir hann. Ug nu hetur henn-
ar verið ieitaö i heiia vJku, augJyst
eftir henni í dagbioðum og útvarpi
og hún beðin aö geía sig iram vvð
lögregiuna og sýkna Barney Thomas
af ákærunni um þjófnaöinn. Og hvaöa
árangur hefur það svo borið? Hu, . . .
sú kvenmannskmd fynriinnst ekki og
hefur aldrei fyrirfundizt!
Owens sat hxjóður um hríð og virt-
ist þungt hugsi.
— Hefur það ekki vakið athygli
yðar, lögregluforingi, að það er margt
1 þessu, sem stangast á? sagði hann
loks. — Til dæmis það, að við fund-
um aðeins eitt seðlaknippi á bak við
klæðaskápinn heima hjá Barney, enda
þótt það sé aðeins lítiij hluti af Þýf-
inu? Og hvers vegna? Yður virðist
alls ekki koma til hugar sá möguleiki,
að þar hafi einmitt hmn raunverulegi
innbrotsþjófur verið að verki og hafi
með þvi viljað varpa grun á Barney
Thomas.
Norskt hjónarúm í éinu lagi. Náttborð fest á höfðagafl.
Evans yppti öxlum.
— Jú, það er dálítið einkennilegt,
viðurkenndi hann. — En svo er hitt,
. . . það verður að teljast sjaldgæft,
svo að ekki sé meira sagt, að svo
margar líkur og sterkar séu fyrir
sekt eins manns sem í þessu máii.
Þá fór Owens lögreglufulltrúi ain
í einu að hlæja.
— Sjáið þér ekkert kátbroslegt við
þetta? spurði hann. — Hér sit ég og
reyni á allan hát að verja sakborn-
inginn, í stað þes? að mér ber að
safna glóðum elds að höfði honum,
finna sannanir fyrir því, að hann sé
sekur, svo að unnt sé að bera frain
sakarákæru gegn honum fyrir rán
og árásir! Jæja, ég ætla nú samt aö
hugsa málið enn um hríð . . .
3TX
ffÉ

Þetta hjónarúm er smíðað í Þýzkalandi, og funkis-línurnar eru
áberandi í því eins og í þýzkum húsgögnum yfirleitt.

3einna þennan sama dag stefndi
hann Barney Thomas til fundar
við sig í skrifstofu sinni. Hann leit
athugandi augum á bókhaldarann.
— Jæja, ekki hefur okkur enn tek-
izt að hafa uppi á þessari vinstúlku
yðar, Barney Thomas, mælti hann
stuttur í spuna.
Barney gerði aðeins að hrista höf-
uðið. Hann var fölur og þreytulegur
útlits. Það var eins og hann hefði
gersamlega brotnað við dvölina í
gæzluvarðhaldinu. Það voru ekki leng-
ur áhyggjurnar vegna Marjorie, sem
þjáðu hann mest. Hann gat ósköp
auðveldlega gert sér afstöðu hennar í
hugarlund, eftir að hún hafði komizt
að hinu sanna um það, hvað hafði
tafið hann um kvöldið. Hann var
nefnilega ekki i neinum vafa um, að
hún mundi trúa á þá fjarvistarsönnun,
hvað svo sem aðrir gerðu. Því miður
virtust þeir í lögreglunni ekki vera
sama sinnis, og Barney vissi nú, í
hvílíkri hættu hann var staddur. Færi
svo, að Feather lifði ekki af áverkana,
sem árásarmaðurinn veitti honum, þá
var ekkert liklegra en hann lenti
sjálfur í gálganum. Og það fór hroll-
ur um hann.
— Ég fæ ekki skilið þetta, herra
lögreglufulltrúi, mælti hann skjálf-
raddaður. — Það hlýtur að vera hægt
að hafa uppi á þessari stúlku. Þér
þurfið ekki að ímynda yður, að ég
geri mér ekki ljóst, hve höllum fæti
ég stend í þessu máli, . . . ég geri
mér það einmitt fyllilega Ijóst. En
þessi stúlka getur sannað sakleysi
mitt. Hefði ég bara asnazt til að
fara rheð henni inn í krána, þá er
ekkert líklegra en einhver, sem þar
var inni, myndi til þess að hafa séð
mig, eða þá að afgreiðslufólkið gæti
borið því vitni, að ég segði satt.
Owens beindi talinu skyndilega að
öðru.
— Allir, sem vinna þarna með yður
í skrifstofunni, hafa að sjálfsögðu
vitað, að þér höfðuð í huga að skreppa
til Woodstock Hills og dveljast þar
um helgina? spurði hann.
— Nei, ekki allir, svaraði Barney
Thomas. — Eins og ég hef áður tekið
fram, þá er það ekki nema öðru
hverju, sem við hjónin skreppum
þangað um helgar. Það er ekki eins
14
VIKAN