Vikan - 26.11.1959, Side 23

Hann œtti að fá fallegt
hálsband, en snærisspotti
dugar!

Það kunna að fylgja því kostir
að vera af fámennri þjóð, en vist
er um hitt, að það hefur sinar vafa-
sömu hliðar. Einn af hvimleiðustu
fylgifiskum fámennis og þröngbýlis
er illt umtal. Lendir slikt vitanlega
fyrst og' fremst- a þeim, .sem ein-
hvers eru megnugir i þjóðfélaginu
eða með einhverjum liætti skara
fram úr. Það, sem þykir ekki til-
tökumál, ef einhver Jón Jónsson á
í hlut, verður að stórfrétt, ef um
þjóðkunnan mann er að ræða; og
vitanlega verða a. m. k. tólf hænur
úr hverri fjöður.
Þótt margir góðir íslendingar liafi
orðið fyrir barðinu á gróusögum og
illkvittnum rógi öfundsjúkra manna,
Næsti
þáttur:
Fjársjóður
Egils
á Borg
Einar Bcncdikisson
skákar Englendingum
þá munu fáir hafa orðið að sætta
sig við aðrar eins tröllasögur um
sjálfan sig á ævinni og stórskáldið
Einar Benediktsson. Þeir munu
teljandi, sem hafa þekkt Einar betur
er dr. Jón Stefánsson, og mun eng-
inn íslendingur núlifandi hafa
kynnzt jafnmörgu stórmenni. Hann
. skrifaði á niræðisaldri stór-
skemmtilegar endurminningar og
kemur víða við. Er þar merkur kafli
um Einar Benediktsson, og er fróð-
legt að lesa frásögn hans af þeim
viðskiptum Einars, sem einna mest
hiieyksliiðu samtíðarmenn hans, en
það var hlutafélagasýsl skáldsins i
Lundúnum. Jón Stefánsson hefur
orðið:
„Einar bjó um hríð í Hounslow
(Hundslág) vestan við London. Það
er sveitabær. Hann hafði kýr og
hesta og íslenzkt þjónustufólk. Hann
sagði fólki þessu það fyrir frain,
að hann mundi ekki greiða þvi neitt
kaup, þvi að það lærði ensku á því
að vera á Englandi. Hann kvaðst
mundu sjá um, að kvenfólkið giftist
og karlmennirnir kvonguðust. Það
var orð og að sönnu, að flestir
kvenmenn, sem í hans þjónustu voru,
fengu ríka giftingu. Hins vegar hygg
ég, að honum hafi gengið verr að
koma karlmönnunum út.
Einar bauð stundum íslenzkum og
enskum gestum heim til sín. Var þá
ríkulega veitt, og „giumdu hlátra-
sköll“ í sölum hans. Var óspart
drukkið, og einstaka manni varð að
fylgja til sængur og jafnvel liátta
liann. Einar var sjálfur hrókur alls
fagnaðar, svo sem hann átti vanda
til, enda tjáði ekki fyrir neinn að
munnhöggvast við hann.
Margar kynjasögur gengu í Rvík
af Einari og hlutafélagasýsli hans í
London. Ég vissi töluvert um þessi
efni, því að ég var sá eini íslend-
ingur, sem hafði reynzt honum svo,
að hann trúði mér og treysti.
Hann tók ekki á öllu hnyndunar-
afli sínu i skáldskap. Hann vildi
reyna það í praktisku lífi, business-
lifi. Um það hefur verið rætt, að
skáld séu mestu amlóðar á slikum
sviðum. Nú vildi hann, skáldið,
spreyta sig við alræmda klækja-
menn í City. Þeir héldu, að hann
væri eins og álfur út úr hól, þessi
maður frá fslandi, og ættu þeir alls
kostar við liann. Hann lét þá halda
það, þangað til þeir fóru svo langt,
að hann gat látið þá sæta afarkost-
um, — ella . . .
Hann sá, hvernig hægt var að
stofna hlutafólög og auðgast af því.
— Hann skynjaði, að það var óþarfi
að haga sér eins og stendur i vísunni:
að safna auð með augun rauð,
en aðra brauðið vantar.
Framh. á bls. 30.