Vikan - 24.03.1960, Blaðsíða 9

lienni. — Sérðu hvað stendur hérna,
sérðu þessa tölu? Minnið er reynd-
ar farið að bila, en þessa tölu man
ég þó. Sérðu, að það stendur 50.000?
Og veiztu hver á þetta númer?!
Jakob þoldi ekki meira, hann lét
fallast niður í ruggustólinu og tók
andköf af geðshræringu. — Hefi ég
ekki alltaf sagt það?! — Náðu i
happdrættismiðann!
— Ó jú, það hefurðu. María þurrk-
aði sér um augun með svuntuhorn-
inu sinu og snýtti sér um leið. —
Ég get bara ekki með nokkru móti
komið fyrir mig ... Röddin varð
allt í einu rám. — Ég get ekki mun-
að hvar miðinn er. Hann átti áreið-
anlega að vera hérna með hinum
bréfunum!
Jakobi svelgdist á af hræðslu,
þaut upp úr stóinum, hrifsaði skúff-
una út lir höndunum á henni og
hvolfdi úr lienni á gólfið.
— Ég fleygði nokkrum gömlum
miðum í gær, tautaði María, —
nokkrum gömlum, auðvitað ekki
þessum nýja. Geturðu imyndað þér
livað orðið er af honum?
Jakob rótaði góða stund i bréfa-
hrúgunni á gólfinu, setti upp gler-
augun og sléttaði vandlega úr hverju
eiuasta snifsi. — Hann var orðinn
iskyggilega þögull. Að lokum reis
hann á fætur og sagði stillilega: —
Þú hefur fleygt miðanum frá því
síðast. Hér er miðinn frá því þar
á undan og hann hefir þú geymt.
María hikstaði og þaut inn i eld-
hús, og sagðist þurfa að bjarga ein-
hverju, sem syði upp úr. En elda-
vélin var köld og það stóð ekkert
á henni.
— Þarna getur þú séð! hrópaði
Jakob æstur. -— Þú manst ekki einu
sinni, hvort þú hefur eitthvað á
eldavélinni. Það lækkaði snögglega
í honum, og hann leit ekki á hana
um leið og hann sagði:
— 'Þú hefur þá líklega ekki
lirennt honmn?
— Ég henti einhverju í rusla-
tunnuna í gær, stundi hún, — en
])að var hara gamalt drasl. Happ-
drættismiðinn getur ekki hafa far-
ið með þvi. Hann hlýtur að hafa
orðið eftir.
— Hlýtur að hafa orðið eftir, end-
urtók Jakob áherzlulaust, hann stóð
undir glugganum og sá gulnuð
l)löðin þyrlast fyrir utan. Snögglega
þreif hann hatt sinn og rauk út.
— Hún hefir ef til vill ekki verið
tæmd ennþá, hrópaði hann neðan
úr stiganum.
.Takob Monsen hvolfdi úr ösku-
tunnunni. Þar voru kálblöð, basar-
miðar, gatslitnir inniskór, gömul
bréf ásamt mynd af ungri stúlku —
myndin var rifin í tvennt og sagði
raunalega sögu um óhamingjusama
ást.
En gamli Jakob velti ekki vöng
um yfir slíku á þessari stundu. Hann
var að leita að hlut, sem líktist mjög
peningaseðli.
Konurnar í nágrenninu voru orðn-
ar forvitnar.
— Hefurðu týnt einhverju, Jakob?
— Já, teskeið, skrækti hann og
rótaði eins og óður væri.
— Ruslatunnurnar voru tæmdar
í morgun, sagði ein þeirra — þú
skalt hafa tal af bilstjóranum, því
liann er vanur að fara gegnum alla
hrúguna, til þess að sjá, hvort hann
finni ekki eitthvað verðmætt.
Jakob gekk út á götuna. Hann
fylgdi Birkigötunni niður að torgi
Framhald á bls. 31.
•2)r. yflattkíaá J(
onaáion
skrifar í þessum þætti
þætti um barnið sem fellur
og flæmist milli skóla.
Allir hugsandi foreidrar ættu
að lesa um þessi mál.
UTANVELTU f NÁMI.
„Hérna er sæti, gerðu svo vel.“
Ég liafði víst silazt nokkuð þunglamalega aft-
ur eftir strætisvagninum, úr því að hún áleit
mig svona þurfandi fyrir sæti. Hún stóð þarna
fyrir framan mig og reytti út úr sér gúmmítugg-
una, meðan hún beið þess að ég hlammaði mér
i sætið. En ég afþakkaði. „Sittu bara, góða
mín, ég er ekki fótaveikur.“
Hún hristi höfuðið, svo að hrokkinlokkaður
geislabaugurinn þyrlaðist til. Þá þekkti ég
hana:
„Þú lékst einu sinni við mig. Leikur þú
aldrei við krakkana aftur?“
„Hvað ert þú að þvælast í Kópavogsstrætó
svona seint? Átt þú ekki heima í Kleppsholt-
inu?“
En þá fékk ég að vita, að Dóra var flutt.
Hún gekk nú i Kópavogsskóla. Það var 6. skól-
inn hennar. í vor er leið féll liún á barna-
prófi og varð að setjast aftur í 12 ára bekk
i haust, og raunar lijá nýjum kennara. Um
miðjan vetur hafði hún svo skipt um skóla,
þegar foreldrar hennar fluttust. Og nú var
hún á heimleið „úr bænurn" með hálftólfbíl
eins og ég.
Dóra hefur eiginlega aldrei komizt nema í
dyragætt skólans. Hún tilheyrir þar engum,
engum hefur þótt vænt um hana, sýnt henni
traust, né staðið við hlið hennar. Tengsl henn-
ar við skólann markast eingöngu af lögum og
reglugerð. Hún á 4 yngri systkini, og fjölskyld-
an hrekst úr einni leiguíbúð í aðra. „Aðeins
barnlaust fólk kemur til greina“.
„Hvernig líkar þér í nýja skólanum?“
„Mér er svo sem alveg sama.“
Strætisvagninn æddi gegnum náttmyrkrið,
niður kirkjugarðsbrekkuna, og krapið spýtt-
ist undan hjólunum. Skyldi skólanum vera
hlýrra til Dóru? Skyldi nokkuð annað hafa
gerzt en að Dóra var horfin úr dyragætt eins
skóla og slóð nú jafn frainandi í anddyri hins
næsta? Iiafði hún raunverulega nokkurn tíma
verið í skóla?
'BÖRN HREKJAST MILLI SKÓLA.
Þau börn eru ófá, sem lenda i sifelldum
hrakningum milli skóla og kennara. Þegar
foreldrar flytjast búferlum, verða börnin oft-
ast að skipta um skóla. Margir foreldrar gera
sér enga grein fyrir þeim erfiðleikum, sem
þessi umskipti valda barninu. Því flytja þeir
barnið oftar milli skóla en nauðsyn krefur.
Ég þekki börn, sem þannig voru flutt milli
skóla, þegar þau voru í 12 ára bekk, þ. e. á
siðasta ári fyrir lokapróf barnaskólans. Slíkt
atferli foreldra lýsir ekki miklum skilningi á
þeim aðstæðum i skóla, sem barni eru nauð-
synlegar, ef það á að ná fullum árangri i námi.
Til þess þarf barnið einmitt sterk persónu-
tengsl við bekkjarsystkini sín og kennara. Þau
eru rofin, þegar barnið flytst úr skólanum,
og það tekur langan tima og kostar áreynslu,
að þau takist að nýju.
Af þessum sökum má aldrei flytja barn milli
skóla á miðjum vetri, nema foreldrar þess
flytji beinlinis i annað hérað eða sérfræðing-
ar telji nauðsynlegt, að barnið breyti um um-
hverfi, enda séu þá gerðar sérstakar ráðstaf-
anir til þess að auðvelda barninu aðlögun i
nýja skólanum og vekja áhuga nýja kennar-
ans á því.
Tiðir flutningar milli skóla — og jafnvel
þótt aðeins sé milli bekkja og kennara — geta
valdið því, að barn festi ekki rætur í neinum
skóla, njóti ekki til lengdar áhrifa kennara,
sem þyki vænt um það, skooi það sem sinn
nemanda og leitist við að glæða áhuga og
móta skapgerð þess. Það tekur sinn tíma, að
kennari og nemandi kynnist og að milli þeirra
myndist sterk tilfinningatengsl. En þegar þau
hafa myndazt — og ef þau geta myndazt —
má ekki slíta þau jafnharðan með þvi að flytja
barnið úr skólanum eða i annan bekk.
Sumir foreldrar gripa til þess ráðs, ef þeim
þykir barni sinu sækjast námið illa, að flýtja
það í annan skóla i þeirri von, að þar taki
það skjótari franiförum. Sú ráðstöfun er þó
Framhald á bls. 29.
Barnið
í skóla-
gættinni
VIKAN