Vikan - 24.03.1960, Blaðsíða 20

Í'S
glæsilegu og miklu byggingar, sem þar gnæfðu.
Ég er orðinn hluti af þessu öllu saman, hugs-
aði hann. Meira að segja mikilvægur hluti. Mér
hefur hlotnast það, sem ég hef þráð allt mitt
líf — auður og áhrif. Nú er aðeins eftir að vita
hvernig ég get haldið því striki, fram hjá dyfliss-
unni.
Hosmer varp þungt öndinni. Og enda þótt eng-
inn væri til að horfa á hann, gekk hann hröðum
skrefum og teinréttur inn ganginn. Hann gekk
alltaf hröðum skrefum og alltaf teinréttur, bar
höfuðið hátt og sveiflaði örmunum ákveðið. Sem
snöggvast nam hann staðar, þóttist sjá skugga
bregða fyrir fram undan. Eftir fimm ára dvöl
í Austurlöndum fjær, var varúð hans orðin svo
næm, að hann hafði alltaf hugboð um hættuna,
ef hún var í nánd.
Það var ljós inni í skrifstofu hans. E’kki höfðu
þvottakonurnar þó kveikt; þær kveiktu alltaf
öll ljós samtímis á hæðinni. Þetta var aðeins eitt
ljós og bar daufa birtu. Reiðin bar varúð hans
ofurliði, hann gekk hröðum skrefum að dyrunum
og hratt upp hurðinni.
Skrifstofan var stór og rúmgóð, í nýtízku Aust-
urlandastíl; veggirnir bláir og tjaidaðir daufgráu
silki, indversk ábreiða á gólfinu, handofin, dauf-
blá að lit.
Lágvaxinn, ungur og sakleysislegur maður
bograði við peningaskápinn og var að bisa við að
ópna hann.
„Hættu þessu!" öskraði Hosmer.
Ungi maðurinn leit ó hann blágráum, nærsýn-
um augum og virtist undrandi. Hann rétti úr sér
og virtist ekkert vera að flýta sér að neinu. Hann
hafði ljóst, hrokkið hár, greitt aftur og haldið
í skefjum með einhverskonar feiti og lítið, ljóst
yfirvaraskegg. Hann var áberandi varaþykkur,
og á hægra hvarmi hans var ör, sem gerði augna-
lokið hálfmagnþrota.
Hann gekk hægt og lúpulega í áttina til Hos-
mers, dró á eftir sér fæturna og laut höfði. Svo
tók hann undir sig stökk, svo eldsnöggt, að um
ósjálfrátt viðbragð virtist einna helzt að ræða.
Og enda þótt hann væri mun lægri maður en
Hosmer skall vöðvastæltur líkami hans með slíku
feiknaafli og þunga á hinn tröllaukna mann, að
því var líkast sem kletti hefði verið varpað að
honum. Hosmer féll við, og skyndileg undrun
hans varð reiðinni yfirsterkari. Hið sakleysislega
og ódjarfa útlit náungans hafði sízt af öllu gefið
til kynna, að hann byggi yfir slíkri snerpu og
kröftum; þar að auki var hann lítill vexti, en
hver vöðvi hans mjúkur og stæltur eins og stál-
fjöður. Höggið hafði komið á Hosmer skammt
fyrir neðan beltisstað, og nú teygði hann hend-
urnar að andliti Hosmers, leitaði augna hans með
fingrunum.
„Svona, Mick, þetta er nóg í bili,“ var sagt
lágri röddu með suðrænum málhreim í dyragætt-
inni. „Ég kæri mig ekkert um að lenda í raf
magnsstólnum fyrir morð eða morðtilraun."
„Hann kjaftar frá, Will. E’f hann getur það
ekki, hefur ekki nokkur maður minnstu hugmynd
um að við höfum nokkurntíma komið hingað."
Hinn ungi og tröllsterki maður hafði drafandi
málróm og röddin var hrjúf og lét illa i eyrum;
leyndi sér ekki að hann var betur gefinn til likam-
ans en sálarinnar.
„Láttu hann lausan." sagði sá hinn mjúkmáli.
„Þú heyrir hvað ég segi, Mick."
Mick sleppti seinlega tökum á Hosmer, og ber-
sýnilega mjög gegn vilja sínum. Hann gekk aftur
á bak upp að veggnum, reiðubúinn til áhlaups
ef með þyrfti.
Þessi nýja,
spennandi fram-
haldssaga
byrjaði í síðasta
blaði
Gráhærði maðurinn, sem talað háfði til Micks
úr dyragættinni, kom nú inn fyrir. Hann Var
full sex fet á hæð, en svo magur og grannvaxinn,
að hann virtist jafnvel enn hávaxnari. Hann var
nauðrakaður og snyrtur, og fötin, sem fóru hon-
um mjög vel enda þótt Þau væru nokkuð farin
að láta á sjá, voru vönduð að gerð og úr dýru
efni. Hann gekk hægum skrefum inn á gólfið,
í birtuna, og enda þótt mjög bæri á því hve nef
hans var þunnt og hvasst, voru það augu hans,
sem bundu athygli Hosmers. Þau voru grá og
brosmild, en um leið svo köld, að jafnkalt augna-
ráð þóttist Hosmer aldrei hafa séð.
Hái maðurinn gekk svo mjúkum skrefum, að
hann virtist einna helzt líða eftir gólfinu, bar
sig virðulega og var auðséð, að það var honum
eiginlegt. Hann tók sér sæti i mýksta og bezta
stólnum, sem þar var inni, hagræddi sér svo að
sem bezt færi um hann, og strauk skarlatsáklæð-
ið fingurgómum eins og hann vildi sannfærast
um, að ekki væri um neina eftirlíkingu að ræða.
Hann virti Hosmer forvitnislega fyrir sér og var
ekki laust við að hann kímdi.
Hosmer lá um hrið á gólfinu og barðist við að
ná andanum eftir höggið. Loks reis hann hægt
á fætur og reyndi eftir megni að halda virðuleik
sinum rétt eins og ekkert hefði í skorizt. Will
Roth var hörkulegur maður, og gat skotið hverj-
um sem var skelk í bringu. Hosmer hafði þekkt
hann i full tíu ár. Þrátt fyrir allan sinn fram-
komuglæsileik og brosmildi, var Will Roth það
mesta hörkutól og samvizkulausasti hrotti, sem
hann hafði nokkru sinni kynnzt.
Hosmer gekk, reikull í spori, yfir að stól sínum
við rauðviðarskrifborðið og tók sér sæti. Will
Roth kveikti sér í einni af þessum tyrknesku
sigarettum, sem hann reykti jafnan, festi hana
vandlega í handsorfnu munnstykki úr fílabeini
og veifaði reyknum frá sér, magurri og hnúa-
berri hendi. „Hvað — Hosmer," sagði hann.
Hosmer veittist dálítið örðugt að koma upp
orði fyrst í stað. „Ég býst við að ég ætti ekki
að láta mér bregða, þótt ég kæmi að þér við
þetta starf, Will. Ég sá þig skjóta mann i bakið
í Singapore; ég hef séð þig svikja sparifé af
öldruðum konum . .
Will brosti fölvum vörum. „En þú þykist víst
ekki svíkja nema karlmenn, Hosmer?"
„Ég játa fúslega að ég er ekki neinn engill.
En ég kann mér þó nokkurt. hóf," svaraði hann.
20
VIKAN