Vikan - 24.03.1960, Blaðsíða 33

Framhald af bls. 21
dæmdur til aftöku í rafmagnsstólnum fyrir morðið
á Hosmer Smit'h.“ Will Hoth lagfærði snyrtilega
hnýtt hálsbindið. „Ekki þar fyrir, að það var mér
mikil freisting að ganga fram hjá dyrunum og
lofa honum að myrða þig i friði, Hosmer, það
segi ég orða sannast. En nú er að vikja að ráða-
gerðinni. Ef þú fengir löglegar ástæður til að
taka fé henanr að láni, löglegar ástæður, taktu
eftir því — til dæmis ef þú gerðir það. til að
bjarga lífi hennar.“
„Þú meinar ef hún væri hættulega veik, eða
eitthvað þessháttar."
„E'kki beinlínis það, að hún væri veik ..."
Hann skýrði áform sitt síðan nánar fyrir
Hosmer, sem hlustaði á mál hans með vaxandi
andúð og ótta. „Nei, það geri ég aldrei,“ svaraði
hann.
Will Roth hallaði sér aftur á bak i sætinu og
gaf Hosmer tóm til að hugsa sig nánar um. Loks
sagði hann: „Ég skal heita þér því, að henni
skuli ekki verða minnsta mein unnið. Og Þótt
þú Þekkir mig að ýmsu misjöfnu, munt þú hvorki
vita til þess, né hafa heyrt nokkurn béra mér
það á brýn, að ég stæði ekki við orð min.“
„Satt er það .. .“
„Og loks verður það stúlkunni aðeins ávinn-
ingur, að þér verði kleift að endurgreið'a henni
söluverð fasteignanna. Til þess þarftu ekki nema
stuttan frest, svo sem sex mánuði, eða þangað
til þú hefur greitt stofnkostnaðinn og fyrirtækið
er farið að skila þér hreinum ágóða. 1 öðru lagi
forðar þetta þér frá dómi og fangelsi, nema þú
viljir það heldur, og þá horfir málið að sjálfsögðu
allt öðruvisi við . . . Jæja, komdu Mick. Við skul-
um halda aftur til okkar heim . ..“
Hosmer fylgdist með því, er Will Roth reis úr
sætinu, og þótti sem hann sæi þar eitursnák reisa
sig til höggs. Hann sá hann líða yfir gólfið til
dyra, mjúkum, hljóðlausum skrefum, furðu há-
vaxinn, grannan og svo spengilegan, að enda þótt
klæði hans væru farin að láta á sjá, fóru þau
honum eins og skartbúningur. Og Hosmer mælti
hásum rómi: „Kannski ættum við að athuga þetta
nánar.“
Will nam staðar og leit til hans. „Ég hef undir-
bú:ð allt í þessu sambandi svo nákvæmlega, að
engu getur skeikað. Þú ert í senn gjaldkeri fyr'r-
tækis þíns og framkvæmdastjóri. Þú gefur per-
sónulega út háar ávísanir til greiðslu á auglýs-
ingakostnaði og öðru þessháttar. Á meðan þær
eru greiddar, þarftu ekki að óttast neina athugun
á fjárreiðum þínum, dagsetningin á ávísunum er
ekki einu sinni athuguð. Þú þarft því ekki ann-
ars við til að verða þér i bili úti um þá peninga,
sem framkvæmd áforms okkar kerfst, en að gefa
út ávísun fyrir upphæðinni, fá hana greidda i
peningum, og koma þeim síðan fyrir í banka-
hólfi þinu Síðan getur þú sagt, að peningar þessir
séu nú gre'ðsla, sem þú hafir íengið fyrir fast-
eignir skjólstæðings þins, og þú hafir talið þetta
öruggasta varðveizlu þeirra, unz þú greiddir þá i
skiptarétti, þegar skjólstæðingur þinn yrði fjár-
ráða. Loks geturðu endurgreitt fyrirtæki þínu
féð — að undanskildum fimmtíu þúsund' dollur-
um — að skömmum tíma liðnum, án þess nokkur
komizt nokkru sinni að því, að þú hafir íengið
þá þar að láni, en þessi fimmtíu þúsund hlýturðu
að geta fengið að láni hjá einhverjum, svo allir
reikningar komi heim. Það verður þú að sjá um.
Ég hef valið staðinn. Það er sumarbústaður á
Ströndinni á St. Thomas, einni af Meyjareyjun-
um. Það er læknir einn i Connecticut, sem á
þennan bústað, en dvelst þar aðeins tvo mánuði á
sumri hverju — annars stendur bústaðurinn auð-
ur og læstur."
„Gætum við ekki látið duga að setja leikinn
á svið? Ég á við, hvort við þurfum að framkvæma
Þetta i raun og veru?“
„Stúikan verður að geta sannað sögu sína með
eiði fyrir rétti. Hún verður að geta sagt frá at-
burðum, sem raunverulega gerðust. Að sjálf-
sögðu væri það þvi vitaþýðingarlaust að reyna að
setja þetta á svið ..
Hosmer varp þungt öndinni. „Jæja, þá það ...“
Flugvélin hnitaði hringi yfir lendingarbraut-
inni. Karen horfði út um gluggann, neri augun,
og spurði sjálfa sig hvort um veruleika gæti veirð
að ræða: hvort Þessi litli hólmi á skærbláu, sól-
giltrandi hafinu gæti í raun og veru verið eyja,
tuttugu og tvær milur á lengd og sjö mílur á
breidd. Hún gat rétt aðeins greint rauð þök hús-
anna í borginni, sem stóð við skeifulaga höfn. Svo
lækkaði vélin flugið, Karen leit pálmalundina
blasa við agum, og hún veitti því athygli, að flug-
brautin var vot eftir næturregn eða döggfall.
Vélin lenti, og flugfreyjan leiddi Karen niður
brött þrep málmstigans, en Hosmer leiddi ekkjuna,
Lily Lewis-Patterson; þau fóru á undan, og Hos
mer svipaðist um, eins og hann ætti þess von
að koma auga á einhverja, sem hann þekkti í
mannþrönginni, er stóð við hliðið að flugveliin-
um. En farþegarnir þyrptust niður stigann, og
hann varð að halda áfram.
Um leið og farþegarnir komu út í gegnum hlið-
ið, þyrptist mannfjöldinn að þeim, fagnandi konm-
mönnum með háværum kveðjuhrópum á spænsku,
ensku, dönsku og frönsku: bauð þeim vörur og
varnig og hverskonar fyrirgreiðslu og þjónustu og
var þetta ærið mislitur og sundurleitur hópur, far-
angursberar, gistihúsasendlar og kaupahéðnar og
ósköpin öll af börnum. Hin hljómmikla spænska
yfirgnæfði kliðinn, hins sterka, sænska litasam-
setning hreif augað; barðastórir stráhattar, skær-
rósóttir baðmullarkjólar, treyjur og pils. Karen
greip sem snöggvast hendi að enni sér, það var
eins og öll þessi framandlegu áhrif, hitinn, sól-
skinið, hávaðinn og ærslin ætluðu að bera hana
ofurliði
Hún lét berast viljalaust með straumnum. Henni
leizt vel á þetta fólk, svipur þess var brosmildur
og einlægur, fas þess vingjarnlegt, og af fögnuð-
inum átti ráða, að því þótti koma flugvélarinnar
merkilegur viðburður, Loks tók hún rögg á sig
og ruddist gegnum þröngina að flugstöðvarbygg-
ingunni, og móð af áreynslu og ákefð náði hún
loks þangað, sem Hosmer frændi stóð við hlið
kátu ekkjunnar.
..Hosmer frændi . . .“
V'ðbrögð hans voru óneitanlega dálítið kynteg;
það kom undrunarsvipur á andlit honum, rétt
eins og hann byggist alls ekki við að sjá hana
þarna aftur. Og enn horfði hann alltaf öðru hvoru
um öxl, eins og hann leitaði einhvers, sem hann
bæri kennsl á.
„Bíl, senora?" spurði vingjarnleg og glaðleg
rödd „Bonito með bílinn sinn, Jóhönnu?"
„Jóhanna,,. bíll Bonitos, var auðsjáanlega af
eldri gerðinni, hreyfillinn gnýmikill og skrykkj-
óttur i gangi, og hreyfilskjólið ekki með öllu laust
við ryðbletti. En sætin voru hreinleg, og ekillinn
sömuleiðis hinn þokkalegasti náungi, dökkur af
sól og brosmildur og augun tindrandi af lífsgleði.
Hann var í litskærri skyrtu, stuttbuxum úr striga-
dúk og bar á höfði litinn, snotran stráhatt með
marglitri fjöður í.
,.Þetta“, spurði Lily og hló við, „er þetta bíll?“
B-inito var ekki auðmóðgaður. „Já,“ sváraði
hann og brosti út að eyrum. „Já, og meira að
segja bezti bíllinn hér á eynni. Ég er bezti bíl-
stjórinn og bezti leiðsögumaðurinn, sem völ er á!“
„Þá geturðu frætt okkur um allt, sem fyrir aug-
un ber á leiðinni", varð Karen að orði. „Þetta er
svo margt, sem mig langar til að vita um og sjá.
Mig langar til að sjá gömlu sykurvinnslustöðvarn-
ar, óðalsetrin gömlu, og Þó sér í lagi minnisvarða
Búlows, þar sem uppreisnin var bæld niður árið
1848".
Bonito virti hana fyrir sér með viðurkenningar-
svip. „Senorita fróð um sögu eyjar minnar, heyri
ég er“.
Hosmer svipaðist um enn einu sinni. Hann brá
vasaklútnum að hnakka sér og hálsi og þerroði
svitann. „Er alltaf svona heitt hérna?"
„Staðvindatíminn er að byrja," svaraði Bonito
glaðlega. „Við njótum svala staðvindanna svo að
segja allan ársins hring. En það er oft heitara hér
en þetta, Senor."
„Umskiptin eru svo snögg, Hosmer," tók Lily til
máls, „að okkur hefur ekki enn gefist tími til að
samhæfast þeim Þetta er hitabeltið. Hosmer en
fyrir aðeins sex klukkustundum vorum við stödd
í New York i vetrarsnjó og frosti; við erum enn
í vetrarhamnum, en það verður ekki langt þangað
til Þú hefur áttað þig á breytingunni. Fet'ðaskrif-
stofuformaðurinn sagði mér, að maður yrði fyrst
og fremst að draga úr lífshraðanum þegar hingað
kæmi; fara sér hægt og rólega að öllu, þá vendist
maður aðstæðunum þegar í stað.“
„Þeir í Ameríku byggja stórar borgir," sgaði
Bonito, „en á eynni minni gildir manana, sem
einskonar töfraorð. Á morgun, segjum við, þetta
gerum við allt á morgun. Og þegar morgundagur-
inn rennur upp, sjáum við að það má vel fresta
framkvæmdunum til næsta dags“.
Bonito ræddi glaðlega við þau á leiðinni; sagði
Þeim í fáum orðuni sögu stórbýlanna og óðals-
setranna, sem nú v-oru komin í rústir, enda þótt
sum þeirra hefðu verið byggð úr höggnu grjóti og
veggirnir ótrúlega þykkir. Hann stöðvaði bíiinn
og stökk út til að ná í laufgaðan spotta af mahóní-
viði, sem hann gaf Karen, og Lily tók þátt í sam-
tali þeirra. En Hosmer sat þöguli og svipgneypur
og svo þögull að Karen þótti furðu sæta sú breyt-
sem skyndilega virtist orðin á honum. Og enn
svipaðist hann sífellt um; virtist gæta inn í hvern
sunna meðfram veginum, kvíðandi á svip og þung-
ur á brúnina, og það eina, sem í honum heyrðist,
voru blótsyrðin yfir glannalegum akstri Bonitos,
þegar engu mátti muna að honum tækist að sveigja
fram hjá blómskreyttri asnakerru, eða hinum hei-
lögu kúm brahmatrúarmanna, en þær láu jórtrandi
hér og þar á akbrautinni. Það leyndi sér ekki að
Bonito bar harla lítið skynbragð á smíði bílsins,
og hirti ekki heldur um að taka neitt tillit til
hennar. Hann ók jafnhratt þar sem vegurinn var
holóttur og þar sem hann var rennisléttur, og
ekki að tala um að hann drægi hið minnsta úr
hraðanum á kröppum beygjum; hreyfillinn argaði
og rumdi, en Bonito svaraði honum því einu, að
stíga benzíngjafann í botn.
Cg allt í einu voru þau komin inn í litlu borgina
uppi á hæðinni, sem Karen hafði séð úr flugvél-
inni. Húsin sváfu undir rauðum þökum i sólskin-
inu, og ekkert benti til þess að þau myndu vakna
í bráð. Mörg voru húsin mjög falleg, byggð í fofn-
um stil en vel við haldið; önnur voru orðin hrör-
leg og skökk, en ekki virtist það hafa nein áhrif
á lífsgleði íbúanna Göturnar voru lagðar höggnum
steini og þröngar, og þegar kom í verzlunarhverfið,
voru þær yfirbyggðar að kalla, því að svalir verzl-
unarhúsanna tóku út fyrir gangstéttirnar.
Bonito ók jafn hratt og áður; hafði aðra hönd
á stýrinu, en með hinni þeytti hann bílhornið án
afláts; vegfarendur forðuðu sér, en þó ekki hraðara
en þeir endilega þurftu, brostu við farþegum í bíln-
Framhald í ncesta blaöi.
lOftbelgir
sem eru 2 metrar í þvermál en 6,5 metrar í
ummál, hið eftirsóknarverðasta leikfang og
skemmtitæki fyrir unga sem gamla.
Kr. 65.00.
Mjög auðvelt er að blása belgina upp með
því að tengja þá við blástursop á ryksugu eða
við útblástursrör bíla.
Klippið út og sendið strax.
HÁS
Póst'hólf 57,
Reykjavík.
Vinsamlega sendið mér ......... stk. í póst-
kröfu hið fyrsta.
Naín: .....................................
Heimili: ...................................
Birðir mjög takmarkaðar. -
v----------------------—___________ ■ J
V I K A N
33