Vikan - 19.05.1960, Blaðsíða 26

Tékkneskir
hjólbarðar
B A R U M
eru traustir og endingargóðir.
B A R U M
eru ódýrastir á markaðnum.
B A R U M
fást í stærstu sérverziunum landsins.
Kynniö yður Barum.
Uo

Reikningsskilin standa
joín
Framhald af bls. 13.
leið út úr ógöngunum. Hún hafði ekki þorað aí
fara til lögreglunnar með bréf Rogers.
Penny gaf sér ekki mikinn tíma til umhugs-
unar. Reiðin sauð í henni. Það hefði verið hægt
að bjarga Cathy. Stúlkan hafði haft margt gotl
í sér og bein í nefinu — þrátt fyrir allt. Eina
synd hennar var aðeins sú, að hún hafði orðið
hrfin af Roger Smith, en orðið að gjalda fyrir
með lífi sinu. En þessi ógeðslegi þorpari gat
haldið óáreittur áfram að eyðileggja heilsu og
framtíð einhverra annarra stúlkna.
Penny gekk áleiðis til dyranna, en nam
staðar og kveinkaði sér undan sársaukanum í
hælsærinu. Hún tók af sér skóna og svipaðist
um í stofunni, þar til hún kom auga á háhælaða
skó, er stóðu við legubekkinn. Cathy hafði
stærri fætur en hún, og hún vonaði, að hennar
skór meiddu hana ekki eins mikið og sinir
eigin. Hún skipti um skó í flýti, greip hand-
tösku sína og hanzka og hljóp niður stiginn
frá húsinu. Hún gat hvort sem var ekkert gerl
fyrir Cathy, — ekki annað en það, sem hún var
á leiðinni til að framkvæma.
Penny starfaði vélrænt og án umhugsunar.
N'úverandi dvalarstaður Rogers Smitli var her-
bcrgi uppi yfir bílskúr, sem stóð ef'st á lóð bak
við bifreiðaverkstæði. Innkeyrslan var eilt for-
arsvað, mettað af smurningsolíum og benzín-
leðju. Hún fikraði sig upp ryðgaðar járntröpp-
urnar, sem lágu upp að herbergiskytrunni, þar
sem Roger bjó, ,— þessi ungi maður, sem einu
sinni hafði verið vel efnum búinn.
Penny drap á dyr, en uppgötvaði þá, að þær
voru ólæstar. Hún var fegin því, að Cathy hafði
kosið að leggja spilin á borðið og segja lienni
frá því viðurstyggilega lífi, sem Roger hafði
upp á að bjóða. Án lýsingar Catliyjar á staðnum
mundi Penny aldrei hafa fundið hann. Engum
gat dottið i hug, að uppi yfir bílskúrnum væri
mannabústaður. En Roger kunni því .sennilega
bezt þannig.
Það var hálfdimmt í herberginu, og Penny sá
aðeins móta fyrir Roger í rökkrinu, þegar hann
rcis upp í óhreinu fletinu.
— Hver í ósköpunum eruð þér? kallaði liann.
— Mvað viljið þér hingað? — Hann rétti út
höndina til þess að kveikja ljósið, en Penny
stöðvaði hann.
— Við skulum ekki kveikja ljós, — sagði hún
hægt og rólega. Ljósið er bara til óþæg-
inda. Það er langur timi, sem þér hafið orðið
að blða. Cathy sendi mig. Hún varð fyrir því
óhappi að snúa á sér fótinn og gat þvi ekki
komið sjálf ... Nei, nei, það er ekki neitt að
óttast. Ég er sjálf í þessu, og ég veit, hvað það
er að vera án þess ...
Hann virtist taka liana trúanlega. Hann var
augsýnilega í því ástandi, að hið eina, sem skipti
máli, var ;,stoff“.
— Hafið þér sprautu? spurði liún.
Hann rétti henni liana, og það fór hrollur
um Penny, þegar hún sá, hve óhrein sprautan
var, — beinlinis lífsliættuleg á fleiri en einn
hátt.
Hún opnaði töskuna sína og tók upp úr henni
hylki með gulleitum vökva i. Hún vonaði, að
hann tæki ekki eftir, að hylkið var úr mjúku
plasti, en ekki úr gleri. — En hún var viðbúin
þvi og hafði svar á reiðum höndum, ef til
kæmi.
— Viljið' þér gera þetta sjálfur, eða á ég ... ?
spurði hún og rétti honum fyllta sprautuna.
Henni létti, þegar hann tók við sprautunni. Það
mundi ekki liggja eins þungt á samvizku liennar,
ef það væri hann sjálfur, sem gæfi sér hina
síðustu innspýtingu.
Hún gekk í hægðum sinurn áleiðis til sumar-
hússins. Hún var dauðþreytt, en það var aðeins
eitt enn þá, sem hún átti eftir. Hún flýtti sér
inn í stofuna og skipti um skó. Skór Cathyjar
voru ataðir olíublandaðri leðju, og Penny uinl-
aði afsökunarorð til stúlkunnar á legubekkn-
um, þegar hún skilaði þeim — á sama stað.
— Þeir eru alveg ónýtir, Cathy, en það skiptir
vist ekki máli núna. Þú hefur ekki not fyrir
þá framar.
Siðan gekk hún að símanum og hringdi á lög-
reglustöðina. Það var MacFarlane sjálfur, sem
svaraði í simann.
— Cathy Justin er dáin, sagði Penny. Það er
sjálfsmorð. Gas.
— Ég skal koma undireins, — sagði Mac-
Farlane. — Biðið þarna eftir mér.
Það var ekki mikið, sem þurfti að skrifa á
skýrslueyðublaðið. Læknirinn, sem var i fylgd
með MacFarlane, úrskurðaði, að unga stúlkan
hefði látið lífið skömmu eftir hádegi.
Þegar læknirinn var farinn, bauð McFarlane
Penny að aka henni heim til sjúkrahússins.
Penny þáði boðið feginsamlega. Hún var alveg
uppgefin og langaði ekkert til að ganga þessa
löngu leið til sporvagnastöðvarinnar, eins sár-
fætt og hún var. Þegar hún ætlaði að setja á sig
hanzkana, tók hún eftir, að annar þeirra var
allur ataður út í óhreinindum. Þá mundi hún
allt i einu eftir því, að hún hafði misst annan
hanzkann á leiðinni frá herbergi Rogérs og hafði
stigið ofan á hann með skó Cathyjar. Hún hætti
þvi við að setja á sig hanzkana, en settist í
framsæti bifreiðarinnar við hliðina á Mac-
Farlane, sem notaði tækifærið til þess að þakka
henni enn einu sinni fyrir það að hafa sent
Jeanne litlu heila lieilsu heim til sín aftur.
— Hún er litli sólargeislinn okkar, Penny. Og
ef ég get einhvern tíina gert eitthvað fyrir yður,
þá látið mig vita.
— Það er ekkert, sem þér getið gert fyrir
mig, sagði Penny og fann um leið, hve óhugn-
anlega satt það var.
í fyrramálið — eða mjög bráðlega — mundu
þeir finna Roger, og hún yrði ákærð fyrir morð.
Henni hafði ekki dottið þetta í hug fyrr, en
þannig hlaut það að fara. Róger hafði verið
myrtur, og lögreglan mundi hefja tafarlausa
leit að morðingjanum. Svona gekk það venju-
lega til, — og við því var ekkert að gera.
Hún þakkaði MacFarlane fyrir ökuferðina,
tók handtöskuna sína og gekk eins og í leiðslu
upp á herbergi sitt. Henni kom ekki dúr á auga
um nóttina. Hún hugsaði um Cathy og hvernig
allt hefði getað farið öðruvísi. Henni datt Roger
ekki beinlínis i hug, en hún hafði hugboð um,
að allt, sem liún gerði, væri i siðasta skipti ...
Þeir mundu bráðlega koma og ná í hana, —
mjög bráðlega ...
Það liðu fjórir dagar, áður en hún sá Mac-
Farlane. Hún var ekki undrandi á komu hans,
— aðeins undrandi á þvi, hve þetta hafði tekið
langan tíma.
— Ég átti leið hérna fram hjá, — sagði hann.
— Og mér datt i hug að líta upp til yðar og skila
kveðju frá konunni minni og Jeanne litlu ...
Nú, hugsaði Penny. Það var fallega gert af
lionum að byrja svona, en ég hefði nú heldur
kosið, að hann gengi beint til verks. Hið eina,
sem hún þráði, var það, að gert yrði út um
tnálið sem allra fyrst.
— Þér hafið líklega heyrt um Roger Smith?
sagði MacFarlane og gekk að glugganum, svo
að hann sneri baki að Penny. — Var hann ekki
sjúklingur yðar einu sinni? Hann er dáinn.
Þeir fundu hann í morgun. Læknirinn telur, að
það séu þrír eða fjórir dagar, síðan hann lézt.
Það er ekki auðvelt að segja nákvæmlega til
um tímann ...
— Nú, sagði Penny.
— Svo að nú skiljum við ástæðuna fyrir
sjálfsmorði vinkonu yðar.
MacFarlane sneri sér við, svo að Penny sá
framan i hann, en hann forðaðist að mæta
augnaráði hennar.
— Hvað eigið þér við? spurði Penny alveg
rugluð.
— Hann hefur murkað lífið úr aumingja
stúlkunni. Yður er vlst ekki kunnugt um það,
að við höfum haft auga með Roger Smith lengi,
og við vissum, hvað var á seyði. En við gátum
26
VIK A N