Vikan - 26.05.1960, Qupperneq 6

Smásaga eftir Bjöxn Braga
Hann sat og virti tómt glasið fyrir sér, sljóum
augum; tvítugur verkamaður á fyllirii í leigu-
herberginu sfnu. Hann var langur, toginleitur,
úfinhœrður og hjólbeinóttur og sat á stól við
gamla skrifborðið sitt, velti fyrir sér tómu
glasinu og var hugsi. Svo lét liann glasið frá
sér á borðið og teygði sig eftir brennivinsflösk-
unni undir borð. Hann var ekki orðinn fullur,
en það var farið að svífa á hann, og þegar hann
hellti í glasið, var hönd hans óstyrk. — Áður
en lengra er haldið, skal þess getið, að hann
hét Guðjón Aðalsteinn Jónsson, var verkamuð-
ur á höfninni í Reykjavík og drakk i frístund-
um sínum — núorðið.
Núorðið, — nú er allt breytt, tautaði hann, um
leið og hann kveikti sér í sigarettu og fékk sér
snaps. Hann strauk um skítuga skeggbroddana
og endurtók: Nú er allt breytt. Og á meðan hann
sogaði að sér reykinn, lét hann liugann reika
til liðinna tima, fylltist einhverju ofvæni, fékk
gamalkunnan kökk í hálsinn og fann tárin læð-
ast fram i augun. Þá ræskti hann sig og gerði
sig grimmdarlegan i andliti, beit saman tönn-
unum og muldi sígarettuna i öskubakkanum.
Hann var ekki enn búinn að sætta sig við eða
venjast því, að nú var allt breytt.
Hún hafði sagt, að það lagaðist allt með tím-
SúiSanum, hann mundi lækna þetta smávægilega
\i.sár. Það var, þegar hún sagði honum upp.
Guðjóni stóð sú stund enn fyrir hugskotssjón-
um. Það var á kaffihúsi; fólk kom og fór, þykkur
sígarettureykur í loftinu, tvær rosknar konur
við næsta borð og drukkinn náungi úti í horni.
Já, hann mundi meira að segja enn, að stúlkan,
sem gekk um beina, var freknótt. Og nú var
liðið ár.
Og hún hafði setið á móti honum, stúlkan
hans, aldrei fallegri en þá, aldrei betur klædd.
Og um leið og hann kveikti I annarri stgarettu,
strauk hann sér um vangann og lyfti glasinu.
Steini minn, liafði hún sagt. Steini minn, þetta
er allt búið. Ég vil ekki halda þessu áfram
lengur.
Hann hafði verið að hugsa um annað, heimsku-
legan danslagatexta í útvarpinu, verið að
ígrunda hann í sœlli rólegheitakennd — með
stúlkuna sina fyrir framan sig.
Svo tók hann við sér, missti þráðinn og
sagði:
Hvað er búið, elskanV
Allt — á milli okkar. Ég vil ekki halda þessu
áfram lengur.
Hann starði á hana steini lostinn og sá, að
hún horfði alvarlega á sig. Samt var henni
ekki rótt. Hún aðgælti svipbrigði lians náið.
Skyndilega stóð allt á höfði, veitingastofan,
fólkið, hún og hann. Undarleg, tóm þögn þrengdi
VIKAN