Vikan - 26.05.1960, Síða 12

Qsýn il&óc%
Maðurinn tók upp vasahníf, og áður en
Snemma morguns, áður en skurðlæknirinn var kominn á fætur, kom
til hans maður, sem virtist liggja mjög mikið á, og sagði, að mál hans
þyldi enga bið. Læknirinn klæddi sig í snatri og hringdi í þjóninn.
„Látið sjúklinginn koma inn,“ sagði hann.
Maðurinn, sem kom inn, virtist vera af háum stigum. Fölt andlit hans
og óróleikinn, serm var yfir honum, sýndi, að hann þjáðist mikið. Hann
hafði hægri hönd í fatla og stundi öðru hverju, en engin svipbrigði
sáust á andliti hans.
„Gerið svo vel að sertjast. Hvað get
ég gert fyrir yður?“
„Ég hef ekkert getað sofið i heila
viku. Mér er eitthvað illt í hægri
hendinni, ég skil ekki, hvað það get-
ur verið. Ef til vill er það krabba-
mein eða einhver annar hræðilegur
sjúkdómur. Fyrst í stað hafði ég
ekki teljandi óþægindi af því, en
seinna fékk ég i það brunasviða. Ég
kvelst hræðilega. Ég er kominn til
bæjarins til að leita ráða hjá yður.
Ef ég kvelst svona stundinni lengur,
verð ég brjálaður. Ég ætla að biðja
yður að brenna það burtu eða skera
það eða gera eitthvað annað við
það.“
Læknirinn fullvissaði sjúklinginn
um, að uppskurður væri ekki nauð-
synlegur.
„Nei, nei,“ sagði maðurinn ákveð-
inn, það verður að gera uppskurð.
Ég kom með þeim fasta ásetningi
að fá meinsemdina skorna burt. Allt
annað er tilgangslaust.“ — Hann tók
höndina úr fatlanum með sýnilegri
áreynslu og hélt áfram: „Ég ætla
að biðja yður að verða ekki undr-
andi, þótt þér sjáið ekkert sár á
hendinni. Tilfellið er mjög óvenju-
legt.“
Læknirinn fullvissaði sjúklinginn
um, að það væri fátt, sem kæmi sér
á óvart. Engu að síður varð hann
mjög undrandi, þegar hann leit á
höndina, þvi að ekki var að sjá
neitt athugavert við liana. Hún leit
út eins og hver önnur hönd, var
ekki einu sinni mislit. Þó var aug-
Ijóst, að maðurinn var mjög þjáð-
ur, á því, hvernig hann greip með
vinstri hendi i þá hægri, þegar
læknirinn sleppti henni.
„Hvar finnið þér til?“
Maðurinn benti á kringlóttan
blett á milli tveggja stórra æða, en kippti að sér hendinni, þegar lækn-
irinn snerti blettinn með fingurgómunum.
„Finnið þér til þarna?“
„Já, hræðilega.“
„Finnið þér mikið til, þegar ég kem við hann með fingrinum?“
Maðurinn svaraði engu, en tárvot augu hans töluðu sínu máli.
„Þetta er einkennilegt. Ég sé ekkert athugavert.“
„Ekki ég heldur. Ég er sífellt svo kvalinn, að ég vildi helzt fá að
deyja.“
Læknirinn skoðaði höndina í smásjá og mældi hitann í manninum.
aður. Ég finn óskaplega mikið til í þessu ósýnilega sári; ég ætla að
biðja yður að skera þennan kringlótta blett í burtu alveg inn að beini.“
Að því loknu hristi hann höfuðið. JÞað er ekkert að sjá athugavert við
læknirinn gat stöðvað hann, hafði hann rist
húðina. Æðaslátturinn er eðlilegur, engin ígerð eða bólga.“
„Ég lield, að hún sé rauðari á þessum bletti.“
,;Hvar?“
Maðurinn dró hring á handarbakið, á stærð við tíeyring. „Þarna.“
Læknirinn leit á manninn, og það meira en hvarflaði að honum, að
hann væri ekki með réttu ráði. „Þér verðið að dveljast i bænum um
tíma; ég skal reyna að lijálpa yður eftir nokkra daga.“
„Þetta þolir enga bið. Þér skuluð ekki imynda yður, að ég sé brjál-
„Það geri ég ekki, herra minn.“
„Af hverju ekki?“
„Vegna þess að það er ekkert at-
hugavert við höndina.“
„Það lítur út fyrir, að þér teljið
mig vera vitskertan eða ég sé að
leika á yður,“ sagði sjúklingurinn,
um leið og hann tók þúsund flórín-
ur upp úr peningaveski sínu og lagði
þær á borðið. „Þér sjáið, að mér er
fullkomin alvara. Þetta er svo mik-
ilvægt, að ég vil borga þúsund
flórinur fyrir það. Gerið það fyrir
mig að framkvæma uppskurðinn.“
„Þótt þér byðuð mér öll heimsins
auðæfi, mundi ég ekki snerta heil-
brigðan lim með skurðhnifnum.“
,;Hvers vegna ekki?“
„Vegna þess að sem læknir get
ég það ekki. Allir mundu kalla yður
heimskingja og segja, að ég hefði
notfært mér fávizku yðar.“
„Jæja, læknir, þá ætla ég að biðja
yður að gera mér annan greiða. Ég
ætla að framkvæma uppskurðinn
sjálfur, þó að ég sé kannski ekki
beinlínis fimur með vinstri hend-
inni. Hið eina, sem mig langar til
að biðja yður um, er að ganga frá
sárinu, eftir að ég hef framkvæmt
skurðaðgerðina.“
Sér til mikillar undrunar sá lækn-
irinn, að manninum var fyllsta al-
vara, þegar hann sá hann fara úr
jakkanum og bretta upp á skyrtu-
ermina. Maðurinn tók upp vasahníf,
og áður en læknirinn gat stöðvað
liann, hafði hann rist djúpan skurð
í hönd sér.
„Hættið þessu!“ hrópaði læknir-
inn, hræddur um, að maðurinn skæri
á æð. „Þar sem þér virðizt staðráð-
inn í, að þetta verði gert, er bezt,
að ég geri það.“ Þvi næst fór hann
að undirbúa uppskurðinn. Er því
var lokið, ráðlagði læknirinn sjúklingnum að snúa sér undan, því að
yfirleitt er fólki illa við að sjá sitt eigið blóð.
„Það er alger óþarfi,“ sagði maðurinn. „Ég verð að leiðbeina yður,
svo að þér vitið, hversu langt þér eigið að skera.“ — Maðurinn tók
aðgerðinni með hinni mestu ró og aðstoðaði lækninn með leiðbeiningum
sinum. Hönd hans titraði ekki einu sinni. Þegar hinn kringlótti blettur
hafði verið skorinn í burtu, var eins og þungu fargi væri af honuni
létt.
„Þér finnið eklci lil neins sársauka núna?“ spurði skurðlæknirinn.
„Ekki hið allra minnsta,“ svaraði hinn brosandi. „Það er eins og
sársaukinn hafi verið skorinn burtu, og hin óverulegu óþægindi af
skurðaðgerðinni virðast eins og kaldur andvari eftir hitabylgju. Við
skulum bara láta blæða svolítið úr sárinu, það er eins og það frói mér.“
12
VIKAN