Vikan - 26.05.1960, Síða 33

Ósýnilega sárið
Framhald af bls. 13.
Dag nokkurn kom greifafrúin að sækja hana
og gat talið hana á að vera allan daginn i kastal-
anum. Ég lofaði að koma um kvöldið. Strax
og þær voru farnar, gerði ég tilraun til að opna
saumaborðið. Loksins tókst mér það. Eftir langa
leit fann ég bréfabunka. Ég sá þegar, að þetta
voru ástarhréf, bundin saman með bleiku silki-
bandi. Ég var elckert að liugsa um, að ekki væri
viðeigandi að hnýsast í leyndarmál, sem konan
min kynni að hafa átt, áður en hún giftist. Ég
leysti borðann og las öll bréfin. Þetta var hið
liræðilegasta, sem liafði komið fyrir mig. Þau
ieiddu í ijós liin mestu svik, sem unnt er að
fremja gagnvart eiginmanni. Einn beztu vina
minna hafði skrifað þau. Þau komu upp um náin
kynni og sterkar ástríður. Hann hvatti hana til
að halda þessu leyndu og talaði um heimska
eiginmenn. Öll bréfin voru skrifuð, eftir að við
giftumst. Og ég hélt, að ég væri hamingjusamur.
Ég get ekki lýst tilfinningum mínum. Eg drakk
eitrið til botns. Siðan braut ég bréfin saman,
lét þau i skúffuna og læsti henni aftur. Ég vissi,
að færi ég"ekki til kastalans, mundi hún koma
heim um kvöidið. Það var einmitt það, sem
gerðist. Hún lioppaði fjörlega út úr vagninum
og flýtti sér til mín, kyssti mig og faðmaði með
mikilli blíðu. Ég lét sem ekkert væri að. Við
töluðum saman, snæddum kvöldverð og fórum
að hátta eins og vanalega, hvort i sínu herbergi.
Ég var þá búinn að ákveða, hvað gera skyldi,
og ég ætlaði að framkvæma það með þrákelkni
brjálaðs manns. Hvernig gat hún, sem var svo
syndug, verið svona sakleysisleg? hugsaði ég,
um leið og ég gekk inn í lierbergi hennar um
nóttina. Eitrið hafði náð tökum á sál minni og
hafði mig algerlega á valdi sinu. Ég tók með
liægri hendi um háls henni og þrýsti að eins
fast og inér var unrit.-Hún opnaði augun sem
snöggvast, leit furðu lostin á inig, lokaði þeim
aftur og dó. Hún veitti enga mótspyrnu, en dó
strax, eins og þetta væri í draumi. Blóðdropi
draup af vörum hennar og féll á hönd mína. —
Þér þekkið blettinn. Ég tók ekki eftir honum
fyrr en morguninn eftir, og þá var hann alveg
þornaður. Hún var jarðsett i kyrrþey. Ég hjó
á einkaeign í sveitinni, og þar voru engin yfir-
völd til að rannsaka málið. Þar að auki hefði
engum dottið þetta í hug, af því að hún var
eiginkona mín. Hún átti hvorki ættingja né vini,
og ég þurfti ekki að svara neinum spurningum.
Af ásettu ráði sendi ég út tilkynningu um andlát
hennar eftir jarðarförina til að forðast afskipta-
semi annarra. Ég hafði ekkert samvizkubit. Eg
hafði verið miskunnarlaus, en hún átti það
skilið. Ég liataði hana ekki, ég gat vel gleymt
henni. Enginn morðingi hefur nokkru sinni
framið glæp með meira kæruleysi en ég.
Þegar ég kom heim, var greifafrúin nýkomin.
Hún kom of seint til að vera við jarðarförina,
eins og ég hafði ætlazt til. Hún var mjög óróieg.
Þessar óhugnanlegu fréttir komu svo óvænt, að
hún var miður sín. Hún taiaði einkennilega, og
ég skildi ekki meininguna í liuggunarorðum
hennar. Raunar hlustaði ég ekki með áhuga, því
að ég þarfnaðist engrar hughreystingar. Síðan
jirýsti hún hönd mina og sagðist ætla að trúa
mér fyrir íeyndarmáli og bætti við, að hún
vonaðist til, að ég mundi ekki notfæra mér það.
Hún sagðist hafa trúað hinni látnu konu minni
fyrir bréfum, sem hún hefði ómögulega getað
geymt sjálf vegna hins sérstæða efnis jieirra,
og spurði, hvort ég vildi gera svo vel að láta
sig fá þau aftur. Kuldahrollur fór um mig. Með
uppgerðarrósemi spurði ég hanay hvað stæði í
þessum bréfum. Henni brá við spurninguna og
sagði: „Konan yðar var tryggasta og heiðar-
legasta kona, sem ég hef þekkt. Hún spurði mig
ekki, hvað stæði 1 þeim. Hún lofaði meira að
segja að lita aldrei i þau. „Hvar geymdi liún
bréfin?“ „Hún sagðist geyma þau í lokaðri
skúffu i saumaborðinu sínu. Þau eru bundin
saman með bleiku silkibandi. Þér nmnuð strax
þekkja þau. Það eru þrjátíu bréf.“ Við fórum
inn í herbergið, sem saumaborðið var í, og ég
opnaði skúffuna. Ég tók upp bunkann og rétti
tienni. „Eru þetta bréfin?“ Hún tók við þeim
með ákefð. Ég þorði ekki að líta upp, ég var
hræddur um, að hún læsi eitthvað í svip minum.
Skömmu síðar fór Iiún.
Nákvæmlega viku eftir jarðarförina fékk ég
ofsakvalir í blettinn á liendinni, þar sem blóð-
dropinn hafði fallið þessa hræðilegu nótt. Þér
vitið, hvað gerðist eftir það. Ég veit, að þetta er
aðeins hugarflug, en ég get ekki losnað við það.
Þetta er refsing fyrir, að ég myrti saklausu og
yndislegu stúlkuna mína með svo mikilli fljót-
færni og grimmd. Ég reyni ekki lengur að hamla
á móti þessu. Ég ætla að fara til hennar og
biðjast fyrirgefningar. Hún mun áreiðanlega
fyrirgefa mér. Hún mun elska mig alveg eins
heitt og meðan hún var á lifi. Ég þakka yður,
læknir, fyrir allt það, sem þér hafið gert fyrir
mig. ★