Vikan - 14.07.1960, Síða 9

Við vorum svo hamingjusöm sem ung og
nýgift hjón geta framast verið. E'n einn
góðan veðurdag skaut fortíðin upp
kollinum með gamla kröfu. Og allt í einu
var sólheiður sumardagurinn orðinn
grár og gugginn.

Enda Þótt Meríta væri fædd og uppalin í borg-
inni, var hún mest gefin fyrir sveitalífið. Hún
ætlaði sér að verða búfræðingur, og að sumrinu
vann hún alltaf á bóndabæ, til þess að kynnast
búskapnum af eigin reynslu, en aðra hluta ársins
dvaldi hún við nám á Landbúnaðarháskólanum.
Síðasta sumarið sem þau voru saman, hún og
Troels, gerði hann sér ferð þangað sem hún vann.
Það var á stórbýli í Norður-Jótlandi. En þá slitn-
aði upp úr öllu milli þeirra, og það var rétt eftir
að Meríta sleit sambandi við hann, sem ég hitti
Troels.
Svo ég hafði bara verið eins konar afdrep, hugs-
aði ég með beiskju, — staður, sem hann gat falið
sig í og sleikt sár sín, eftir ósigurinn hjá einu
konunni sem hann hafði verið ástfanginn af. Og
ég sem hafði haldið að hjónaband okkar væri
byggt á gagnkvæmri ást, það var aðeins ég sem
hafði elskað hann. Hann hafði bara látizt elska
mig. Það var hagsýni og ekkert annað sem hafði
rekið hann i hjónabandið, — hagsýni með ögn af
þrjózku. Nú gat Meríta siglt sinn sjó, hafði hann
sjálfsagt hugsað.
— Skrítið hvernig fortíðin getur skotið upp
kollinum, sagði hann og gerði sér upp hlátur. Síð-
an kveikti hann sér í vindlingi, las bréfið aftur
og reif það í smátt.
— Annars frétti ég af henni um daginn, — í
fyrsta skipti eftir að við skildum. Hún fór nefnilega
til Ameríku og hélt þar áfram náminu. En nú
er hún komin heim aftur. Hún vann líka um
tíma þar vestra.
— Jæja, sagði ég hljómlaust. — En nú ferð þú
auðvitað að finna hana ... ?
— Hví skyldi ég vera að því? spurði hann. —
E'kki kemur hún mér vitund við. Það er búið
með allt slikt fyrir lifandi löngu.
— Jæja, sagði ég aftur. Ég greip kústinn og
hélt áfram að mála. En nú var ekkert gaman
að því lengur. Mest langaði mig til að fleygja
mér niður og fara að hágrenja.
Við minntumst ekki á bréfið framar. Troels
nefndi það ekki á nafn og ég vildi ekkert segja.
En hvers vegna talaði hann ekkert um það, hugs-
aði ég með mér, ef það var i rauninni satt, að
honum væri það einskisvirði framar? Benti ekki
þögn hans til Þess, að hann hugsaði svo mikið
um það, að hann þyrði ekki að minnast á það
af ótta við að það kynni að komast upp, hve
mikils virði það hafði verið honum?
Nokkrum vikum eftir að sumarleyfi okkar
lauk, kom Troels allt í einu heim með stórt ilm-
vatnsglas handa mér, — alveg að ástæðulausu. Ég
vissi að ilmvatnið var dýrt og vissi líka að hann
hafði ekki efni á þessu. Hvað kom þá til að hann
var að kaupa það? spurði ég sjálfa mig. Var
ekki hendi næst að halda að hann hefði verið
með Merítu og hefði svo mikið samvizkubit, að
hann hefði keypt þessa dýrmætu gjöf handa mér,
— heimskulega syndakvittun? Ég var nærri viss
um að þessi var ástæðan, og því gat ég ekki látið
neina verulega gleði í ljós yfir gjöfinni. Ég tók
vel eftir því, að Troels varð hvumsa við Það, hvern-
ig ég tók þessu, en það varð nú einu sinni svo að
vera.
Ég var lika farin að veita honum athygli í
laumi. Ef hann sagðist verða að vinna fram yfir
í kvöld, ímyndaði ég mér þegar, að yfirvinnan
væri innifalin i stefnumóti við Merítu. Væri hann
í sérlega góðu skapi einhvern morgun, hugsaði
ég: Nú á hann að hitta Merítu í dag og því liggur
svona vel á honum. Ef hann var niðurdreginn
að kvöldinu, hugsaði ég: 1 dag hefir honum ekki
gefizt tækifæri til að tala við Merítu.
— Opnaðu það bara, sugði Troels.
— Við höfum engu að leyna hvort
fyrir öðru.
Mér leið svo ósegjanlega illa. Ég, sem aldrei
hafði látið mér til hugar koma að ég gæti orðið
afbrýðisöm, ég kvaldist nú af afbrýðisemi meir
en orð fá lýst.
Ég var svo altekin af hugsuninni um Meritu,
að ég gleymdi alveg giftingardeginum okkar, sem
var hinn 15. september. Þegar Troels sagði mér
um morguninn, að hann hefði pantað borð fyrir
okkur á Bristol hóteli og nú skyldum við einu
sinni gera okkur glaðan dag úti, til tilbreytingar,
hugsaði ég bara sem svo, að líklega fyndist hon-
um það keyra úr hófi fram, að ég skyldi aldrei
fara neitt.
Því auðvitað var hann oft á slíkum stöðum
með Merítu. Þess vegna glöddu orð hans mig ekki
vitund. Mér fannst ég bara enn ógæfusamari og
umkomulausari. Annars nefndi hann ekki á nafn,
að það væri brúðkaupsdagurinn okkar, og á skrif-
stofunni hugsaði ég ekki um annað allan dag-
inn en þessa „friðþægingarfórn“ sem ég kallaði
svo.
Hann minntist jafnvel ekki á það hvaða dagur
var, þegar við komum heim og fórum að búa
okkur um. Ég var stúrin og þegjandaleg og alls
ekki i skapi til að fara út og dansa.
En við fórum samt á Bristol, snæddum dásam-
legan miðdegisverð, og dönsuðum. Okkur hefði
liðið yndislega ef ég hefði bara getað komið mér
í hátiðaskap. Um tíuleytið rétti hann mér svo-
litinn kassa með merki virðulegs skartgripasala
á lokinu.
— Gerðu svo vel, Anna, og til hamingju með
daginn.
Ég opnaði kassann og þar lágu ljómandi fal-
legir eyrnahringir úr silfri og glerungi. Þeir voru
svo indælir að undir venjulegum kringumstæðum
hefði ég orðið utan við mig af aðdáun. En ekki nú.
— Þakka þér fyrir, Troels, sagði ég lágt.
— Eru þeir ekki laglegir? spurði hann von-
svikinn. — Ertu ekki ánægð með þá?
— Vist er ég ánægð með þá, ég hefi lengi ósk-
að þess að ég ætti svona hringi.
— En hvers vegna ertu þá ekki glöð? spurði
hann.
— Ég er svo sem glöð, þú getur nú hugsað
þér það, svaraði ég og reyndi að gera mér upp
svolitla hrifningu.
Hann var þögull það sem eftir var kvöldsins.
Daginn eftir töluðum við ekki saman, ekki heldur
daginn Þar eftir. Ég fann helkulda gagntaka mig
og allt sem í kringum mig var. Þetta var upp-
hafið á endinum, hugsaði ég. Mér kom ekki til
hugar að gjöfin væri í tilefni af giftingardegi
okkar.
Framhald á bls. 34.
Frásögn úr daglega lífinu