Vikan - 14.07.1960, Blaðsíða 23

Mynd til að lita
ÞaS er ekki auövelt að gera sér grein fyrir
af hverju þessi mynd er. En ef þið takið
fram litina og litið alveg eins og sagt er
fyrir þá verður úr þessu hin fallegasta mynd.
Litatáknin eru þessi: B—blátt, Y=gult, V=
fjóluhlátt, Br=brúnt, G=grænt, 0=appel-
sínugult, R=rautt, P=ljósrautt.
Boltaleikur
Níu strákar ætla í boltaleik og þeir hafa
ákveðið að hittast í horninu til hægri. Jói er
að leggja af stað úr vinstra horninu til þess
að hilta hina strákana. Nú eigið þið að finna
út hvaða leið hann fer. Byrjið á númer eitt
og fylgið Jóa síðan réttu leiðina. Hve fljótir
eruð þið Jói að komast til hinna strákanna?
Þegar áslin gerdi
kraílaverk
Framhald af bls. 15.
ir, ef verða mætti, að þær fengju
mikið skilning hennar á ástandi
lians. Hún óskaði þess innilega að
geta fundið e.nhver ráð til þess að
hjálpa honum. En það vissi Máró
ekkert um.
í sumar sem leið fékk Máró sim-
skeyti frá Maríu um að hún ætlaði
að koma i nokkurra daga heim-
sókn. Þegar liann sá hana stiga út
úr lestarvagninum, breyttist gleði
hans og eftirvænting i áhyggjur og
ótta. 1 stað þess að vera kát og
elskuleg, eins og hún hafði alllaf
verið áður, var liún nú alvarlcg,
ákveðin og einbeitt á svip.
— Ég hef liugsað mikið um mig
og þig, sagði hún stutt i spuna. —
Þetta getur ekki haldið svona á-
fram, Máró. Hvers vegna viltu ekki
tala? Það gengur ekkert að þér. Það
hafa læknarnir sagt. Þú getur talað,
ef þú befur nógu sterkan vilja til
þess. Svoleiðis er j>að nú. En þú
elskar mig ekki nógu heitt til þess
að kæra þig um að reyna svo mikið
á viljastyrk þinn. . ..
Þau gengu ieiðar sinnar, hægt
og rólega.
— Ég kæri mig ekki um að gift-
ast manni, sem aldrei getur sagt
við mig: — Maria, ég elska þig, —
sem aldrei getur spjulluð við mig
og hjálpað mér til að uppfræða
börn min. Skyndilega hljóp hún
leiðar sinnar, en Máró stóð aleinn
eftir.
Andartak stóð hann, án þess að
hreyfa legg né lið, og horfði ör-
væntingaraugum á eftir lienni. Svo
hélt liann ósjálfrátt áfram. Nú var
hann orðinn aleinn aftur, eins og
liann hafði verið í fjórtán ár. Hann
reikaði um bæinn í hugsunarleysi
og hélt svo út á þjóðveginn. Gras-
ið var þrungið sumarangan, olifu-
trén klökuðu silfurglitrandi blöð-
unum. En Máró sá hvergi sumar.
Allt i e.'nu fór hann að hlaupa.
Var jiað óttinn, sem greip hann eða
tók Iiann að eygja nýja von?
Þegar Maria hitti hann þrem
stundum siðar, varð hún skelkuð
sjálf. Hann var allur af sér geng-
inn, vangarnir votir af tárum og
svipurinn biðjandi. En María grét
ekki, og rödd hennar var einbeitt
eins og áður, þegar liún sagði: —
Jæja, Máró, ertu nú búinn að taka
jiá ákvörðun að tala?
Varir unga mannsins skulfu.
— Maria, ég elska þig.... Þetta
voru fyrslu orðin sem hann hafði
sagt um fjórtán ára skeið.
Nú eru þau Máró Genovesi og
Maria Giambirello trúlofuð og ekki
siður hamingjusöm en aðrar ung-
ar og heitbundnar manneskjur. Þau
ræða um framtiðaráform sin og
lofa blaðamönnum að eiga viðtöl
við sig, þq. hálffeimin séu. Máró
vonar að saga hans geti orðið til
þess að koma öðrum að haldi, sem
átt hafa í annarri eins baráttu og
hann. Atvik eins og það, sem kom
fyrir hann, þar sem lömun orsak-
ast af andlegum, en ekki likamleg-
um ástæðum, eru afar sjaldgæf.
Máró skrifar löng og uppörvandi
bréf tll málleysingja, er heyrt hafa
um lækningu lians, og spyrja hann
nú ráða. Hver veit nema einhver,
sem þjáist af sams konar sálræn-
um vanheilindum, geti fyrir þessi
bréf öðlazt nýja von um krafta-
verk.
Eina setningu afsegir Máró barð-
lega að endurtaka fyrir fréttamönn-
um, hversu mjög sem þeir sárbæna
liann um það. Þetta var litla setn-
ingin fyrsla, hin yfirnáttúrlcga
gjöf hans lil Mariu: — María, ti
amo... . Maria, ég elska þig! ic
Slöngurnar eilííu||
Framhald af bls. 7.
slanga upp, „en i henni bjó guðinn
sjálfur", og fylgdi hinum róm-
versku sendimönnum og lagðist
með mestu spekt i tjald stýri-
mannsins á afturþiljum.
Þegar komið var til Rómar,
srnaug hún skyndilega niður af
skipinu í áttina að Tíbereynni.
Þennan saina dag rénaði farsóttin
i Róm. Skýringin var auðvitað sú,
að farsóttin var „útbrunnin"; en
i Róin var slöngunni helgaður heið-
urinn, og þar sem hún koin á land
var reist hof lielgað Æskulap.
Hinn rómverski Æskulap fékk
sama tákn og hinn griski Asklepíos.
Og enn er þessi slanga guðanna
notuð sem tákn lækna og stéttar
þeirra.
Ilermes var ekki einungis
verzhmargiiO.
Fyrst var það slangan og lækn-
arnir. Siðan komum við að slöng-
unni og kaupmönnunum.
Eins og Rómverjar „fengu lánað-
an“ Asklepios og kölluðu hann
Æskulap, fengu þeir einnig að láni
m. a. griska guðinn Hermes og
kölluðu hann Merkúr.
Flestir halda, að Merkúr sé ein-
ungis verzlunarguð, en það er öðru
nær.
Og hvers vegna vefja sig tvær
slöngur um staf verzlunarguðsins?
Við verðum að fara aftur i griska
goðafræði til þess að finna skýr-
inguna á þessu. Hermes varð i
fyrstu að láta sér nægja ósköp
venjulegan staf, og með þcssum
staf kallaði hann guðina saman á
ráðstefnur og fundi.
Dag einn rakst hann — segir
goðafræðin — á tvær slöngur á
förnum vegi, og blessaðar slöng-
urnar voru að slást. Hann skildi
nú slöngurnar með stafnum sínum.
Upp frá þvi varð hann nokkurs
konar „hlulleysissendiboði". Þetta
á cinlcar vel við verzlunarguð, þvi
að verzlun er bráðnauðsynleg i
bliðu og striðu.
Slöngur eru tákn dauðans. Og
eitt hlutverk Hermesar var að fara
með hina framliðnu til lieljar.
Slangan er tákn frjósemL— og
Herines var einnig dýrkaður scm
frjósemisguð.
Menningin ríkir meðal þjóða og
liður undir lok, en táknin lifa ...
þótt uppruni þeirra og fruindýrkijn
sé fyrir löngu falliu i gleyiusku. if
VIKAN