Vikan - 04.08.1960, Qupperneq 20

Páll hreyfði sig ekki. Maðurinn kom inn fyrir,
sneri vasaluktinni til, sá peningaskápinn opinn,
kve’kti á rafljósunum og kom auga á lík nætur-
varðarins. ... — Guð almáttugur!
1 sömu andránni sá hann Pál. Þaut til hans
í einu stökki og miðaði á hann skammbyssu sinni.
— Upp með hendurnar, argvítugi fantur! Morð-
inei . . . morðinginn þinn!
Páil veitti. ekkert viðnám.
Næturvörðurinn dró snæri upp úr vasa sinum
og öskraði: — Ef þú hreyfir þig, skal ég fara
með þig eins og þú fórst með greyið Jóa.
Páll lét hann binda sig á höndum og fótum.
Næturvörðurinn blés í pipu sína. Skömmu síðar
hevrði hann lögreglubílana flauta umhverfis
bygginguna. Síðan fótatak margra manna. Það
var farið með Pál eins og þann manndrápara sem
allir héldu að hann væri.
PXIYLLIS sat og beið eftir Páli. E'nda þótt hann
hefði unnið við að hjálpa vini sínum veikum,
þessum vini sem hafði útvegað honum starfann,
hefði hann átt að vera kominn heim um þetta
leyti. Hún leit á klukkuna. Hálf tólf. Hann hafði
kannski þurft að liðka fæturna. Það var langt
heim. Hann gat hafa farið niður í fjórtándu götu,
þar var allt svo ódýrt. E'n hvað skyldu þeir hafa
lengi opið þar? Þrisvar sinnum hafði hún haft
matinn tilbúinn og þrisvar hafði hann kólnaðaft-
ur. Þegar klukkan sló tólf, var Phyllis orðin full
angistar. Hún gekk út á götuna og skyggndist um
í allar áttir, en það var enginn Páll sýnilegur.
Hún fór inn aftur og gekk upp í íbúðina. Hún
rölti eirðarlaus um litlu stofurnar tvær. Þær voru
alls ekki nógu vel útlítandi. Bersýnilegt var að þær
höfðu ekki verið gerðar rækilega hreinar, sið-
ustu þrjár vikurnar. Karlmenn höfðu ekki smekk
fyrir slíkt. Hana sárlangaði að taka til við þær
helzt undir eins, til þess að stytta sér stundir. En
hún sem hafði lofað Páli því að ...
Hefðu þau haft síma, gat hún hringt til lög-
reglunnar. Þar vissu þeir hvort orðið hefði slys.
Nei, nei, þá hugsun þorði hún ekki að hugsa
til enda. Allt annað, bara ekki það. En í hug-
anum sá hún Pál fyrir sér liggjandi á götunni,
bláan og blóðugan. Óþekkjanlegan. Fólk þyrptist
saman. Hélt svo leiðar sinnar. Þetta kom því
ekki við.
Phyllis grét ekki. Tilfinningar hennar urðu ekki
linaðar með tárum. Henni var kalt á heitri sumar-
nóttunni. Hún skalf af kulda, svo tennurnar
glömruðu í munni hennar. Hvert sinn er hún
heyrði skóhljóð á dyraþrepunum, þaut hún fram
að hurð og hlustaði. Allt fótatak hljóðnaði áður
en það komst að hennar dyrum, ellegar það fór
framhjá.
Hún sat teinrétt og hlustaði. Það var sem ís-
kaldur vindur næddi inn um annað eyrað og út
um hitt.
Það tók að skíma af degi. Hún sat á sama stað
og starði inn í ógn, sem hún hafði aldrei kynnzt
fyrr.
Nú heyrði hún fótatak, er nam staðar fyrir
utan hjá henni. Fótatak fleiri manna en eins.
Og um leið og hún opnaði, vissi hún að þeir komu
með hræðilegar fréttir. Hún huldi andlitið i
höndum sér og hvíslaði;
— Hvað er það? Segið mér hvað það er? Er
það . . . er það . . Páll?
Mennirnir gengu inn og lokuðu á eftir sér. Ann-
ar þeirra sýndi lögregluskírteini undir jakka-
boðangnum. — Jæja, kona góð, segið okkur nú,
hvað bér vit’ð um piltinn. Hvenær sáuð þér mann-
inn yðar siðast?
Þeir tóku að spyrja hana aftur á bak og áfram,
og Phyllis svaraði svo greiðlega sem hún gat,
en bað þá aðra stundina að segja sér hvað um
væri að vera og hvað orðið væri af Páli Þeir
litu hvor á annan, en svöruðu ekki.
— Þér segið að hann hafi farið mjög snemma
að heiman í gærmorgun, og að hann stundi átta
tíma vinnu á dag sem gluggafægir, er það rétt?
— Já, tuldraði hún.
— Og hvað haldið þér þá að hann hafi verið
að gera, það sem eftir var dagsins?
— Ég . . . ég veit ekki . . . Hann kemur stund-
um seint heim. Vinur hans er veikur . . . það er
sá sem útvegaði honum vinnuna, og hann á bæði
konu og börn . . . Þess vegna hreinsar Páll lika
glugga fyrir hann . . . Vegna konunnar og barn-
anna, auðvitað . . .
— Það var svei mér fallegt að heyra. Hvar
á þessi veiki vinur hans heima? Phyllis hugsaði
sig vel um. Hún hafði ekki hugmynd um, hvar
maðurinn átti heima. Hann hafði aldrei komið
heim til þeirra og Páll hafði ekki minnst á heim-
ilisfang hans. Hún kannaðist við að hún vissi það
ekki.
— Páll hefur gleymt að segja mér, hvar hann
býr.
— Einkennilegt var það!
Hún spennti greipar og sagði enn í bænarrómi:
— Hvernig er þetta með Pál? Segið mér það!
Ó, segið mér það! Ég verð að fá að vita það . . .
Annar þeirra brosti næsta mannlega.
— Það virðist allt vera í lagi með yður. Svo
sagði hann i hálfum hljóðum við hinn manninn:
— Ég gæti dáið upp á það, að hún hefur ekki
hugmynd um neitt. Xlann hefur haldið henni utan
við allt bramboltið!
— Utan við hvað? Hvar er Páll? Hvað hefur
. . . hann gert? Hún bar þessa spurningu upp
vegna þess, að henni kom alit í einu til hugar,
að lögreglan hlyti að hafa einhverjar ástæður
fyrir því að spyrja hana svona. Þetta gat ekki
verið slys, þá hefðu þeir hagað sér öðruvísi.
— Ef þér hafið ekkert á móti því, langar okk-
ur til að litast svolítið um i íbúðinni.
Þeir tóku að rannsaka herbergin, án þess að
bíða eftir svari. Þeir börðu í veggina, lyftu gólf-
ábreiðunni upp, rannsökuðu múrinn bak við fasta
skápa, leituðu i öllum eldhússkápum. Þeir rifu
sængurfötin fram á gólf, sneru botninum upp á
legubekkjum og leituðu 1 fjöðrunum.
— En hvers vegna . . . hvers vegna gerið þið
þetta . . . ? spurði hún.
Annar þeirra svaraði dálítið óþolinmóðlega: —
Bíðið þér andartak, þangað til við erum búnir að
þessu. Þá skuluð þér fá að heyra fréttirnar.
Mennirnir gættu niður i ruslafötuna, inn í ofn-
inn. skyggndust meir að segja ofan í potta og
pönnur, opnuðu poka og þukluðu skúffubotna. Það
virtist allt saman árangurslaust. Annar settist
svo sem til að hvíla sig eftir áreynsluna. Hann
Grindurnar voru milli þeirra. Augu hennar
blinduðust af tárum, sem ekki svöluðu köldum
örvæntingartárum.
þeirra sakaði annan um að hafa gert vitleysu
og gripið fram fyrir hendurnar á hinum.
En þeir höfðu mestan huga á að komast af
stað, og hættu við að fara í hár saman. Þeir
leituðu um skápinn í siðasta sinn, af eldhraða.
rétt litu á líkið og komu svo til Páls.
Einn þeirra stakk upp á að gefa honum spark
út úr glugganum. Annar muldraði: — Það er
hættulegt að skilja hann eftir hér ...
En sá þriðji hristi höfuðið. — Hver er foring-
inn, þið eða ég? Svo sneri hann sér að Páli: •— Ef
þú opnar kjaftinn, þá er það 'konan, sem fær að
kenna á því! Skilur þú mig? Ég hefi gott minni,
og nafn þitt og heimilisfang geymi ég hér inni
fyrir. Hann benti á enni sér. — Ef þú segir eitt
einasta orð, er hún orðin maðkafæða á stundinni.
Hann snerist á hæli og hvarf út um dyrnar.
Annar hinna kom nú og þuklaði utan um Pál um
leið og hann tautaði: — Svona, kunningi, þá er
í lagi með þig!
ÞE’IR voru farnir. Hann var aleinn hjá líkinu.
Engin hreyfing, ekki stuna, maðurinn hlaut að
vera steindauður. En Páll var úr hættu. Tilfinn-
ingarnar báru hann ofurliði, svo hann hneig aft-
ur niður og leið í öngvit. Hann vaknaði með
svima og megna ógleði. Hann varð að reyna að
komast burtu. Það vissi hann. En það var sem
allur viljastyrkur væri horfinn honum. Hann þráði
aðeins hvíld, svefn og gleymsku.
Skynsemin sagði honum að það væri hreinasta
fjarstæða að vera hér kyrr. Hvað gerðist þegar
næsti næturvörður kæmi inn? Hver vissi nema
hann gæti sloppið út óséður. En skotið gat hafa
vakið grun. Auk þess var fólk alltaf niðri i hús-
inu. Hvað átti hann að segja? Honum var ómögu-
legt að afsanna það með rökum, að hann hefði
verið að vinna hér .. . Og hann hafði heitið því
að þegja.
Dyrnar opnuðust. — Ert Þú hér, Jói?
K'ARIW
MICHAELf
20
YIKAN