Vikan - 04.08.1960, Síða 34

Hinn hverfuli hugur
Framhald af bls. 9.
þroska. Þvi fer þó mjög fjarri. Fjöldi fólks
staðnar i þróun sinni á barns- og unglings-
rJdri, bæði í vitsmunalífinu i heild og sér í
lagi í tilfinningalifi sinu. Eins og til eru dverg-
ar að líkamlegum vexti, þannig eru einnig
tilfinningar fjölmargra manna dvergvaxnar og
vanþroska. Fólk með slika þróunargalla öðl-
ast aldrei það innra jafnvægi, sem tryggir
staðfestu og órofa trúnað. Um það eiga þvi
við orð Hávamála, sem bréfritarinn hefur i
huga, en þau hitta konur sízt fremur en karla.
Öðru nær: Konan er að eðlisfari t'rygglynd-
ari en karlmaðurinn, en til lians gerir hið
frumstæða siðgæði Hávamála engar tryggða-
kröfur nema gagnvart vini. Vináttan er það
tryggðaband, sem karlmaður má að hans dómi
aldiæi slita.
Af þessu er auðsætt, að hæfni manna til
tryggrar ástar og vináttu getur að verulegu
leyti ákvarðazt i bernsku eða á mótunarskeiði
unglingsáranna. Ef geðflækja myndast í til-
finningalífi barns og geyniist virk í dulvitund
þess fram á fullorðinsár, gelur hún valdið
varanlegri vanhæfni til skapfestu og tryggðar.
Sá þróunargalli leynir oft á sér og kemur ekki
greinilega í ljós, fyrr en ytri erfiðleikar reyna
á styrk skapgerðarinnar. En ef barn er heil-
brigt að eðlisfari og býr við hagkvæm skil-
yrði til tilfinningaþroska, þá þróast smám
saman það sálræna jafnvægi, sem veitir skap-
gerð karta og kvenna staðfestu og tryggð. ★
Draumar
Framhald af bls. 22.
svo margir hefðu lagt hart að sér tii að eignast
þennan grip, að ég mætti hrósa happi að fá
hann fyrirhafnariaust, og yfirstrikuðu nöfnin
væru nöfn þeirra, sem hefðu talið sér hlutinn
of visan, en aðrir reynzt vera hans verðari.
Við þetta vaknaði ég, áður en ég fékk botn
í þetta, og furðaði mig á, að ég skyldi vera
með fullu viti ajálf.
E. B.
SVAR til E. B.
Þú munt veröti uð vinnu lengi og hafa
mikiO fyrir lífinu, og einhver mun vera
afbrýöisamur út í þig, — sennilega mágur
þinn, — vegna viöurkenningar, sem þú
munt hljóta.
Siöari draumurinn merkir, að þá eign-
ast tvö bðrn meS þeim manni, sem þi
varst trúlofuð.
Herra draumráðandi.
Mig dreymdi, að ég væri stödd hjá vinkonu
minni, og fannst mér það vera i sveit, en við
eigum báðar heima i kaupstað og erum báðar
giftar.
Fer ég þá að máta á mig þrjá hringi, sem
mér finnst hún eiga. En ég sá ekki nema
einn i einu. Ég vissi ekki fyrr en ég hafði
látið þá á höndina, hvern um sig. Fyrsti er
grár járnhringur með hjartaplötu, en hann er
gamail og beyglaður, og ég tek hann strax af
og floygi honum frá mér og hugsa, að þessi
sé svo Ijótur. Þá er ég komin með annan. Hann
er iítill, silfurlitaður með grænum, kúptum
hjartasteini. En ég tek hann af mér strax og
hugsa, að ég megi ekki hafa þennan á hend-
iiini, því að ungi maðurinn, sem ég sá fyrir
utan dyrnar áðan, hafi gefið vinkonu minni
hann. íÞað var ungur maður, Ijóshærður, sem
ég þekkti ekkert.) Svo er ég allt í einu komin
ineð 1 n þriðja á höndina, og er hann með
hjartaplötu, allur í rauðbleikum og hvítum
blómu n, og armband, áfast við hringinn, er
um úlnliðinn, allt í þessum blómijun. Og þá er
vínkona uÍA þaniA tii miri, og vfð sitj-
34
uat hlið við hiið á rúmi, *g ég sýni heani, hvað
þetta sé fallegt. En i þvi er ég komin með
einhverja snúruflækju um hina höndina
(hægri) og um báða fætur líka. Þá rétti ég
fram hendur og fætur og sýni henni og segi,
að ég sé bara með armbönd alls staðar, og
skellihlæ. Svona endaði draumurinn.
Hulda.
SVAR til Huldu.
Draumurinn merkir, að þú eignast þrjá
allnána vini, áður en þú giftist endanlega,
en þeir falli þér ekki í geð, svo að leiðir
skilji með ykkur. — Þannig er þvi einnig
(arið, að okkur mönnunum er oftast bezt
að skilja i friði, þegar okkur kemur ekki
saman.
Draumráðandi Vikunnar.
Fyrir nokkru dreymdi vinkonu mína, að
liún væri í litlum, rauðum bíl og sæti i aftur-
sætinu við hliðina á strák, sem hún rétt aðeins
kannast við, og ég sæti í framsætinu við
hliðina á stráknum, sem ég er með, og hann
keyrði. Henni fannst við aka á mjög sléttum
og breiðum vegi, sem var alveg auður, og hún
sá engan á vcginum, en við ókum alltaf beint
áfram. Hvað heldurðu, að draumurinn þýði?
Didda.
SVAR til Diddu.
Draumurinn bcndir til þess, að þú munir
giftast piltinum við stýrið, en vinkona þin
piltinum í aflursætinu.
Caracas
Framhald af bls. 14.
öllu því, sem hendi er næst. í þessum ömur-
legu híbýlum búa Indíánar, sem leitað
liafa til borgarinnar innan úr iðrum landsins.
En á stöku stað má þó heyra hávaða í útvarpi
innan úr þessum hrörlegu hreysum. Og inni
á sóðalegum knæpum glymur seiðandi tónlist,
og óþrifalegt fólk situr og sötrar café negro,
— kolsvart kaffi, — eða cuba libre, — blöndu
af kóki, roinini og sítrónusafa. Þarna spila
menn dómínó eða horfa á fjölbragðaglímu, —
lutcha libre, — í sjónvarpinu. Þótt fátæktin
sé sár, er þó þetta fólk lífsglatt og unir sér
vel í skugga halla auðmanna, og sjaldan
skerst í odda með þeim og yfirvöldunum nema
stöku sinnum af stjórnmálalegum örsökum.
Óviða getur að lita slíkar andstæður sem í
Caracas. En við verðum að vera þess minnug,
að borgin er í rauninni ekki nema tiu ára.
Gamalt spakmæli kannast allir við í Venezú-
ela: Það, sem sagt er að morgni um líðandi
stiítffl, er ef tíl vlll óaratt að kVBWí. *
Hetja
Framhald af bls. 11.
„1 guðs bænum, hættu. Þú mátt ekki gera svona
hávaða. Komdu, og leggðu þig.“
„Mátt ekki, mátt ekki. Svo að Þú ætlar að fara
að stjórna mér. Ha-ha. Nei, aldeilis ekki, góða
mín. Nú er það ég, sem stjórna. Á ég að segja þér,
hvað þú ert? Heimskt sveitafifl, uppblásin af
innantómri skinhelgi. Burt. Hann grípur í axlir
mér, hristir mig og hendir mér síðan upp í legu-
bekkinn .Hann grípur flöskuna aftur og slangrar
til mín og lyppast niður á gólfið. Hann er farinn
að formæla sjálfum sér. „Adda, ég er aumingi,
bölvaður aumingi og úrþvætti. Fyrirgefðu mér,
Adda min. Ég verð bara að drekka. Adda mín,
fyrirgefðu mér.“ — Hann er farinn að gráta.
Ég er öldungis ráðalaus og skelfd og einmana.
Ég segist skulu fyrirgefa honum. Ég strýk um
hár hans og reyni að róa hann. Þá staulast hann
aftur á fætur. „Músík,“ drafar i honum, „þvi í
fjandanum er engin músik?“ Hann dragnast yfir
að útvarpinu, sem enn er opið, og reynir að finna
Kanann, en þegar það heppnast ekki, sparkar hann
i tækið. Það veltur niður á gólf með brothljóði
og hávaða. Hann bölvar og ætlar að stíga yfir,
en hrasar og skellur á gólfið. Svo fer að korra
i honum, hann er sofnaður.
Þá er dyrunum lokið upp, og húsráðandinn
kemur inn. Hann er óbliður á svipinn, þegar
hann litast um í herberginu. Svo snýr hann sér
uð mér. „Gerið svo vel að koma þessum ræfli út
úr húsinu innan tíu mínútna, og þér getið flutt
á morgun — eða í dag, réttara sagt.“ Hann skellir
hurðinni á eftir sér.
Ég er ráðalaus. Ég þori ekki að vekja Hrein.
Hann gæti orðið óður aftur. Ég lít á klukkuna. Sjö.
Kannski er búið að opna á kaffistofunni á horninu.
Sinnulaus læðist ég út. Ég verð. Ég hef engin
önnur ráð.
Stuttu seinna ronnir lögreglubillinn upp að liús-
inu, og ég fylgi iögregluþjonunum tveimur upp í
herbergið.
„Hm, — eitthvað hefur gengið á,“ segir annar
og gengur að Hreini. „Komdu hérna, góðurinn.1,
Þeir reisa hann upp, og hann rankar við sér.
Undrun skín úr svip hans, og hann umlar einhver
óskiljanleg orð.
Fótatak þriggja manna berst niður stigann, út
á götu, bíll er settur i gang.
Ég veit ekki, hverju ég bjóst við, hvort ég sæi
Hrein aftur. Ég var sinnulaus. Ég fór í vinnuna,
en ég vissi ekki, hvað ég gerði, og heyrði naum-
ast góðlátlegar glósur stallsystra minna um und-
arlegt útlit mitt. Stuttu eftir að ég kom heim
og ætlaði að fara að pakka niður, var barið að
dyrum. Það var Hreinn. Hann starir á mig kol-
svörtum heiftaraugum og hreytir út úr sér:
„Þökk fyrir siðast, saklausi engill. Nú er ég
kominn á skrá hjá lögreglunni sem árásarmaður
og óþokki, og það á ég þér að Þakka. Ég býst
við, að þú vonist eftir borgun fyrir tilvikið."
Hann réttir mér bunka af bankaseðlum, en þegar
ég geri mig ekki líklega til að taka við þeim,
fleygir hann þeim í mig. „Ég vona, að ég eigi
ekki eftir að kynnast annarri eins drós og þér.
— Skepna."
Síðasta orðið hvæsti hann framan í mig og
•r svo horfinn.
Ég tindi upp peningana, skjálfandi fingrum,
tætti þá sundur, ögn fyrir ögn, svo fleygði ég
mér upp i rúm og grét, grét ofsalega og óstöðv-
andi.
„Hreinn — Hreinn ...“
Loksins er ég komin alla ieið. Ég tek upp blaða-
strangann við dyrnar, opna kaffistofuna og geng
inn. Hér er notalegt eftir storminn úti. Ég hef
komið í fyrra lagi og hef nógan tíma til að tylla
mér niður og líta í blöðin. Á fyrstu siðu er fréttin
frá í gærkvöldi undir stórri fyrirsögn: Hetjudáð.
Síðastliðna föstudagsnótt vann ungur maður
það frábæra afreksverk að kasta sér fyrir borð
í stormi og stórsjó til að reyna að bjarga félaga
sínum, sem hafði fallið útbyrðis. Það gengur
kraftaverki næst, að hann skyldi geta haldið sér
uppi með meðvitundarlausan mann i nærri 20
mínútur, áður en tókst að bjarga þeim upp i bát-
inn. Þessi unga hetja heitir Hreinn Ólafsson. Slik
afreksverk o. s. frv.
Hetja. Orðið stækkar og rís upp af blaðsiðunni.
Mér finnst það vera skrifað stórum stöfum á
veggina allt í kring. Svo veit ég ekki, hvað kem-
ur yfir mig. Ég byrja að hlæja, hlæ eins og
fáráðlingur, ég bókstafiega veltist um af hlátri.
— Hetja. — Þá ber fyrstl viðskiptavinurinn að
dyrum. ^
____