Vikan - 18.08.1960, Síða 18

Finnst ykkur þœr ekki stökkva þétt? ÞaO
má vera mikið öryggi af þrettán stúlkum
að stökkva langstökk svona í einni röð, og
hljóta þær ekki að lenda í einni kös í sand-
inum? Þessu er nú samt ekki svo farið sem
sýnist. Þetta er allt ein og sama stúlkan,
en myndin er tekin með sérstakri tækni,
sem gefur margar myndir á sömu filmuna
af einhverju, sem gerist á einni til tveimur
sekúndum. Stúlkan heitir Mary Bignal og
er ensk. Hún er mikil Ólympíuvon þar í
landi, enda hefur hún stokkið 6,28 m. Það
er alveg prýðilegt afrek, en við tökum und-
ir það enn einu sinni, að okkur finnst, að
kvenfólk ætti að leggja fyrir sig aðrar
íþróttir en hlaup, köst og stökk.
Við, sem búum í landi stórbrotinnar náttúru og eldfjalla,
höfum, sem betur fer, lítið haft af þeim náttúruham-
förum að segja, sem gengið hafa yfir ýmis önnur lönd,
svo sem Chile, Marokkó, Suðurhafseyjar og Suður-Frakk-
land. Þar gerðist það, eins og menn muna, að stífla brast
og lítið þorp þurrkaðist út. Flóðbylgjan skall af mikl-
um þunga niður dalinn, og hér sjáum við fólk á förn-
um vegi, sem kemst f hann krappan á leið yfir brú. Það
eru engin handrið á brúnni, og flóðið þrífur fólksvagn-
inn. Maðurinn forðar sér í ofboði út um dyrnar, en
dráttarvélin stendur af sér strauminn.
Æfir Júdó
Ef þið komið til London, piltar, þá
tökum við ykkur vara fyrir því að
eltast við Irene Barrie, enda þótt
fagrir séu á henni fótleggirnir. Hún
er mjög sakleysisleg og elskuleg á
svipinn, — en ekki er allt sem sýn-
ist. Hún mundi sennilega taka í
litlafingurinn á ykkur, og þið viss-
uð ekki af ykkur, fyrr en þið lægjuð
aflangir í götunni. Hún hefur nefni-
lega iðkað júdó og náð talsverðri
leikni í þeirri göfugu sjálfsvarnar-
íþrótt. Hún hefur til dæmis sýnt
júdó í brezka sjónvarpið. Það er
merkilegt, upp á hverju kvenfólk
getur tekið. — Ætli henni væri ekki
nær að læra að elda hafragraut.
Ágústa.
Hefur gaman af
að skrautrita
Þið hafið auðvitað öll farið í
Gamla bíó og tekið eftir Ágústu
Guðbjartsdóttur, sem hefur verið
þar í miðasölunni. Hún er þar
reyndar ekki lengur, svo að gagns-
laust er að gera sér ferð þangað til
þess eins að sjá hana, því að hún
er hætt að afgreiða bíómiða.
— Hvaðan ert þú af landinu,
Ágústa?
Guölaug.
— Ég fæddist í Sandgerði, en hef
alizt upp í Reykjavík að öllu leyti.
— Lífsleiðin hefur legið frá Sand-
gerði til Reykjavíkur. Hvað er langt
síðan þú sást dagsins ljós þar á
Suðurnesjum?
— Það eru víst 20 ár síðan.
— Þú sagðist vera liætt að af-
greiða híómiða, hvað starfarðu
núna?
— Ég vinm í Sindra.
— Ertu kannski járnsmiður þar?
— Nei, ekki er það nú. Ég er í
bólstrun.
— Jæja, það var líka ögn kven-
legra. Þú ætlar að læra bólstrun —
eða hvað?
— Nei, ekki býst ég við því. Það
var bara betur borgað en i bíóinu.
Mig langar mest til þess að komast
að sem flugfreyja.
— Það hlýtur að takast, þegar
þú ert búin að vera í fegurðarsam-
keppni.
— .Tá, ætli það takist ekki.
— Er það annars eina áhuga-
málið?
— Mikið til, ég hef líka gaman
af skrautskrift.
— Skrautskrift, já, — það er vist
ekki hægt að læra skrautskrift hér.
Hana verða menn að læra að sjálfum
sér. Á hvað skrautskrifarðu helzt?
— Það er bæði á kort og bækur
og því um Ifkt.
— Þú skemmtir þér auðvitað eitt-
hvað?
— Það er nú ekki mikið, — svona
einstaka sinnum. ★
Fræðslustarf og
fegurðarsamkeppni
Guðlaug Gunnarsdóttir tók einnig
þátt í fegurðarsamkeppninni. Hún
fæddist í Reykjavík fyrir 21 ári og
segist ævinlega hafa átt heimili í
höfuðstaðnum. Við spyrjum hana
fyrst um starfið:
— Ég vinn i fræðsludeild SÍS.
— Þú uppfræðir þá landslýðinn
um samvinnumál og afkomu Sam-
bandsins?
— Nei, það gera aðrir. Ég er bara
við vélritun á bréfum og þess liáttar.
— Er það nokkuð „bara“; það er
eins og þegar konur segja: „Ég er
nú bara húsmóðir.“
— Það er satt, þær gera of lítið
úr því starfi. Annars er það nú svo um
mig, að ég vil fyrst og fremst verða hús-
móðir.
— Það var gleðilegt að heyra. Finnst
þér þá, að staða konunnar sé fyrst og
fremst á heimilinu?
— Já, en þó sé ég ekkert á móti þvi,
að konur vinni störf, sem karlmenn eru
annars vanir að hafa með liöndum, eins
og að taka þátt i opinberum störfum og
vera á þingi. En þegar út i það er komið,
ætti konán fyrst og fremst að helga sig
heimili og börnum.
— Verður ])ú áfram i fræðsludeildinni?
— Ég hef talsverðan áhuga á flug-
freyjustarfi, — að minnsta kosti í bili.
— Þið eruð margar veikar fyrir því.
— Það er gaman að prófa það í bili.
Það gefast tækifæri til þess að kynnast
ókunnum borgum og löndum.
— Þú hefur eitthvað séð þig um erlendis,
ef við munum rétt.
— Ég hef verið hálft annað ár í Sví-
þjóð, — á skóla í sex mánuði, og svo fékk
ég skrifstofuvinnu sjá sænsk? samvinnu-
sambandinu, og tvo mánuði vann ég á
rannsóknarstofu fyrir vefnaðarvöru.
Framhald á bls. 35.
Það er nú ekki af þvi, að það sé
nein sláturstíð, að við birtum þessa
mynd. Þvi er nefnilega þann veg
farið, að maðurinn vinnur við kjöt
allan ársins hring, og það er ekki
nokkur leið að komast að honum
kjötlausum. Hann heitir Ingólfur
Bárðarson og á lieima á Selfossi.
Hann starfar, eins og sjá má, við
kjötiðnað hjá Kaupfélagi Árnesinga
og sér um það, að bæði Flóamenn
og uppsveitamenn ásamt öllum
„þorpurum" í Árnessýslu hafi nægi-
legt kjötmeti, að minnsta kosti um
helgar. Til þess að geta helgað sig
þeirri hugsjón sem bezt brá Ingólf-
ur sér til Kaupmannahafnar og nam
af dönskum þeirra heimsfrægu kjöt-
list, — ekki kjötlyst.
Ingólfur Bárðarson er garpur að
likamlegu atgervi, og virðist svo
sem kjötið hafi orðið honum góð
undirstaða. Hann hefur stokkið 1,85
m í hástökki, og betur hafa aðeins
fáir íslendingar gert.
Itálir hafa nýlega gert kvikmynd um stórsigur
Napóleons heitins Bonaparte í orustunni viö
Austerlitz. Þar er gnægö af hraustum drengjum
og fögrum konum, því aö þær voru fagrar í þá
daga og ekki síöur en nú á dögum. Hérna höfum
viö fjórar forkunnarfallegar leikkonur, franskar
og ítálskar, sem leika löngu liönar heföarkonur
í myndinni. Þær heita, táliö frá vinstri: Daniella
Rocca, Claudia Cardinále, Martine Carol og Anna
Maria Ferrero. Þvílíkt kvennavál á einum staö!
V
Það er listaverkauppboð í London. Meðal annarra verka er þar eitt eftir Adolf
Hitler, — já, sjálfan foringjann. Hann reyndi fyrir sér sem listmálari í Vínarborg,
áður en hann fór að taka þátt í stjórnmálum, og málaði mjög nákvæmlega eftir fyirir-
myndum sínum eða næstum því af ljósmyndalegri nákvæmni. Hitler fargaði flestum
verkum sínum, en nokkur þeirra komust í eigu háttsettra nazistaforingja, sem þótti
heiður að því að eiga málverk eftir foringjann.
Jacques O'Hara er forríkur málverkasafnari og lætur mikið að sér kveða á uppboð-
um í London. Hann kvaddi sér hljóðs og mótmælti því miög eindregið, að mynd eftir
Hitler yrði seld sem listaverk. Hann bauðst jafnvel til að ' "rupa myndina fyrir allálit-
lega summu og brenna hana á eftir. Þeir, sem áttu .mynd ’.-.a, sættu sig ekki við það
og töldu sig geta fengið gott verð fyrir myndina út á nafn íoringjans, hvað sem list-
gildi hennar liði. Þeir reyndu að gera gott úr málinu og ákváðu. að mikill hluti af
verði myndarinnar yrði látinn renna til flóttamannahjálpar. Þá greip O'Hara fram í
og sagði, að enginn flóttamaður væri svo blásnauður, að hann mundi þiggja hjálp
fyrir tilstuðlan Hitlers.
Samt sem áður var myndin seld á 320 sterlingspund, og sjálfsagt á hún eftir að
hækka í verði.
Litlu munaði að illa færi