Vikan - 18.08.1960, Page 34

Sólarlag
Framhald af bls. 7.
lífs og sálar kröftum, en fékk ekk-
ert svar. Sjálfur var ég svo máttfar-
inn, að ég gat naumast staðið, og
hugsunin um stúlkuna i sleðanum
fyllti mig örvæntingu, því að ég
var sannfærður um, að hún mundi
frjósa í hel. Ég var sjálfur í skinn-
mússu, en hún var aðeins í venju-
legri úlpu. Og hún hefði sannarlega
frosið í hel, ef ekki hefði verið for-
ystuhundinum mínum, Díönu að
þakka. Aðeins einu sinni á öld fæð-
ist slíkur hundur hérna í freðmýr-
unum. Ðiana hafði nagað sundur
sleðatauminn, leitað mig uppi og
vísað mér í áttina að sleðanum.
Og þarna sat Katja, hljóð og
hreyfingarlaus. Einmitt, hugsaði ég,
hún er þegar frosin í hel. Og mér
óaði við að snerta hana. En skyndi-
lega sagði hún mjúklega:
— Funduð þér slóðina?
Ég vafði skinnmússunni minni
utan um hana og ók henni hið skjót-
asta til stöðvarinnar.
Á sjúkrahúsinu voru allar tærnar
á báðum fótum hennar skornar af.
Meðan hún lá á sjúkrahúsinu, kom
ég þangað á hverjum degi, en ég
þorði aldrei að fara inn til hennar.
Loks var hún brautskráð, og nokkr-
um dögum siðar kom hún gangandi
frá flugvellinum til heimskauta-
stöðvarinnar. Og von hráðar kom
liún einnig niður í plássið til mín.
Og hún var glöð og kát, eins og
ekkert hefði komið fyrir. Og Díana
var ávallt eftirlæti og yndi hennar.
Ég ók henni til haka á sleðanum
eftir sömu slóð og áður. Og liún
talaði og hló, hún söng meira að
segja dálítið. Þá skildist mér, að hún
Aukið blæfegurð hársins . ..
með hinu undraverða
WHITE RAIN shampoo-hæhr yðar hári.
HEILDVERZLUNIN HEKLA H.F.
Hverfisgötu 103 —- Sími 11275.
WHITE RAIN fegrandi Shampoo . . . þetta
undraverða shampoo, sem gefur hárinu
silkimjúka og blæfagra áferð.
þetta ilmríka WHITE RAIN shampoo . . .
gerir hár yðar hæft fyrir eftirlætis hár-
greiðslu yðar.
Petta frábæra WHITE RAIN shampoo
. . . lætur æskublæ hársins njdta sín og
slær töfraljóma á það.
Hvítt fyrir venjulegt hár —
Blátt fyrir þurrt hár —
Bleikt fyrir feitt hár.
vildi létta af mér áhyggjunum með
glaðværð sinni, forða mér frá þungu
samvizkubiti af að hafa valdið lienni
ævilöngum örkumlun ... í fyrsta
sinn, sem ég sá hana, fann ég, að
ég unni henni, en seinna ... seinna
elskaði ég hana af öllu hjarta. Ég
elskaði hana svo heitt, að ég skildi
ekki, hvernig ég hafði farið að því
að lifa áður en ég kynntist henni.
Og í dögun næsta dag hélt ég til
hennar, barði á gluggann og vakti
liana. Þegar hún kom fram i forstof-
una, sagði ég strax:
— Viltu ekki giftast mér?
En það vildi hún ekki. Já, í stað
þess var eins og hún hefði særzt
við þetta. Hún hélt vafalaust, að ég
liefði beðið hennar vegna meðaumk-
unar til þess að reyna að bæta fyrir
afbrot mitt. Og mér varð ljóst,
að henni mundi ekki snúast hugur,
íafnvel þótt ég þrábæði hana að gift-
ast mér.
Þá hélt ég í norðurátt og hafði
þar vetursetu. Og tilhugsunin um
hana olli mér mörgum andvökunótt-
um. Og þarna lá ég, bylti mér og
hugsaði, hugsaði ... og hlustaði á
ýlfrið í storminum ... Við hefðum
betur bæði frosið í hel ...
Og nú er hún gift, hún Katja
min ... Katja mín. Hann hló bitr-
um hlátri. Öðrum manni gaf hún
ást sína, — ekki mérl
— Hún hefur þekkt hann lengi,
sagði ég, eins og til þess að verja
Kötju. Þau þekktust i æsku, á skóla-
árunum.
— Einmitt? í æsku?
Rödd Nikolajs varð skyndilega há
og kraftmikil.
Ég sá mér til undrunar, að þetta
virtist hafa djúp áhrif á hann. Það
var engu líkara en hann liti ekki
lengur á Boris sem keppinaut. Hann
var æskuvinur hennar, og þau höfðu
bundizt heitum í æsku. Þess vegna
hafði hún synjað öðrum.
— í æsku, endurtók liann, síðan
strauk hann hendinni yfir andlitið,
eins og til þess að má burt öll spor
svartsýni og sorgar. Síðan hló hann
hásri röddu.
— Og ég ... ég, sem ætlaði að
skjóta hana í dag. Já, ég stóð lengi
með byssuna fyrir utan gluggann ...
Hann gekk skyndilega út, og
nokkrum mínútum síðar kom liann
aftur með snjóhvítan hund. Hund-
urinn lagðist við fætur hans og bar
höfuðið hátt og tignarlega.
— Dina! Elsku Dina! hrópaði
Katja. Síðan gekk hún fram, féll á
kné og lagði hendurnar um liáls
hundinum.
— Dína er brúðargjöf mín til þín,
sagði Nikolaj. Gestirnir þyrptust
kringum Dinu og Kötju, og enginn
nema ég tók eftir því, að Nikolaj hélt
á brott. í dyragættinni staðnæmd-
ist hann andartak og leit til Kötju.
Hann horfði á hana eins og maður,
sem horfir yfir freðmýrarnar á
nóvembersólina, sem er að hverfa
við sjóndeildarhring inn í óramyrk-
ur heimskautanæturinnar.
. Ég fór á eftir honum fram í for-
stofuna. Ég vildi tala við hann,
reyna að lijálpa honum, en ég vissi
ekki, hvað ég átti að segja eða gera.
Og það var eins og hann fyndi það,
því að hann hrópaði skyndilega:
— Vertu sæll, vinur!
Siðan tók hann að hlaupa með
hundaeykinu eftir snævi þakinni
slóðinni, sem blikaði i köldu tungls-
Ijósinu. Svipan small í loftinu, og
síðan varpaði hann sér niður á sleð-
ann og gróf andlitið í feldinn.
Innan stundar var hundasleðinn
horfinn fyrir nesið.
Mig langaði ekki til þess að fara
aftur inn, svo að ég varð kyrr og
kveikti mér i pípu. Þá kom Katja
hljóðlaust til min, og einhverra
hluta vegna hvíslaði hún, er hún
spurði:
— Hvar er Nikolaj?
Ég benti þegjandi á tvær dökkar
rákir, — förin eftir stálsleðann í
bláleilum snjónum.
— Ég get ekki tekið við þessari
gjöf af honum, sagði Katja lágri,
raunamæddri röddu og opnaði
skyndilega dyrnar.
Dína stökk fram í fordyrið, stað-
næmdist, virtist eins og hvít mynda-
stytta eitt andartak, síðan gaf hún
frá sér stutt, hvellt gelt, þegar hún
kom auga á sleðaförin.
Mér fannst hún fljúga yfir snjó-
breiðuna. Brátt var hún horfin, eins
og hún hefði leystst upp i kristalls-
tæru loftinu.
Svæsnir
svikahrappar
Framhald af bls. 13.
Anaconda-hlutabréfunum. Hann kom
aftur til gistihússins og sagði sínar
farir ekki sléttar. Hann hafði tapað
öllum peningunum!
Thompson hvítnaði af vonzku og
húðskammaði Pompey, en Baker sat
þögull og raunamæddur úti í horni.
Hann var skyndilega orðinn bláfá-
tækur. En Thompson var ekki af
Þeirri manngerð, sem svíkur vin sinn
í neyð(!) Hann bauð Baker þegar
til Tangier, þar sem hann bauð Baker
stöðu fulltrúa við fyrirtæki hans.
Þetta var að vísu ólán. sagði hann,
en engin ástæða til að örvænta. Fyr-
irtæki hans í Wall Street mundi von
bráðar koma fótunum undir þá. Hann
hafði reyndar einmitt í dag fengið
veður af afar gróðavænlegu fyrirtæki,
og ætti það að vera hægðarleikur
einn að vinna sér inn þúsundir punda!
Baker róaðist nú, og Það varð að
samkomulagi, að tveir þeirra skyldu
halda til Tangier. Á síðustu stundu
kom eitthvað fyrir Thompson, svo
að hann gat ekki farið, eins og á
stóð, svo að Baker varð að fara einn
til Tangier. Þegar hsuin kom til
Madrid, beið hans símskeyti. Það var
frá Thompson, sem tjáði honum, að
hann yrði að breyta áætlun sinni,
þar eð áform hans hefðu farið út
um þúfur. Thompson kvaðst mundu
hitta hann í borg, sem hann tilnefndi.
Og í sakleysi sínu hélt Baker ferð
sinni áfram. Þegar hann kom Þang-
að, sem um var samið, beið hans enn
eitt skeyti. Hann átti að fara þangað
og þangað, og hann hlýddi í blindni.
þangað til hann gafst loks upp og hélt
til New York. Þar tók hann að at-
huga málið, og ekki leið á löngu, áð-
ur en hann komst að raun um, að
hann hafði verið gabbaður heldur
illilega. Hann hafði ferðazt um
Evrópu endilanga eins og hlýðinn
rakki.
Hann tilkynnti þetta lögreglunni,
og mér var falið málið í hendur sem
fulltrúa Scotland Yards. Ég var ekki
lengi að komast að því, hverjir
Thompson og Pompey voru. En þótt
við leituðum þeirra dyrum og dyngj-
um, fannst hvorki af þeim tangur né
tetur.
Þrjú ár liðu, og við vorum næstum
búnir að gleyma þessu máli. Þá til-
kynnti lögreglan í New Jersey skyndi-
lega, að Pompey hefði verið hand-
34
VIKAN