Vikan - 22.09.1960, Page 8

Smásaga eftir Iwan Bunin
i „Ég Þekki svona konur,“ sagði konan. „1 mennta-
skóla átti ég slíka vinkonu. Hún hefur sjálfsagt
verið móðursjúk."
Maðurinn leit upp og starði stundarkorn á hana,
en það var eins og hann horfði á eitthvað bak við
hana.
„Það getur vel verið," sagði hann og yppti öxlum,
„og því frekar sem hún líktist móður sinni ...“ Hann
þagnaði og augnaráð hans fjarlægðist aftur. „Móð-
irin var af austrænni furstaætt," hélt hann áfram
eftir góða stund, „og leið af ákaflegu þunglyndi.
Hún lét bara sjá sig við máltíðirnar, þá kom hún,
settist, hóstaði svolítið, leit aldrei upp og var sí-
fellt að hreyfa hnífapörin til og frá, og þegar hún
allt í einu sagði eitthvað, talaði hún svo hátt að
allir hrukku i kút.“
„En faðirinn?"
„Líka mjög þögull, grannur og hávaxinn. Hann
var liðsforingi á eftirlaunum. Það var aðeins son-
urinn, sem var óbrotinn og elskulegur, en það var
honum sem ég kenndi."
„Hvað hét hún?“ spurði konan. „Hvað hét
stúlkan?"
„Rusja,“ sagði hann og endurtók nafnið lágt,
„Rusja."
„Hvaða nafn er það eiginlega?"
„Ósköp einfalt, það er Marusja."
„Jæja, hvernig var þetta svo, varstu mjög ást-
fanginn af henni?"
„Vissulega. Eða að minnsta kosti fannst mér ég
vera hræðilega ástfanginn af henni.“
„En hún?“
Hann þagði um stund og sagði síðan stuttlega:
konan hallaði sér að öxl hans. „Fyrir löngu dvaldist
ég á þessum slóðum í sumarleyfi," sagði maðurinn
allt í einu lágt. „Ég var heimiliskennari i þorpi hérna
skammt frá ...”
Það varð löng þögn og svo tók hann aftur til
máls. „Það var leiðindahola. ömurlegur skógur, full-
ur af mývargi og engisprettum. Hvergi var fagurt
um að litast. Sjóndeildarhringinn sá maður aðeins
úr kvistgluggum hússins, sem var byggt í rússneskum
sveitasetursstíl, en allt i niðurníðslu. Elgendurnir
voru eignalaust fólk. Bak við húsið var stórt flæmi,
einhverskonar skemmtigarður og í honum vatn, sem
eiginlega hvorki var hægt að kalla stöðuvatn né
fen. Umhverfis það uxu eskigras, fifa og lækjasól-
eyjar."
„Auðvitað hefur svo verið ung dóttir í húsinu, sem
leiddist og reri fram og aftur á þessu feni,“ sagði
konan og leit glettnislega á manninn.
„Já, þannig var það í rauninni," sagði hann, „nema
hvað ungu stúlkunni leididst alls ekki. Eg reri oft
með henni á kvöldin, og okkur fannst það meira að
segja mjög rómantiskt."
Nú þaut lestin fram hjá. Ljósin í gluggunum runnu
saman í langa, lýsandi slöngu og um leið var hún
horfin. Hraðlestin byrjaði þegar að hreyfast. Lest-
arþjónninn kom inn i svefnvagninn, kveikti ljósin
og lagfærði rúmin.
„Jæja, hvað varð svo úr þessu með þig og stúlk-
una?" spurði konan. „Varð þetta eitthvað sögulegt?
Þú hefur aldrei sagt mér frá henni. Hvernig var hún
eiginlega?"
„Hún var há og grönn," svaraði maðurinn hugs-
andi. „Hún klæddist gulum sarafan og á berum fót-
unum hafði hún bændaskó, reimaða með marglitum
uliarböndum."
„Sem sagt öll I rússneskum stíl," sagði konan.
„Frekar í stil fátæktarinanr, mætti segja. Hafi
maður ekkert til að fara í, klæðist maður einfaldlega
sarafan. Annars var hún listakona, nemandi í
Stroganovska málaraskólanum. Sjálf var hún líkust
málverki. Hún var með eina langa, svarta fléttu,
brúna húð með litlum dökkum fæðingarblettum,
grannt, beint nef, dökk augu og svartar brúnir. Við _ ______ _____ ________
gula sarafaninn og hvítar ermar léreftsblússunnar ar þegar hún gekk líni á hælalausum'skónurm
var útlit hennar töfrandi,"
0$%
Framhald á bls. 10,
!