Vikan - 22.09.1960, Qupperneq 10

Einu sinni haíði hún vöknað í fæturna í rigningu
og hafði hlaupið inn í stofu úr garðinum. Hann hafði
kastað sér niður fyrir framan hana og klætt hana úr
skónum og kysst granna, vota fætur hennar. Slíka ham-
ingju hafði hann aldrei framar á ævi sinni fundið.
Ferskt og ilmandi regnið féll æ hraðar og ofsalegar
úti fyrir opnum svaladyrunum, og inni í hálfrökkri húss-
ins sváfu allir miðdegissvefninum. Hræðilega höfðu Þau
hrokkið við, þegar svartur og eirgrænn hani, með stóran
eldrauðan kamh, hafði alit i einu komið hlaupandi utan
úr garðinum. Kiáernar smullu á gólfinu og það var
eins og hann hefði gleymt. allri varkárni. En þegar
hann sá þau spretta upp af legubekknum, þaut hann
með lafandi stéiið. eins og niðurbrot.inn af blygðun út,
í regnið aftur.
Einn heitan dag stakk Rusja upp á þvi að þau færu
að róa út á vatnið. GraSið á bakkanum, þakið gulum
blómum, var fullt af heitum raka. Daufgræn fiðrildi
flögruðu yfir vatninu. Hann ýtti bátnum frá landi með
árunum, dýfði honum i svalt vatnið og dró hann með
kjölinn út að vatninu yfir vatnspiönturnar, fram hjá
gulum lækjasóleyjum og grænu eskigrasinu.
„Þett.a er gaman, er það ekki,“ kaliaði hún glaðlega.
„Yndislegt," svaraði hann og tók af sér húfuna og
rétti henni. „GeHð svo vei og kastið húfunni minni á
þóftuna við hlið yðar, annar.s déttur hún á botninn og
bað verður að segjast að hún er ekki vatnsheld."
Hún tók húfuna og lagði hana á hnéð.
„Gerið yður ekkert ómak, hendið henni bara ein-
hversstaðar," sagði hann snöggt.
„Nei, ég ætia að varðveita haria," sagði hún lágt.
Hann varð undarlega hrærður og setti árarnar niður
í djúpið, milli vatnaliljanna á giitr'andi vatnsfletinum.
Skyndilega veinað; hún og bálurinn hallaðist á aðra
hiiðina. Hún hafði rétt út höndina eftir vatnaliiju og
togað svo fast, í stöngulinn, að hún datt og var nærri
búin að hvolfa bátnum. Hann gat rétt náð taki undir
handleggi hennar, áður en hun datt. En þá féli hún
á bakið á afturlyftinguna, hló og skvetti vatni af votri
bendinni i andlit hans. Þá greip tiann hana aftur og
án þess að hugsa sig um kyssti hann brosandi varir
hennar. Hún tók eldsnöggt um hálsinn á honum og
kyssti hann hálf klaufalega á kinnina.
Eftir það byrjuðu þau að róa um vat.nið á næturnar.
Næsta dag eftir miðdegisverðinn í gárðinum kaliaði
hún til hans: „J^lskar Þú mig?“ Hann minntist kossins
í bátnum og svaraðl r.tlriðufulit: „Frá því að ég sá
þig fyrst," „Og ég líka,“ ;agði hún og bætti við eftir
að hafa hugsað ;sig um: „í kvöld, þegar allir eru hátt-
aðir, skulum við fara Þangað aftur og bíddu eftir mér.
En vertu varkár, þegar,.þú ferð út úr húsinu, því mamma
vakir yfir hverju fótmáli minu. Hún er hræðilega af-
brýðisöm.
Um kvöldið Bom hún að vatninu og hal'ði ábreiðu
undir hendinni.’ Hann var eins og í leiðslu af gleði og
spurði bara ruglaður: „Til hvers ábreiðu?" „En hvað
þú ert: heimskuf,“ sagði hún hlæjandi. „Það verður kalt,
og við munum þarfnast þess. ,Tæja. sezt.u fljót.t, og róðu
yfir á hina ströndina."
Á leiðinni þögðu þau bæði. Þegar þau komu að
skógi vöxnum bakkanum sagði hún: „Jæja, hér erum
við komin. Komdu til min. Hvar er ábreiðan? Hér er
það. Dúðaðu mjg, mér er dauðkalt. Seztu héina hjá
mér. Já, svona, nei, bíddu, ég ætla fyrst aðeins að kyssa
þig.“ Hún kyssti bliðlega varir hans og snerti þær varla.
Hann svimaði af geðshræringu og hún lá alveg hreyf-
ingarlaus i örmtim hans. Svo sagði hún: „Mamma segir
að hún mundi' ekki lifa það af ef ég gifti mig, en
ég ætla ekki að hugsa meira um það núna.“
T mildu hálfrökkrinu voru hin dökku augu hennar
oe svarta hárið umvafið fléttunni ævintýri líkust. Hann
kjfsti hendur hennar og gat ekki komið upp orði vegna
þessarar næstum óbærilegu hamingju. Það var eins og
eitt.hvað hreyfði sig öðru hverju í skóginum á strönd-
inni og svo var eins og þetta stæði aftur kyrrt, um-
kringt af maurildi, stæði og hlustaði. Hér og þar brak-
aði lágt í einhverju.
Rusja lyfti uþp höfðinu. „Biddu. hvað er þetta,“ hvísl-
aði hún lágt og óttafullt.
„Vertu ekki hraidd,“ sagði hann róandi. „Þetta er
sjálfsagt froskur að skrlða um á ströndinni eða ugla
í skóginum.“
„En ef það væri nú einhyrningur," sagði hún æst.
„Hverskonar einhyrningur?“ spurði hann undrandi.
„Ég veit það ekki. en ímyndaðu þér bara að allt i
einu kærni einhyrningur út úr skóginurri og stæði þarna
og öskraði. Æ, mér liður svo vel. að mig langar tii að
tala tóma vitleysu."
Aftur þrýsti hann höndum hennar að vörum sér og
kyssti þær eins og Þær væru heilagar. í augum hans
var hún orðin að nýrri konu
Bak við dökkan skóginn hafði græn rökkurbirtan ekk-
ýprt dofnað og endurspeglaðist ,nú i vatnsfletifium.
:;ÍIryllilegir, svefnlausir gullsmiðir flögruðu yfir bátnufn
Dg sífellt skrjáfaði, brakaði og klóraði einhversstaðar
eitthvað.
Einni viku seinna var hann, örvilnaður yfir að skilja
við hana svo skyndilega, rekinn út úr húsinu með
skömmurn og svívirðingu.
Framhald á bls. 25.
Eins og auglýst var í Vikunni á sínum tíma, hlaut Gunnar Friðbjörnsson, Hofteigi
34, verðlaun í verðlaunakeppni þeirri, er heitið var fyrir fyrir Kaupmannahafnarferð
að launum. Gunnar varð stúdent frá Menntaskólanum í Reykjavík nú í vor og þótti
tækifærið sannarlega kærkomið til þess að lyfta sér ærlega upp. Vinningurinn gilti
fyrir tvo og Gunnar bauð með sér félaga sínum, sem líka heitir Gunnar og hafði áður
verið í Höfn, en Gunnar Friðbjörnsson hafði aldrei komið úl fyrir pollinn.
Vikan hafði Ijósmyndara á höttunum í einn dag og hann fylgdi Gunnari eftir.
Hér sjáið þið nokkrar svipmyndir frá dvölinni í Kaupmannahöfn, og_ er skemmsl
frá því að segja, að þeir félagar skemnitu sér konunglega og Flugfélag Tslands flutti
þá heim heilu og höldnu með sælar endurminningar.
Verzlanirnar voru mjög freist- £>
andi, en pyngjan ekki að sama
skapi þung. Hér er Gunnar
Friðbjörnsson að skoða i sýn-
ingarglugga á hinni frægu
sölusýningu danskra listiðnað-
armanna „Den Permanente"
við Vestei'brogade.
Tívoli er heil dásemd, hvort
sem er að nóttu eða degi. Þessi
mynd er tekin að degi. Þar sést
tjörnin og bak við hana kin-
verski turninn.
<] Mjög venjuleg gata þetta, en ef
Islendingar á ar.nað borð koma
auga á skiltið með heiti hennar.
fer ekki hjá því, að þeir staldra
við og líta í kringum sig. Gat-
an heitir nefnilega Brimar-
hólmur og í sambandi við það
nafn koma fram í hugann ýms-
ar hrollvekjandi endurminning-
ar um pyntingar og þrældóm
frá árum danskra yfirráða á
íslandi.
<] Jú, hvað haldið þið. — Þarna
var Vikan í allri sinni dýrð á
sjálfri Vesturbrúargötu. En
þegar betur var að gáð, var það
skóbúð með þessu nafni. Gunn-
ar kemur þarna út eftir að hafa
keypt skó á systur sína. Hann
á nefnilega enga kærustu enn-
þá — eða svo segir hann.
10
VIKAN