Vikan - 22.09.1960, Síða 22

Fyrir hverju er draumurinn?
Draumspakur maður ræður drauma fyrir lesendur Viknnnar
Ef yður dreymir | á drauma, að yður leiki forvitni á um þyðingu þeirra, þá skrifið Vikunni,
pósthólf 149 og bréfinu verður komið til draamráðningamannsins. Ráðning kostar ekki
neitt, nema menn vilji fá skriflegt svar, beint frá draumráðningamanninum. Þá kostar ráðn-
ingin 50 krónur og bréfið verður að láta í ábyrgð.
Hr. draurriráðninganiaðiir Vikunnar.
Mig dreymdi að ég var staddur í fjallshlíð
og gekk upp lrlíðina, þar til ég var kominn
upp á efstu brúnina. Varð rnér þá litið niður
liinum megin og sá ég að þar var þverhnípt
niður rétt við fætur mér og þá þekkti ég
gamlar slóðir. Lengri varð draumurinn ekki.
Vonast eftir að sjá ráðningu i Vikunni við
fyrsta tækifæri. H. II.
Svar lit II. II.
Draumurinn mcrkir frama o</ vclgengni
við þafi verkefni, sem þú fæst við en vara
skaltu fng á afí gcuiga ckki of langt i þeim
cfnum.
tterra draumráðandi.
Mig langar til að biðja þig að ráða þennan
draum fyrir mig.
Mig dreymdi að ég átti heima í stórri ibúða-
blokk, sem stóð langt frá kaupstað. Við þlokk-
ina stóð fjall, sem byrjaði allt i einu að gjósa
rldi og brennistejni. Ég og maðurinn minn
ij.vðum ineð tillu hörnin okkar til bæjarins, að
mínum ráðum, en samt fannst mér innst inni ég
ekki þurfa að flýja. í bænum týndi ég eigin-
manninum og var að skemmta mér með öðr-
uin manni, sem ég varð strnx leið á. Þá vildi
ég aftur komast heim í blokkina, og fór að
leita að eiginmanninum til þess að fara með
mig heim, en ég fann hann ekki.
Með fyrirfram þökk fyrir ráðninguna.
Guðbjörg.
Svar til Guðbjargar.
Á næstunni er bersýniiegt að mjög m'iklir
erfiðleikar verða á vegi gkkar hjónanna í
samlifinu, sem gæti leitt af sér skilnað.
Draumar sem þessir lákna ávallt reiðar-
slag.
Kæri draumráðandi.
Mig tangar tit að biðjn þig að rúða fyrir
mig draum. Mig dreymdi að ég og tvær aðrar
stelpur vorum um borð í stóru skipi og við
vorum á leið til útlanda en ég vissi ekki
hvert. Svo þykir mér við fara að borða og við
áttum að borða mcð þeim, sein unnu á skip-
inu. Mér fannst þetta ekki beint vera farþega-
skip. Mér fannst borðsalurinn vera eftir endi-
löngu skipinu og við setjumst við langt borð.
Svo kemur strákur, sem ég er hrifin af og var
pinu sinni með og sezl beint á móti okkur
og hann lætur sem hann þekki mig ekki, þvi
mér finnst að hann' eigi að Iieilsa að fyrra
bragði. Svona gekk þetta i nokkrar máltíðir.
Svo einu sinni þegar við erum að borða
stendur þessi strákur upp og fer i hinn endann
á salnum og þar er músik og mér Jiykir hann
bjóða upp svertingjastelpu og Jiau dansa Jiar
ein, þangað til alll í einu að þau koma, og
mér fannst hann svo ánægður með þessa stúlku.
Ilann snýr sér að mér og segir: „Þekkirðu
mig ekki,“ og heilsar mér mcð nafni. Ég svar-
aði honum heldur dræmt: „Jú.“ Þá sagði Jiann:
„Brostu.“ Mér fannst hann vera að storka
mér, þarna sem hann stóð ineð aðra stúlku
i fanginu og ég hefði getað lamið hann. Þetta
íir nú ekki. merkilegur draumur.
Svo cr ég hér ineð stuttan draum, sem mig
dreymdi fyrir löngu síðan:
Ég sat við endann á stóru borði og mér
lannsl vera miög margt fólk þarna, en við
hinn endann situr Jiessi strákur (sá sami og
í hinum draumnum), og mér fannst hann
alltaf vera að reyna að ná til mín, en borðið
var svo langt að mér fannst ég rétt geta séð
hann.
Salla.
Svar fil Söllu.
í gkkar sambandi hafa bersgnilcga gcrst
þau mistök að pilturinn qerði aldrei nægi-
Irga mikið lil að með gkknr tækjust náin
kgnni og þú varsl einnig of framfakslitil
lil að svo mætti takasl til. En þannig er
lifið oft, við gripum ckki góðu tækifærin
fió að þau velli ofan á tærnar á okknr.
Margar geta orsakirnar verið lil þessa, I. <1.
vantrú á sjálfum okkur. Við þurfum flest
nauðsgnlega að þroska með okknr hæfilegt
sjálfstraust. Annars lrættir okkur lil að fá
ckki út úr lífinu það. sem við annars ætt-
um skilið, sökum verðleika.
Til Drauinráðandans.
Mig dreymdi í nóft, að ég og vinkona mín
Framhald á bls. 27.
í I Sleikju Rósa
Þegar Dagný var úti i sveit hjá ömmu sinni,
stakk liún dag einn fingrinum ofan i skál með
sultutaui og sleikti hann.
Amma sá það og sagði: Skammastu þín, þetta
máttu ekki. Biddu kurteislega um sultutauið,
þá færðu það. En þú mátt ekki sleikja, þá fer
fyrir þér eins og Sleikju-Rósu.
Dagný varð mjög leið og lofaði því, að hún
skildi ekki gera þetta aftur, og um kvöldið
spurði hún ömmu, hver Sleikju-Rósa væri.
Þegar ég var lítil stúlka, fyrir mörgum árum
síðan, síígði amma, var ég i sveit lijá ömmu
minni, sem mundi vera langa-lang-amma þín
ef hún væri lifandi.
Nei, alvöru langalangaamma, sagði Dagný
undrandi. Var hún ckki hræðilega gömul?
Ekki þá, en hefði liún lifað núna, væri liún
mikið meira en hundrað ára, svaraði amma.
Hún átti stórt eldhús og þar voru gljáfægð
koparílát, pottar og pönnur. Þetta var allt vel
fægt að innan, annars hefði ekki verið hægt
að nota það.
Þarna var lítil stúlka á mínum aldri, sem var
mikið hjá ömmu. Hún var sérstaklega mikið
fyrir að sleikja, og ég sá hana mörgum sinnum
stinga fingrinum i sykurskálina eða rjóma-
könnuna og sleikja hann svo. Ilún nappaði
einnig smákökum, og ef hún amma bjó til mat
stóð Rósa hjá og fékk leyfti til að sleikja skeið-
arnar, sem hún liafði lirært eggin og sykurinn
með, eða pottinn, sem hún hafði soðið rauð-
graul i.
Þú ert regluleg Sleikju-Rósa og það endar
ábyggilega með skelfingu, sagði amma aðvar-
BARNAGAMAN
andi. En Rósa lét Jiað ekkert á sig fá. Enn
sleikti hún aðeins þegar amma gaf henni leyfi
lil Jiess, en dag nokkurn kom hún inn i eld-
húsið, þegar enginn var Jiar.
Á eldhúsborðinu var stór pottur, sem nýlcga
hafði verið soðinn í bláberjagrautur, og'Rósa
átti annrikt næstu inínútur. Hún sleikti hann
innan og utan, og hvarf stðan án Jiess að segja
orð.
En þcgar leið á kvöldið fékk hún hræðilega
magapinu. Hún kastaði upp og var mikið veik.
I æknirinn var sóttur og hann sagði að Jietta
væri eilrun, en hvaðan ætti eitrið að hafa
komið?
Jú, þða lcom úr pottinum. Þegar amma lieyrði
að Rósa væri svo veik, kom hún hlauþandi og
sagði að hún hefði uppgötvað nokkuð slæmt.
Húðin innan í koparpottinum var farin af á
nokkrum stöðum, og sýran í bláberjagrautn-
um liafði leyst upp koparinn. En Jiað er mjög
hættulegt og af Jiví að Sleikju-Rósa hafði sleikt
allt saman varð hún svona hræðilega veik.
Hún lá í marga daga og var næstum Jiví dá-
in. Amma var svo leið yfir þvi, að hún hafði
ekki passað betur upp á hana og rekið hana
fyrr út úr eldhúsinu svo hún hefði ekki vanisl
á að sleikja pottana.
Dó hún svo? spurði Dagný skelfd.
Nei, hún náði sér, en hún var veik og þreytt
lengi á eftir, og þú mátt trúa Jiví að eftir Jiað
sleikti hún ekki. Amtna sendi burl alla sina
koparpotta og keypti emalleraða potta, eins og
mamma Jiín á núna. Hún vildi eklci eiga Jiað á
hættu að einhver veiktist af eitrun.
Ég ætla að hætta að sleikja, lofaði Dagný,
þó að Jiað sé ekki svo hætlulegt enn Jiá.
Nei, Jiað er það ekki, en Jiað er nú samt
dálítil áhætta, og þess vegna verður þú að
leggja Jiað niður, sagði amma. ★
22
VIKAN