Vikan - 13.10.1960, Qupperneq 14

1 1 í
~J/
f(
í þetta skipti var ég gegnumlýstur og teknar af mér röntgenmyndir, og síðan tók Snæ-
fríður hjúkka ýmsar prufur af mér.
Bréf úr annríkinu
Smásaga eftir PETER MAGNUS
Ég ætla að byrja á því að þakka ykkur
kærlega fyrir bréfið að heiman. Það voru
ekkert nema góðar fréttir, sem ég fékk,
og mér skilst, pabbi, að þú sért fjörugur
eins og unglingur. Hugsa sér, að þú skulir
hafa borið þennan þunga ölkassa aleinn
alla leið frá búðinni. Það er sannarlega
vel gert. Það var annars dálítið ergilegt,
að Skjalda skyldi eiga bolakálf, en við
vonum, að Rósalína reynist betur.
Nú eruð þið iíklega orðin ægilega spennt
að vita, hvernig mér iíður í borginni
og hvernig mér gengur með þessa fínu
vinnu, sem ég fékk. Og nú skuluð þið
líka fá að heyra. En áður en ég byrja,
verð ég að þakka ykkur fyrir að taka mark
á Knubbesild kennara, þegar hann kom
og sagði ykkur, að ég væri sú manntegund,
sem ætti að kosta í skóla. Útlærður er ég
ekki enn þá, það veit ég vel, en ég hef
að minnsta kosti fengið góða undirstöðu,
og það er ykkur að þakka.
Þar að auki hafið þið kennt mér, hvað
það hefur í för mér sér að hangsa og sá
lærdómur er kannski sá mikilvægasti og
bezti, sem ég hef fengið, — því að þar
sem ég vinn núna, hef ég séð, að enginn
kemst áfram, ef hann leggur ekki að sér.
Ég vissi, að það var mikið að gera á
skrifstofu eins og þessari, en svona hræði-
lega mikið, það vissi ég ekki. Samt þurfið
þið ekki að vera hrædd um, að ég spjari
mig ekki. Það er engin hætta fyrir svona
unga og hrausta pilta eins og mig, og hing-
að til hefur mér bara liðið ágætlega.
Klukkan níu á mánudagsmorgun mætti
ég svo á skrifstofuna og kynnti mig fyrir
Murhus skrifstofustjóra, stórfínum náunga
með fjóra síma fyrir utan hátalarakerfi
með sambandi við allar deildir. Þetta
glumdi allt án afláts, svo að þótt það væri
ekki mikið, sem hann þurfti að tala við
inig um, tók það næstum því klukkutíma.
Svo gekk þetta allt eins og í sögu. Murhug
þrýsti á hnapp í hátalarakerfinu og fékk
samband við lækni fyrirtækisins á elleftu
hæð, og læknirinn var tilbúinn til að taka
á móti mér undireins.
'Því miður var lyftan í ólagi, en ég þaut
upp stigann eins og elding, og þar sat
fröken Ormerud og beið eftir mér — Snæ-
fríður hjúkka, eins og hún er kölluð hér,
gaf mér svona eyðublað, eins og þú fékkst
pabbi, þegar þú ætlaðir að líftryggja þig,
og ég byrjaði að útfylla. Ég fékk lánaða rit-
vél, og Snæfriður hjúkka sagði, að það
væri ágætt, að ég væri ekki lengur en tvo
tíma í allt. Samt varð ég að skrifa þetta
tvisvar, því að ég setti kalkipappírinn
vitlaust i, þannig að ég fékk ekki afrit.
Eftir að ég var búinn með átta eintök, verð
ég að segja, að þau vita hreint ekki svo
litið um mig þarna á skrifstofunni. Þú
mannst víst ekki, mamma, hvaða ár það
var, sem ég fékk kighóstann?
Svo var morgunverðarhléið, en mér var
sagt að koma aftur til læknisins eftir hléið,
sem er þrír stundarfjórðungar. Við þurft-
BRUGÐIÐ R
Óskar Aðalsteinn:
SOGNSÆR
ÖNNURGREIN.
I ferðaáætluninni stendur skrifað: „Siglt frá
Bergen innan skerja norður í Sognfjörð, síðan
inn fjörðinn til Balestrand.“
Og það er sólskin og blíðviðri. Og það er
ekki sá snillingur á jarðarkringlunni, sem getur
lýst^þeirri náttúrufegurð, sem hér ber fyrir
augu manns. Sognsær er lengsti fjörður Noregs,
yfir 200 km á lengd, viða allbreiður, en þrengist
mjög eftir því, sem innar dregur. Hvassbrýnd
risafjöll ganga niður að firðinum. Sums staðar
er bergið skóglaust og nakið, ris lóðrétt og nær
því hrufulaust úr sjó, og viða er aðdýpið slíkt,
að svo virðist sem ferjan okkar hverfi undir
blágrýtisflugin. — Ég ávarpa fararstjórann
þessum orðum:
. — Þetta er nákvæmlega eins og að
sigla niðri í Flosagjá.
— Hvað segirðu?
— Þetta er eins og að sigla niðri í Flosagjá
á Þingvöllum, endurtek ég.
— Jæja, svo að þú hefur siglt um Flosagjá.
• Vertu ekki að snúa út úr fyrir mér,
skrattakollur, anza ég.
Hlátur. Svo segir fararstjórinn:
— Þeir settu að setja skemmtisnekkju i Flosa-
gjá. Það mundi auka ferðamannastrauminn til
landsins!
Eftir stund er fararstjórinn» risinn úr sæti.
Hann ætlar að sjá um, að súpan verði tilbúin
nákvæmlega á því augnabliki, sem okkur fer
að langa í hana, en allt slíkt finnur hann á sér.
Meðfram firðinum standa víða hýrlegir smá-
bæir undir fjallsrótum, sem í svipinn minna
helzt á skrautleg sumarkort (prentuð fyrir
ferðamenn), af því það er sólskin og fjöllin
standa á höfði djúpt í spegli vatnsins. Guð hef-
ur ekki skapað fegurri jörð en þá, sem ber
fyrir augu okkar I dag. Og í einum smábænum
leikur lúðrasveit unglinga fyrir okkur á
bryggjusporðinum. Hinir ungu lúðurþeytarar
eru í rauðum einkennisfötum. Og lúðrarnir
ljóma í sólskininu, og hljómur þeirra heldur
afram að óma hið innra með okkur, löngu eftir
að við erum aftur lögð af stað út á rjómalygnan
fjörðinn.
Undir kvöld, ef hægt er að tala um kvöld á
shkum degi sem þessum, erum við á Balaströnd,
en Þar er ein mesta ferðamannamiðstöð hér um
sloðir. Þetta er kyrrlátur bær. Gömul kona hlú-
ir að blómum í garðinum sínum. Tvær litlar
um svo langan tíma, því að það var ekki fyrr en klukk-
una vantaði fimmtán mínútur í tólf, sem ég fékk te-
bollan minn, svo að ég varð að gleypa í mig matinn
og þjóta aftur til læknisins.
I þetta skiptið var ég gegnumlýstur og teknar af
mer röntgenmyndir, og síðan tók Snæfriður lijúkka
ymsar prufur af mér.
Hún hló nokkrum sinnum af mér, því að ég var
svo feiminn, en ég er ekki heldur vanur svona löguðu.
Þetta gekk allt greiðlega, og þegar klukluina vantaði
ííu mínufur í hálffimm, vorum við búin. Læknirinn
sagði, að ég væri eins frískur og heilbrigður og fvrir-
tækið gæti óskað.
Aður en ég fór, sagði Snæfriður hjúkka mér, að ég
ætti að fara í stöðuvalskönnun næsta morgun klukkan
Hann var fluttur til borgarinnar og hafði fengið vinnu
gera á þessari skrifstofu eins og bezt sést af þessu
14 VIXAN