Vikan - 13.10.1960, Blaðsíða 29

HIYEi
f NlVfx
L crEHe
'VI
f ^
vAður en pé?
gangið til hvílu^
Til þess að vernda húð yðar
*
ættuð pér að verja nokkrum mínútum ó hverju kveldi til
að snyrta andlit yðar og hendur með Nivea-kremi. Það
hressir, styrkir og sléttir andlitshúðina og hendurnar
verða mjúkar og fallegar. Nivea-krem hefir inni að
halda euzerit, sem er skylt eðlilegri húðftu. fess vegna
gengur það djúpt inn í húðina, og hefir óhrif langt
inn fyrir yf rborð hörundsins. fess vegna er Nivea-krem
svo gott fyrir húðina.
IHvers vegna eru
Gyðingar hataðir?
Framhald af bls. 5.
Ef eitthvað varð til að gera Pól-
verjum gramt í geði eða hleypa þeim
í æsingu, var ekkert sjálfsagðara
en að múgurinn hrytist gegnum
girðingarnar umhverfis géttóurnar
og myrti Gyðingana. Það var og ó-
sjaldan, að yfirvöldin hvöttu til
hópmorða á Gyðingum, — keyptu
sjálfum sér frið á kostnað Gyðing-
anna.
Og inni í géttó-hverfunum risu
hinir furðulegustli sértrúarflokk-
ar. Gervimessíar reyndu að fá
fólk til að aðhyllast sig, margir
hinna hrjáðu reyndu að flýja raun-
veruleikann og öll vandræðin og
helga sig ritningunum eingöngu.
Andrúmsloftið varð hið óheilnæm-
asta; géttóurnar urðu gróðurreitur
heimsandúðar og örvæntingar.
„HIN ENDANLEGA LAUSN“.
Þessi spilling andrúmsloftsins
liélzt enn, þótt engin hópmorð á
Gyðingum hefðu verið framin síðast-
liðnar tvær aldir, — „aðeins“ eitt
og eitt morð við og við; fyrirlitleg-
ar augnagotur öðru hverju, ókvæð-
isorð á götum úti, útilokun frá sér-
stökiun störfum.
Styrjöldin hófst. Faðir Davíðs
féll sem hermaður í hinni tuttugu
og sjö daga löngu lietjuvörn pólsku
þjóðarinnar, — þegar Pólverjar og
Gyðingar börðust hlið við hlið —
fyrir sama land, fyrir sitt land, —
eða svo hugðu þeir þá.
í Berlín unnu forystumenn naz-
ista að hinni „endanlegu lausn“.
Áður en þeir fundu hana, — gas-
klefalausnina, — afréðu þeir að
flytja úr landi sem flesta Gyðinga,
til helztu borga i Póllandi.
Landstjórinn í hinu sigraða landi
mótmælti, og þegar mótmæli hans
voru ekki tekin til greina, greip
hann til þeirra gagnráðstafana, sem
lágu hendi næst: að hengja og skjóta
eins marga Gyðinga og yfir varð
komizt.
Aftökusveitirnar unnu dag og
nótt. Margir af skráphertustu storm-
sveitarmönnum nazista gengu af
vitinu, er þeir urðu að standa í því
frá morgni til kvölds að slátra
mannfólki. Yfirböðullinn, Rudolf
Höss, gerði þá athugasemd síðar,
að það væri óheppileg aftökuaðferð
að skjóta menn, ])ar eð hún hefði
miður æskileg álirif á aftökusveit-
irnar, og bæri þvi fremur að beita
„vísindalegri“ aðgerðum.
Hver nótt var óslitin martröð.
Þýzkir varðsveitaliðar börðu á dyr
lijá hverjum einasta Gyðingi I land-
inu, og undir morgunsárið héldu
fjölskyldurnar, reknar í hópum eins
og húsamli, til stórborganna, þar
sem géttóurnar liöfðu verið teknar
I notkun aftur. Ekki fengu fjölskyld-
urnar að taka annað með ser en liið
allra nauðsynlegasta.
Nokkru síðar voru svlvirðingar-
táknin aftur upp tekin, — Gyðingum
gert að skyldu að bgra hvit arm-
bindi með Daviðsstjörnu.
Þeim Davið, móður hans og fimm
bræðrum, var fengið aðeins eitt
herbergi í géttóu til ibúðar, en ell-
efu fjölskyldur voru saman um eld-
hús. Að sjálfsögðu var ekki um neinn
lífeyri að ræða.
HANN FÉKK EKKI NEINNAR
ÆSKU NOTID.
Hinir frábæru hæfileikar Gyðinga
til að laga sig að hvaða aðstæðum,
sem er, konm þeim nú sem endranær
I góðar þarfir. Þeir komu á fót skól-
um, jafnvel sinfóníuhljómsveitum
og leikflokkum, sem sýndu kvöld
eftir kvöld við mikla aðsókn og
hrifningu. Trúarlifið blómgaðist, —
enda þótt þeim trúuðu væri ógnað
með líflátshegningu.
Nokkrir af þessum Gyðingum
sættu sig við umhverfið og aðstæð-
urnar. Aðrir sáu fyrir, livað verða
mundi. Ef einhver gerði tilraun til
að flýja géttóurnar, fór jafnan svo,
að hann náðist og var tekinn af lifi,
— oft og tíðum vegna þess, að Pól-
verjar sviku þá i liendur þýzku
nazistunum, sér til eilifrar skamm-
ar. Fjöldahandtökur og hvers konar
hrottaskapur varð daglegt fyrir-
bæri.
Þegar Davíð var ellefu ára að
aldri, varð hann sjónarvottur að þvi,
er stormsveitarmaður sparkaði í
Gyðingakonu, unz hún beið bana af.
Ekki leið á löngu, áður en kvisast
fór, — þótt hljótt færi og ekki feng-
ist á því nein staðfesting, — um
hin hræðilegu fjöldamorð I Kíev,
þar sem nazistar höfðu komið á fót
sérstökum aftökusveitum, er vinna
skyldu að því að uppræta Gyðinga.
Þær umkringdu og skutu um
33.000 Gyðinga. Hríðskotabyssurnar
gjömmuðu látlaust I tvö dægur, og
líkin féllu niður í áður teknar
fjöldagrafir.
— Á þá að myrða okkur öll? spurði
Davíð móður sina af þeirri barns-
legu einfeldni, sem enn livarflaði
að honum endrum og eins.
Hún reyndi að fullvissa hann um,
að allt færi vel. En hann trúði lienni
ekki.
VONLAUS ÞRÁ.
Svo kom árið 1942, — ár dauðans.
Dag nokkurn komu Þjóðveriar I
fylkingu inn i géttóurnar. Það var
að visu ekki nema hversdagslegur
atburður, en í það skiptið höfðu
þeir ekki vinnufæra karlmenn á
brott með sér, heldur konur og
börn, — sem þeir sögðu, að ættu
að fara í ferðalag upp í sveit. Og
sum af börnunum fóru þegar að
syngja af gleði.
Förinni var heitið til fangabúð-
anna I Treblinka, þar sem Gyðinga-
konurnar og börnin voru tafarlaust
tekin af lífi í gasklefunum.
Ekki reyndu Pólverjar á neinn
hátt að koma í veg fyrir þennan
liarmleik.
Þegar leiðtogar Gyðinga komust
í leynisamband við pólsku and-
spyrnuhreyfinguna, fengu þeir
staðfestingu á því, að þessir atburð-
ir hefðu gerzt, en ekki neina aðstoð.
Gyðingar töldust ekki jafningjar
Pólverja.
Vanfærar konur voru leiddar inn
I gasklefana — eins og hinar. Börn,
sem hikuðu við að fylgja mæðrum
sínum inn, voru vægðarlaust skotin.
Engu að siður varð þetta Davið
litla hamingjuár. Hann eignaðist
sina hugsjón, sinn draum. Hann tók
að leggja við hlustir, þegar rætt var
um Erets Israel, hið fjarlæga land
feðranna, sólu baðað suður á
Palestínu, þar sem mjólk og hunang
draup af hverju strái, — land, þar
sem allir voru vinir, þar sem enginn
varð að gjalda þess að vera Gyðing-
ur, vegna þess að allir þár voru
Gyðingar.
Davfð gerðist ákafur sionisti.
Hvað eftir annað fékk hann hina
til að ræða um hið fyrirheitna land
Gyðinga, landið, sem þeir áttu og
mundu allir flytjast til, og þá var
eins oíJ sól skini á skituga veggi
géttóunnar, — sólin, sem skein á
Landið helga.
'Undir merkjum þessa draums,
fyrir hina vonlausu þrá, gerðu Gyð-
ingar I géttó-hverfinu í Varsjá upp-
reisn hinn 18. janúar 1943 ...
GLATAÐA, FYRIRHEITNA
LANDIÐ.
En nú verður að segja lítið eitt
frá Palestinu, fyrirheitna landinu-
Undir aldamótin 1800 liafði nokk-
ur hópur Gyðinga tekið sér ]>ar ból-
festu, flúið þangað undan ofsókn-
unum í Evrópu. Þeim Gyðingurrr
fjölgaði síðan stöðugt, sem nema-
vildu þar land. Margir þeirra héldu,
að það væri sama og að komast i
Paradis, og urðu fyrir miklúm von-
brigðum. Aðrir litu á þetta af meira
raunsæi, kynntu sér nákvæmlega
skýrslur, þar sem greint var frá
þeim staðreyndum, að heima í
Palestinu væri allt í niðurniðslu,
órækt og fátækt. Gyðingarnir, sem
þangað fluttust, stofnuðh ýmist litl-
ar landbúnaðarnýlendur eða þeir
reistu sér horgir í géttóustíl, þar
sem þeir lögðu einkum stund á
bænahald og trúarlegar athafnir.
Þeir komust ekki af án fjárhagsað-
stoðar. Auðugir Gyðingar víða um
heim hlupu undir bagga með þeim
og þó fyrst og fremst franski banka-
jöfurinn, Edmond Rothschild.
— Hvaða máli skiptir fátæktin?
spurðu Gyðingar I Evrópu. Hvað er
hún samanborið við gasklefana?
En þeir gleymdu að taka tillit til
Breta. Hvi skyldu þeir líka þurfa
að gera ráð fyrir nokkurri mót-
spyrnu af þeirra hálfu? Voru Bretar
ekki þeirra bandamenn í baráttunni
gegn nazistum og nazismanum?
Jú, en þeir voru um leið fjendur
Gyðinga, að því er varðaði innflutn-
ing og landnám i Palestinu. Bretar
óttuðust Araba. Arabar óttuðust
Gyðinga. Þýzkararnir keyptu sér
fylgi meðal Araba. Þeir Gyðingar,
sem þegar voru setztir að í Pale-
inu, bökuðu sér óvild með allt of
hagstæðum — og á stundum ekki
allt of lieiðarlegum jarðakaupum.
Afleiðingarnar af þessu öllu sam-
an urðu svo þær, að enska umboðs-
stjórnin, — Bretar höfðu unnið
landið af Tyrkjum i fyrri heims-
styrjöld, en siðan var það gert að
brezku gæzluverndarsvæði, — stöðv-
aði allan innflutning Gyðinga. Það
dugði ekki að espa Araba gegn sér.
Fyrirheitna landið varð því glat-
aða landið. <
UPPREISNIN, ORUSTAN,
DAUÐINN ...
Hinn 18. janúar 1943 gerðu Gyð-
ingar I géttó-hverfunum I Varsjá
uppreisn. Davíð var meðal þeirra,
sem gripu til vopna.
í nokkrar vikur voru hverfin sem
logandi viti. Þýzku stormsveit-
irnar beittu skriðdrekum, Gyðing-
ar benzinflöskum. Þótt þýzkar úr-
valsstormsveitir sæktu fram, brytj-
uðu Gyðingar þær niður úr laun-
Framhald á bls 31.
vikan Z 9