Vikan - 13.10.1960, Qupperneq 27

Mademoíselle
Claude
Framhald af bls. 9.
líf manns, heldur myndastyttu. Ég
man ekki einu sinni nafn skapara
mins. Og mér finnst allar gerðir
minar sprottnar af einhverri hvöt,
eins og ég sé ekki megnugur að gera
neinum mein i þessum heimi. Ég
krefst ekki viðurkenningar af nein-
um.
Nú hafna ég öllum vináttuvottum
Claude og held reikning yfir allt
sem ég skulda henni. Hún er raun-
mædd ]iessa dagana, hún Claude.
Stundum, hegar ég mæti henni á
kaffihússsvölunum. gæti ég svarið
að augu hennar væru full af tárum.
Nú elskar hún mig, veit ég. Ást
hennar nálgast örvæntingu. Stund-
um saman situr hún harna á svöl-
unum. Stundum fer ég með henni,
vegna ]jess að ég megna ekki að siá
hana n,ílæ',t mér, siá hana biða,
biða, bíða. Ég hef auk hess talað við
nokkra vini mina um hana. hvatt
bá heinlinis til að seaia álit sitt.
Það er sannarleffa aUt betra en að
horfa á Claude sitia harna og biða.
In'ða. TTm hvað hugsar hún. heaar
hi'in situr harna ein og vfirgefin?
Hvað ætti að hún mnndi segia, ef
ég einn góðan veðurdag gengi að
henni og hamuaði húsundfranka-
seðti? Ge-ngi hara að henni, Fegar
hún horfir angnrvæmm augum fram
fvrir sig og segði: ,.Ég glevmdi vist
að fá hér hetta.“ Stundum, er við
liagium saman og endaiaus timinn
fvtlist ógnarhögn, spyr hún: „Um
hvað ertu að hugsa núna?“ Og
iafnan svara ég: „Ekkert!" En i
rauninni huasa ég: „hetta mál
verður að . . .“ petta er liósa hliðin
*> "mpnr o rrpdít,.
í>pdir Tir«r» Tor fr*' mnf slfpr VlnW-
°. Hún pllt f ]*TÍn<?iim mií?.
Éo tevei i’ir m*r í rnminu og nvt
t hitlnm mmli neíVrar sfgarettunnar.
h*'*n hafur i.Af? mAr. Én l->arf p'kki
"ð hnfa áhveeinr af neinu, Rnvnrnar
minnr. nrú nandiiprfa samanhrotnnr
n.f h°ffurinn m'nn og frakkinn
hangn n snaea nálnnei dvrUillim. Allt
n rlnnm stað. TTnaðsleöt!
Og hað nndursamiegasta er: ég
er .grininn unaðstilfinninan. hetta
"r dnlartilfinning. og dnksnek-
m veitir manni innsvn í lifið. Það
°kintir mig ekki len.gnr neinu hvort
ég er dvr'inmir eða ekki. Tlvrling-
Urinn er óré*ti heittur. Ehki ég. Ég
°r orðinn dulsnekinmir. Ég læt ÖU-
”m i té nærku. mildi o" fr'ð. Ég
ntvega Claude fipiri og fleiri við-
skintavini. og nú eru augu hennar
ekki iengur raunamædd. hegar ég
geng framhiá hanni. Næstnm dag-
lega sriæðum við saman. Hún fer
ákveðin með mig á dýra staði, og
stolt mitt er afvesa og týnt. Ég nýt
lífsins i fullum mæli — á dýrustu
iafnt sem ódýrustu stöðunum. Ef
hað aðeins veitir Claude ham-
in'tríu .. .
Mér datt dálítið í hug f bessu . ..
Vafatanst smámunir. en mér finnast
dagarnir undanfarið einhvern veg-
inn skipta mig miklu f fvrstu hagði
ég vfir hvi. Stundm-siðprýði, hugs-
aði ég með mér. Næst — var hað
siðprýð' eða áhvggiuleysi? Hvað
sem hví liðnr. smámunir einir. f
annað og hriðia sinn var ég blátt
áfram vantrúaður. O.iú. Ég var eina
nótt uppi á Les Grands Boulevards
og varð ölvaður, reikaði leitandi um
allt frá Place de la Républic til Le
Matin, og lenti loks i klúnum á
stórri, sóðalegri stelpukráku, sem
ég hefði yfirleitt ekki litið við. Öm-
urlegt að tarna. Það var barið að
dyrum aðra hver.ia minútu. Fyrr-
verandi sýningarstúlkur, sem báðu
herrann um peninga fyrir einu
glasi — eitthvað þrjátiu og fimm
franka. Til hvers, má ég spyrja?
Einskis — bara til þess að hann
fengi frið. Furðuleg gleðinótt. Næsta
dag: gremja og áhyggjur. Skyndi-
heimsókn i ameriska sjúkrahúsið.
Erlich og svörtu sigaretturnar hans
birtust eins og i draumi. Að minnsta
kosti ekkert alvarlegt. Nema á-
hvggjur.
Þegar ég sagði Claude frá þessu,
lítur hún undrandi á mig.
-— Ég veit að hú treystir mér i
einu og öllu. Claude, en ...
Claude veigrar sér við að eyða
orðum að sliku. Maður, spm smitar
konu og er sér bess meðvitandi i
ofsa sinum. er oiæpamaður. Þannig
litnr hún á málið.
Á hverium morgni, þegar ég tek
inn paraffinoliuna — ég tek hana
alltaf inn með appelsinum — kemst
ég ekki hiá þvi að hugsa um þessa
afhrntamenn, sem smita konurnar.
Útsýnið i Rue Hinpolvte Mandron
finnst mér viðhióðslegt. Ég hata
bessar skitugu krókagötur i ná-
grenninu. sem heita alls kyns róm-
entiskum nöfnum. Mér finnst Paris
stór og viðáttumikill kvnsiúkdóm-
nr. Göturnar eru pestarbæli. Giör-
völl Evróna er smituð af völdum
Frakklands. Þetta hafa menn upp
úr hví að dást að Voltaire og
Rabelais! Ég hefði átt að fara til
Moskvu, eins og ég ætlaði mér.
.Tafnvel þótt engir sunnudagar séu
i Rússlandi. hveriu breytir hað? Nú
or sunnudagurinn eins og allir aðr-
ir dn.gar. hrön«in á götunum aðeins
ölhi Tueiri. Fórnirdvrin, s°m reika
nm og smita hvert annað nðeins öUu
flp’ri.
Takið vel eftir: ég pr ekki reiður
Claude. Claude er gimsteinn, engill
og ekkert . kannski" með hað. Hérna
hangir fnglabúrið við gluggann oa
hiómin Uka — hetta er bara ekki
Madrid eða Seville, hér eru engir
goshrunnar. engar dúfur. Nei. á
hverjum degi biður læknirinn. Hún
gengur inn um einar dyr, ég aðrar.
Við förum ekki lengur á dýra veit-
ingastnði. f kvikmvndahús á hverju
kvöldi, reynum að hægja meininu
frá okkur. Það má ekki kenna
Claude um ógæfuna. Ég revndi að
vara hana við þessum bastörðum,
sem virtust tryggðin ein. Hún var
svo skelfilega siálfsörugg — spraut-
urnar og allt. Og hvaða fanskur sem
er. gat .. . Ja, svona fór hetta í raun-
inni. Að lifa með götudrós — jafn-
vel hótt hún sé sú hezta i öllum
heiminum — er enginn rósadans.
Það eru ekki allir mennirnir, enda
hótt manni sárni stundum að hugsa
til beirra. það er þessi eilifa sótt-
hreinsun, óvissan, kviðinn, rann-
sóknirnar, eirðarleysið og óttinn.
Og þrátt fyrir þetta allt — endurtók
ég við Claude — „Hættu að umgang-
ast hessa smiaðrara."
Nei, ég ávfta siálfan mig fvrir hað
sem kom fyrir. Ég gerði mig elcki
ánægðan með að vera dýrlingur, ég
varð að sýna það svart á hvftu. Ef
manni er loks orðið ljóst að hann
er dýrlingur, verður hann að vera
það eftirleiðis. Að óhreinka dýrling
með götudrós er eins og að klifa

bakvegginn til himnarikis. Þegar
hún smeygir sér inn til mín — hún
elskar mig nú heitar en nokkru
sinni fyrr — finnst mér ég vera
vesæl bakteria, sem er að naga sig
inn í sál hennar. Ég finn, að þótt
ég lifi með engli, bér mér að sýna
manndóm minn. Við ættum að
hverfa á brott úr þessu sóðabæli og
lifa einhversstaðar i sólinni í her-
bergi með svölum, sem vita út að
fljóti, ásamt fuglum, blómum og ólg-
andi lífi, aðeins hún og ég og eng-
inn annar. -Jc
Psyke
Framhald af bls. 7.
fór hann að hugsa um það, sem mál-
arinn hafði sagt. Hann hafði talað
um fegurðartilfinningu ... og allt í
einu fannst honum herbergið óþol-
andi. Áður en langt um liði, mundi
hann taka á móti sjúklingum á hrein-
legri stofu og fara síðan heim á fallegt
heimili, þar sem myndarleg og mennt-
uð kona biði hans. Mitt í þessum
hugsunum kom hann auga á fatið með
óhreina vatninu og sígarettustubbun-
um. Honum bauð við þessu öllu sam-
an. Anjúta var líka sóðaleg og niður-
drepandi. Hann tók ákvörðun. Þessu
varð að vera lokið, — fyrir fullt og
allt.
Þegar Anjúta kom til baka og fór
að klæða sig úr yfirhöfninni, sagði
hann í alvarlegum tón:
— Ég þarf að ræða við þig, Anjúta
... Seztu niður, og hlustaðu á mig.
Við verðum að skilja, ... ég get ekki
haft þig hjá mér lengur.
Anjúta svaraði engu, en varlr henn-
ar skulfu.
— Þú veizt það fullvel, að fyrr eða
síðar verður þetta að gerast, sagði
hann. Þú ert skynsöm stúlka, Anjúta,
— ég veit, að þú skilur mig ...
Hún fór aftur i kápuna, braut sam-
an handavinnu slna og vafði utah
um hana. Síðan tók hún pokann með
sykurmolunum fjórum ofan af hillu
og setti hann á borðið.
Þú átt þessa mola ... sagði hún
hægt og sneri sér undan til að fela
tárin.
— Af hverju ertu að snökta?
Klotjkov gekk nokkrum sinnum
fram og aftur um herbergið, ráðvillt-
ur á svip, síðan hélt hann áfram.
—- Þú ert undarleg ... Þú veizt,
að við verðum að skilja. Ekki getum
við búið svona saman alla ævi.
Hún hafði lokið við að tina saman
hinar fátæklegu eigur sinar og ætl-
aði að fara að kveðja. Þá rann honum
til rifja umkomuleysi hennar. Ætti
ég að hafa hana hjá mér eina viku
enn? hugsaði hann. Herra minn trúr,
hvernig endar það ? Gramur yfir skap-
gerðarveikleika sínum sagði hann
ruddalega:
— Eftir hverju ertu að hanga? Þú
getur ráðið þessu sjálf. Ef þú vilt
ekki fara, klæddu þig þá úr yfirhöfn-
inni, og vertu kyrr.
Hún klæddi sig þegjandi úr káp-
unni og tók upp vasaklútinn sinn.
Síðan gekk hún hljóðlaust út að
glugganum og settist.
Stúdentinn tók kennslubókina sina
og fór að ganga aftur og fram um
herbergið.
— Hægra lungað skiptist I þrjú
hólf, ... muldraði hann og reyndi af
öllum kröftum að einbeita sér að
efninu.
1000 stunda
Qósapcrur
fynrhggjandi
15-25-40-60-82-109 wa.
Athugið að byrgja
heimilið upp af
OREOL
rafmagnsperum
Sendum gegn post-
kröfu hvert á land
sem er.
Getum enn afgreitt
perur af lager með
gamla verðinu.
Næsta sending verður
50—60% dýrari.
MARS TRADING COMPANY H.F.
Ivlapparstig 20. — Sími T-73-73.
VIKAN 27