Vikan - 19.01.1961, Qupperneq 7

„Ekur þú þessum bíl?“ spurði ég
aftur.
„Já, vissulega."
„Á vegunum? Ég hélt, að það væri
bara leyfilegt að aka svona farar-
tækjum á kappakstursbrautum."
Meðan við þutum i gegnum um-
ferðina, lærði ég ýmislegt um llstina
að aka bíl. Trevor ók þessari bil-
ófreskju með fullkomnu öryggi, jók
hraðann og hemlaði af svo mikilli
leikni, að billinn ldpptist ekki vitund
til, þegar við urðum að aka i langri
vörubiiaröð, maður varð aðeins var
við að hraðinn jókst eða minnkaði
mjúklega.
Eftir fyrstu vandræðalegu þögnina
sagði ég: „Það kemur mér á óvart
að sjá þig sem bílstjóra."
„Er það?“ Hann virtist annars hug-
ar. „Ég byrjaði aítur að aka árið
sem leið.“
„En hvers vegna?"
5PURNINGIN virtist gera honum
órótt. Loks sagði hann: „Mér
finnst leiðinlegt að geta ekki gert
heimskulega hluti ssemilega. £g var
aldrei góður í iþróttum, en við Því
er ekkert hægt að gera. Mér finnst
það fráleitt að gefast upp fyrir heml-
um og gírstöngum, þegar Það leikur
i höndunum á fullkomnum fábjána
eins og Miles Hudson."
„Já, einmitt, Hudson, — ég man
vel eftir honurn."
„Já, það er satt, þú þekkir hann
líka ... Ég byrjaði sem sagt að aka
aftur, — einn af nemendum minum
kenndi mér það. Síðan keypti ég mér
þennan bíl, reyndar lét ég gera hann
íyrir mig hjá Watt-Lever-verksmiðj-
unum.“
„Og veitir hann þér ánægju?"
„Nei, eiginlega ekki.“
„Þarftu oft að fara í svona verzl-
unarerindi?" spurði ég.
„Nei.“ Aftur varð hann vandræða-
legur og hikandi. „Ég ók þessa leið
i fyrra, og satt að segja langaði mig
til að fara hana aftur. Ég hefðí ekki
átt að minnast á verzlunarerindi, þeg-
ar ég talaði við þig i símanum."
„Hefurðu einhverjar rannsóknlr
með höndum?"
„Nei, það er bara dálitið, sem ig
hef í huga.“ Meira gat ég ekki haft
jpp úr honum, svo að ég gafst upp.
Það var ekki fyrr en seinna, þegar
við vorum komnir til Frakklands og
ókum veginn til Amiens, að hann
:agði allt i einu: „Þú manst þá líka
eftir Hudson?"
„Já, mér líkaði alltaf illa við hann.
Ég hitti hann aftur stuttu eftir strið-
ið. Hann hefur kvænzt, en annars er
hann óbreyttur."
„Já, það skyldi ekki undra mig,"
sagði hann biturt.
„Ég var satt að segja alveg hlssa,“
sagði ég hugsandi.
„Nú, — á því, að hann hafði
kvænzt?"
„Vegna þess að hann hafði kvænzt
sérstakri stúlku. Þú hlýtur að þekkja
hana lika, hún bjó rétt hjá Catterick
— Anna Eppingham hét hún. Fjöl-
skylda hennar var mjög gestrisin, og
ég fór oft þangað til að spila tennis."
„Já,“ sagði hann eins og annars
hugar, „ég þekki hana. Mér var oft
boðið þangað.“
Þar með var þetta útrætt mál, —
hélt ég. Reyndar var Miles Hudson
'arla þess virði að tala um hann.
Hann var glæsilega vaxinn náungi,
eigingjarn og tillitslaus. I striðslok
þakkaði maður sínum sæla fyrir að
þurfa aldrei að hitta hann aftur.
En önnu var ekki eins auðvelt að
gleyma. I stóra, ijóta húsinu hans
föður síns virtist mér hún ávallt ein-
hvern veginn framandi. Hún var fín-
gerð, blíðlynd og glettin. 1 þá daga
voru það margar fallegar stúlkur,
sem spiluðu við okkur tennis, en ég
hef gleymt þeim öllum nema önnu
Eppingham.
Eftir að við höfum ekið áfram um
hundrað kilómetra, sagði Trevor
skyndilega, eins og hann hefði les'ð
hugsanir mínar: „Já, ég hef hitt
önnu einu sinni aftur. Það var í
byrjun fyrra árs. Hún og Hudson
höfðu boðið til veizlu. Ég held, að
þau hafi verið að halda einhvern af
sigrum Hudsons hátíðlegan."
„Var hún óbreytt?"
„Hið ytra að minnsta kosti.“
„Heldurðu, að hún sé hamingju-
söm?“
Framhald á næstu síðu.
VIKAN V