Vikan - 19.01.1961, Qupperneq 33

Einvígið
Framhald af bls. 8.
beygjur virtust mynda þrepin. Síðasti
spölur þessarar bröttu brautar var
þráðbeinn og þekktur undir nafninu
La Plongée, —■ steypan. I skránni
stóð: „Þessi braut er 430 metra löng,
og hæðarmunurinn er 120 metrar.
Þegar niður kemur, verða keppendur
að taka hægri handar beygju, sem
er 110 gráða horn, og eftir 70 metra
aftur 60 gráða hægri beygju. Þessi
kafli gerir miklar kröfur til leikni
og dómgreindar keppendanna."
Ég gat vel séð, þó að ég hefði enga
þekkingu á þessu, að þetta var hverju
orði sannara. Endi beinu brautarinn-
ar lá nokkra metra beint fyrir neðan
okkur. Stóra beygjan var alveg við
brún hyldýpisins, og var hlaðið þar
fyrir með sandpokum og girt með
vírköðlum. Tveim hundruð metrum
fyrir neðan — og ekki sjáanleg frá
þeim stað, sem við stóðum á, —
hlykkjaðist fljótið eftir farvegi sín-
um, innan um grjót og kletta, sem
höfðu oltið þarna niður einhvern
tíma í fyrndinni. Það var ekki erfitt
að geta sér þess til, hvað biði þess
kappakstursmanns, sem ylti út af
hægri handar beygjunni.
Brátt kom Hudson aftur I ljós, og
nú var hann fyrstur. Næsti bill var
tuttugu metra fyrir aftan hann, og
hinn þriðji var í álíka fjarlægð frá
honum. Með afsökunarbeiðni hrifsaði
ég sjónaukann af æstum áhorfanda,
sem stóð næst mér. Á þessari bröttu
beygju hafði hingað til enginn farið
fram úr neinum, og ég hafði heyrt
einhvern segja, að það væri óhugs-
andi. Þó gerðist þetta núna. Á beygj-
unni þaut þriðji bíllinn fram eins og
eldflaug hefði sprungið bak við
hann og komst við hlið annars bíls
ins. Hann minnkaði hraðann ekkert
á hárskarpri beygjunni, og það var
eins og hann kastaðist alveg inn að
klettaveggnum og hliðarnar sýndust
liggja lárétt. Á þvi augnabliki náði
hann öðru sætinu, og nú sá ég, að
þetta var Trevor.
E’n þetta var aðeins byrjunin. Mér
sýndist Hudson líta andartak aftur
fyrir sig, og þegar hann fór næst
niður hallann, ók hann hraðar en
nokkru sinni áður, en Watts-Lever
bíllinn fór enn hraðar. Á jafnsléttunni
við enda brautarinnar voru þeir hlið
við hlið. Þeir tóku hægri beygjuna
samtímis. Mér sýndist Hudson sleppa
með naumindum við að lenda á sand-
pokunum.
Æstur fólksfjöldinn hafði ýtt mér
Mér varð Þetta enn Þá ljósara,,. nær ensjiu konunni. Ég þrengdi mér
þegar ég hlustaði á samræður folks-. iupp ag jjlið hennar. Þetta var Anna.
ins í kringum mig. Þar var talað tim^gg sagði það fyrsta, sem mér datt
hætturnar á ótal tungumalum af-» j hug. „Maðúrinn yðar er góður öku-
nautn kunnáttumannsins. Þar sem eg„aiagur."
deildi ekki hrifningu þess, fannst mér*
ég standa utan við allt og vera mjög«
Fyrst hélt ég, að hún hefði ekki
einmana Nokkru áður en aksturinn * heyrt/að* en fSS
byrjaði, kom ég auga á jafneinmana a f fta a ml^: ..Auðvitað, það er l.ka
veru og sjálfan migf— Það var kona’f,aö fina> sem hanf ,hefur ahu&a a:
sem stóð út við brúnina. Hún var.'ÍJf'0 lelt hun a mlS .°8 sParði:
ljóshærð og fingerð og eftir klæðn-'».-Hver varfað' sem/tt;l bllllum huus
aðinum aötema var hún ensk. Ég°svona ^ffera'enskufbm"
sá ekki andlit hennar, en fas[ hennar-syndglstsvbaððvelyj U&r ,lka Breti>
^rðannatommér tanuJS ^ ^
sjónir. Andartaki síðar þóttisl ég(>' >iTrevor?.. 'Hún sneri sér að mér.
viss um, hver hun væri. Ég opnaði^. ” _ h Vegna’ Hvað er
ieiðarvísinn og fietti upp ^ hstanumU,.Stephen, hv|s? egna^H ö
yfir þátttaHendur í kappakstrmum.^ get8aö dottið þetta í hug?“
Fimm Englendmgar tóku þatt i hon-- £ * a0 hann hafí ætiaBö að
um, og var nafn Trevors neðst, en
fyrsta nafnið var nafn ökumanns álsanna sjálíum sér, að hann væn fær
Mansfield-bil og var Miles Hud-,^^
„Og öllum, sem hefðu áhuga á
því.“
Hún beygði höfuðið og sagði svo
lágt, að varla heyrðist:
„Já, einmitt, ég heid, að ég skilji
þetta.“ — Svo sneri hún sér aftur
I fyrstu var þetta ekki eins æsandi
og ég hafði búizt við og óttazt. Þeg.
ar bíiarnir birtust uppi við tindinn,
voru þeir eins og smáleikföng til að
sjá. Meira að segja, þegar nær dró, ^
var eins og þeir hreyfðust aliir á,,
sama veg, og það var erfitt að gera! > írá mér, og við toiudum ekki saman,
hugarlund, að bak við hvertjfyrr en biiarnir komu aftur i ljós.
sér i hugarlund,
stýri sæti mannvera. Samt hélt ég
niðri í mér andanum, þegar sá fyrsei
fór niður La Plongée, þeysti niður
þessa beinu braut og tók tvöföldu
beygjuna með ógurlegu ískri I hjól-
börðunum.
Brautina átti að fara fjórum sinn-
um 1 fyrstu umferð voru tveir ítalir
fyrstir, og rétt á eftir kom Frakki.
Miles Hudson, hinn fyrsti af Eng-
lendingunum, var sjöundi. Sjö þeir
fyrstu óku allir rétt hver á eftir
cðrum. Þá kom nokkur eyða, og sið-
an komu næstu sjö enn þéttar sam-
an. 1 þeirra hópi sá ég gráa Watts-
Lever-bílinn, sem ég hafði sjálfur set-
ið í fyrir fáum stundum.
I annarri umferð hafði röðin
breytzt. Áður en bílarnir komu aftur
i ljós, heyrði ég í hátalaranum, að
Hudson væri kominn i fjórða sæti.
Trevor hafði líka náð betri árangri.
Hann hafðl komizt fram úr seinni
hópnum og náð hinum fyrri. Og nú
komst hann fram úr siðasta bilnum
Þar.
Þegar þriðja umferð hófst, var
franska röddin orðin eins og gjósandi
hver. Fyrsti bíllinn var úr sögunni.
Mér skildist, að ökumaðurinn væri
ómeiddur, en bíllinn væri ekki öku-
fær. Síðan var sagt, að bíll annars
ítalans væri með bilaða vél og væri
líka úr leilt. Það, sem síðan var sagt,
var svo hrat.t talað, að ég skildi það
ekki allt, en ég heyrði nafn Trevors
nefnt.
Nú höfðu þessir tveir bixar farið
langt fram úr hinum. Hudson var
tuttugu metrum framar. Þessi fjar-
lægð hélzt, eítir að þeir voru komnir
mður. Trevor haíði augsýnilega ekki
í hyggju að endurtaka þoiraun sína
frá tyrri umferð.
Báðir bílarnir fóru með mesta
hraða, sem hugsanlegur var á þessum
kafia. Samt íanst mér þetta taka
lengri tima en áður. Ég hafði þá
einKennilegu tilfinningu, að ég væri
ekki að horfa á einvígi, heldur á röð
margra bardaga. Nú beygðu þeir inn
i La Plongée. Enn var sáma fjarlægð
á milli þeirra. Andartak heyrðust vél-
drunurnar ekki. Þá kom Hudson á
hægri helming vegarins inn á beygj-
una eins og fljúgandi fálki. Ég sá
ekki andlit hans, en ég veit upp á
hár, hvað hann hugsaði. Hann jók
hraðann á hægri beygjunni eins og
framast var unnt, og hin hræðilega
áhætta, sem hann setti sig i með þvi,
virtist honum minni en sú, sem ógn-
aði honum að baki. En Þá kom
Trevor, þótt óskiljanlegt væri, með
tnn meiri hraða niður brautina. Nú
stóðu allir áhorfendur á öndinni.
Hudson náði beygjunni, og ég er viss
um, að aldrei mun finnast stórkost-
legri ökumaður. Bíllinn þaut á tveim
hjólum að sandpokunum og nam
næstum við þá, og allir óttuðust, að
hann mundi brjóta varnargarðinn. Þá
snertu hjólin aftur veginn með ær-
andi véladrun, og bíllinn þaut áfram
með undrahraða. Nú voru honum allir
vegir færir, — héldum við.
Trevor, sem ók alveg út á yztu
hægri brún vegarins, hafði ekki verið
eins fljótur í beygjuna. Þar sem hann
dró varla úr hraðanum, var það með
naumindum, að hann næði hægri
beygjunni, en hefði það mistekizt,
hefði það leitt til þess, að hann hefði
ekið skáhallt inn í fyrirhleðsluna. En
brautin var ekki auð. Með ofsahraða
ók hann beint á hinn bílinn.
Ég sá reykjamökk með eldblossa.
Ég sá, hvernig botninn á bilnum
braut hleðsluna, og bíllinn hvarf
sjónum okkar. Eiginlega hefði hinn
bíllinn átt að fylgja eftir, en ég
horfði á hann hringsnúast i lausu lofti.
Hann kom afkáralega niður á hjólin,
sem snerust ofsalega, og bílstjórinn,
— dauður eða lifandi, — sýndist
halda enn þá um stýrið. Bíllinn rann
áfram tuttugu metra, og þá sá ég.
að þetta var Watts-Lever billinn, áð-
ur en hann steyptist niður af kletta-
brúninni ...
Þegar ég svipaðist um eftir önnu,
var hún horfin. Ég spurði eftir henni
í gistihúsinu og hitti Þar starfsmann,
sem hafði séð hana ganga eftir stign-
um, sem lá inn í skóginn. Ég gekk
sömu leið og fann hana brátt. Andlit
hennar var náfölt og sviplaust. Ég
gekk þegjandi við hlið hennar. Það
va reins og hún yrði ekki vör við
nærveru mína.
Loks settist hún niður á vegarbrún-
ina og sagði án þess að líta upp:
„Segðu mér, Stephen, verð ég að láta
eins og ég sé sorgbitin vegna Miles?
Ég vildi óska, að ég gæti fundið til
trega. En ég get Það ekki ...“
„Heldurðu," sagði hún, „heldurðu,
að hann hafi gert þetta með viija?
Hve-s vegna? Hvers vegna skyldi
hann haga sér svo vitfirringslega?
Trevor, — þessi rólegi og gætni mað-
ur. Ég get ekki skilið þetta."
„Ég held, að hann hafi elskað þig,“
sagði ég, — „elskað þig, siðan við
vorum í Catterick."
„Ég hef alltaf verið hrædd um það,“
sagði hún og bætti svo lágt við: „Ég
var ekki ástfangin af honum.“
Ég vogaði mér að spyrja einnar
djarfrar spurningar: „Ef Miles liefði
ekki komið til sögunnar, hefðirðu
kannski orðið ástfangin af honum?"
„Nei,“ sagði hún ákveðin, „ekki af
Trevor. Mér likaði vel við hann, en
það var allt og sumt.“
Hún stóð upp, og við gengum sam-
an heim að gistihúsinu.
„Var ekki um neinn annan mann
að ræða?“
„Það var einu sinni maður,“ sagði
hún hugsandi. „En hann fór til
Norður-Afríku og skrifaði mér aldrei,
— ekki eina einustu línu. Þá varð ég
hrifín af Miles.“
„Hann skrifaði ekki,“ sagði ég,
„vegna þess að bryndrekinn hans
varð fyrir sprengju. Hann slasaðist
og lá í níu mánuði bjargarlaus á
sjúkrahúsi."
„Það frétti ég ekki fyrr en löngu
seinna."
„En nú mun hann byrja að skrifa,"
sagði ég mjög lágt. -*•
Vandkvæði
Framhald af bls. 10.
Ja, hann Rósi í Dal, að taka sig
upp, fyrirvaralaust, og stökkva til
Reykjavíkur, það var sannarlega
fjarstæðulcennt og hlægilegt.
Og vist var um það, að engum
fannst þetta fráleitara en Rósa sjálf-
um, þegar strandferðaskipið tók að
byltast og steypa stömpum með hann
innan borðs. Það tók Rósa ekki lang-
an tíma að kasta upp þessu litla,
sem hann álti til af manndómi og
sjálfsvirðingu, og þarna lá hann svo
eins og útþvæld tuska, sárkvalinn
og fullur andstyggðar á gjörvallri
tilverunni og þó einkum sjálfum sér.
Hvers konar skelfingarflan og
ráðleysi hafði komið yfir hann?
Hvernig datt Rósinkar Árnasyni
í hug að vera að álpast ótilkvaddur
í þennan kvalastað? Mikið hefði
hann nú viljað vinna til þess að vera
aftur kominn heim i Dal í Dalssveit.
þar sem alltaf var svo mikil þörf
fyrir hann. Hann iðraðist þess líka
að liafa ekki heldur valið landleið-
ina, þó að það hefði-kostað hann
margfalt meiri tima og erfiði.
Kuldi, vosbúð og þreyta hefði
sannarlega verið eins og dásamleg
hressing borið saman við þessar
niðurlægjandi vítiskvalir.
Klefafélagar hans voru vcrmenn
á suðurleið, sjóhraustir og lifsglaðir
menn, sem fengu sér í staupinu,
reyktu og kjöftuðu og voru auk ]>ess
á kvennafari, að minnsta kosti
skorti ekki æsandi frásagnir og um-
tal af þvf tæi. Þeir báru sig rfk-
mannlega, mcð úttroðin seðlaveski
og töskur, troðfullar af skyrtum,
sokkum, sigarettum og brennivini.
Rósa óx i augum velgengni þess-
ara manna. Sjálfur hafði hann lagt
upp með takmarkaðan farareyri og
ekki iátið eftir sér meiri viðbúnað
en þann að láta sauma sér nýja
skyrtu.
Hann hlustaði með sárri öfund
á afrekssögur þeirra, þar sem hann
lá i þrenginum sinum, og óskaði sér
af hjarta, að hann væri orðinn
svona sjóhraustur, svona stór og
sterkur og svona mikill berscrkur
við kvenfólk, tóbak og brennivtn.
Það bezta við þessa menn var þó,
að hjartalag þeirra var svo gott,
að þeir létu alveg vera að draga
hann sundur í háði, eins og lá svo
beint við, heldur reyndu að tala i
hann kjark og dug, gáfu honum góð
ráð i sjómennsku og kvennafari og
stjórnuðu i því, að hann fengi Iffs-
næringu til sfn i kojuna, þcgar ögn
fór að slá á sjóveikiskvalirnar.
£OKS rann upp sú stund, að
skipið var lagzt að bryggju
í höfuðborginni og Rósi
skjögraði frá borði, gráfölur,
kuðlaður, úfinn og innantómur, og
honum fannst, að hann væri sem
utansveitarflækingshundur, lang-
kvalinn, húsbóndalaus, soltinn og
illa séður.
Klefafélagar hans komust að þvi,
að maðurinn átti engan vísan sama-
stað, og visuðu honum til gistingar
á Hernum og kvöddu hann siðan.
Og nú stóð Rósi aleinn uppi oa
HJÓLBARÐA-
VIÐGERÐIR
Opið alla daga vikunnar frá
8—23. Hjólbarðaverkstæðið
HRAUNHOLT við Miklatorg.
---------------—----------------
Vikant 33