Vikan


Vikan - 06.04.1961, Síða 6

Vikan - 06.04.1961, Síða 6
Sumir eru þannig gerCir, aC þeir framVvæma, . þegar andinn er yfir þeim, og ég er ein þeirra. En stundum kemur það fyrir, aC andinn kemur yfir aðra en mig, og þá verð ég einungis að framkvœma eftir beztu samvizku. Og þetta var einmitt orsökin til þess, að við Hans urðum ósátt. En hið undarlega var, að ástæðan til árekstrarins var einmitt sú hin sama sem leiddl okkur saman, — nefnilega vekjaraklukkan. Dag nokkurn kom Hans Philips inn i úra- verzlun hr. Engels, þar sem ég vann, og setti vekjaraklukku sína í viðgerð. Herra Engel fór með klukkuna inn á verkstæðið og athugaði hana. Á meðan beygði Hans sig niður að búðar- borðinu til þess að horfa á mig. Og ég gat hreint og beint ekki staðizt bros þessa hávaxna, ljós- hærða pilts með þennan fallega munn. Ég veit ekki, hvað kom honum til að hlæja, en það var skemmtilegur, dimmur, mildur hlát- ur, eins og einhver væri að kitla hann í ili- arnar. Þegar hann náði í klukkuna næsta dag, bauð hann mér i hádegisverð, og frá þeirri stundu vissi ég, að hamingjusól min var risin. Hálfu ári siðar giftist ég Hans Philips og uppgötvaði, að þegar sólin reis upp, þá reis einnig Hans Philips, og það var mjög snemma morguns. Ég skildi það mætavel, að ætlazt var til, að Hans kæmi manna fyrstur i vinnuna, vegna þess að hann var nýr í fyrirtækinu, en að hann kynni jafnframt vel við það, var ofar mínum skilningi. ! Hans er einn af þeim, sem stekkur fram úr rúminu, um leið og heyrist i vekjaraklukkunni. «... Ég veiti mér þann munað að flytja fæturna yfir ' á hlýja staðinn, sem hann hefur nýlega yfir- i.^c, gefið. Síðan opna ég vinstra augað ofurlítið og lít á hann. Hann sveigir sig og teygir, blistrar fjörugt og falskt, rennir upp gluggatjaldinu með smelli, og birtan flæðir inn. Fyrir utan i eikar- trénu syngja fuglarnir og fljúga í leit að morg- unmat. Ég hef innilega samúð með þeim vesalings ormi, sem hefur farið snemma á fætur, hnipra sjálfa mig undir sængina og loka vinstra aug- anu aftur. Þá man ég skyndilega eftir þvi, að það er heilög skylda sérhverrar húsmóður að senda mann sinn af stað með kjarngóða máltíð sem undirstöðu og brosandi andlit. Og þar með er friðurinn úti, að því er mig varðar. „Fyrir- myndarhúsmóðir,“ segir Hans, þegar hann er búinn að troða í sig þessari kjarngóðu fæðu, tekur mig í arma sína og bætir við: „og Marilyn Monroe, nákvæmlega rétt blandað saman.“ Sannleikurinn er nú annars sá, að ég nota tækifærið, þegar Hans heldur mér í örmum sín- um, lygni aftur augunum og bæli niður í mér geispann. Auðvitað gerði ég mér það ljóst, að sannleikurinn mundi koma i ljós fyrr eða siðar, en vildi gera mitt til þess, að það yrði sfðar. Sérstaklega varð mér þetta ljóst, eftir að við höfðum búið heima hjá foreldrum Hans nokkra daga, þegar við vorum á leið heim eftir brúð- kaupsferðina. Móðir Hans er smávaxin og er það, sem kallað er eljusöm, — það er að segja kona, sem er geislandi af krafti og starfsgleði og fellur aldrei verk úr hendi. Orðið „seinna“ verkar á hana eins og vltamínsprauta, sem heldur henni ávallt starfandi af fullum krafti. . Þegar sama dag sem við komum leiddi hún mig við hlið sér og sýndi mér allt þetta stóra gamaldags hús, allt neðan frá kjallara og upp í kvist. Hún sýndi mér vöggu Hans og fjöl- skyldumyndirnar á veggnum yfir arninum. Allt var þetta duglegt fólk með sterklega höku og leit út eins og það hefði gefið sér bara eitt augnablik til þess að sitja fyrir hjá ljósmynd- aranum, svona rétt á meðan hesturinn hafði verið járnaður eða meðan sultan var að sjóða. Því næst benti hún á einhvers konar vegg- teppi, sem hékk uppi á vegg I ramma bak við gler. „Þetta saumaði ég sjálf, þegar ég var ný- gift,“ sagði hún og las rauðu krosssaumsstafina hátt: „Hvernig notar litla býflugan sérhverja mínútu á daginn?“ Að vísu hafði ég aldrei eytt tíma í að hugleiða, hvernig þessi duglega, litla býfluga vann á daginn, en það hafði tengda- móðir mín greinilega gert. Hún hafði svarið reiðubúið í bláum krosssaum: „Morgunstund gefur gull 1 mund.“ Þetta voru Morgun stund gefur mund & VIKAN

x

Vikan

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.