Vikan - 06.04.1961, Blaðsíða 12

Svar til sjómannskonunnar.
Við þökkum bréfið með kvæðinU um ó-
veðrið. Það hlýtur að vera leiðinlegt fyrir
óveðrið að fá svona kvæði um sig, en ég
er hræddur um, að það mundi brosa út í
annað og espa sig að nýju, ef það tæki eftir
því, að stuðla og höfuðstafi vantar í kvæð-
ið. Þegar ort er í hefðbundnum þjóðskálda-
stíl er betur ókveðið en kveðið, séu þeir
ekki með. Satt að segja finnst mér kvæðið
þannig, að ég held þér sé enginn greiði gerð-
ur með því að birta það.
Hvað verður um handritin?
Kæri Póstur.
Upp á síðkastið hefur mikið verið um það
rætt og ritað, að blessuð handritin okkar,
þau, sem ekki brunnu i brunanum mikla í
Kaupmannahöfn, séu nú loks væntanleg heim
á Frón aftur í sumar. Þa er nú svo sem
gott og blessað, og væntanlega liður þjóðinni
betur að hafa þessi skinn hérlendis en vita
þau í dönskum óvinahöndum, þótt enginn
geti lesið þau nema með ógurlegri fyrirhöfn
og alls konar lampagræjum.
En nú er það bara spurnnigin:Er ekki
niauðsyndegt fyrir okkur til þess að koma
handritunum fyrir hér heima að setja þau
einhvers staðar í kassa upp á háaloft? Höfum
við nokkurt frambærilegt húsnæði fyrir grey-
skinnin? Og ef svo er ekki, erum við þá
nokkru betur sett með handritin hér heima
en þarnia úti i kóngsins Kaupmannahöfn, þar
þar sem þeir hafa þó efnað sér kofa yfir þau?
Jónas.
Aldrei skal ég trúa því, að íslendingar
finni ekki húshróf til að varðveita handritin
sín í, og illa er þá frœndrækni þeirra
aftur farið, ef þeir láta jafngóða vini vera
á hrakhólum. Og mér sýnist, að ríkissjóður
hafi oft lagt mikið af mörkum fgrir minna
en dýrgripina þá, handritin okkar fornu.
Eins og þú væntanlega veizt, Jónas minn,
arfleiddi Arni Magnússon Kaupmannahafn-
arhciskóla að handritunum, en þess ber að
gœta, að þegar hann dó, var Kaupmanna-
hafncrháskóli háskóli íslendinga, og hefði
þurft sérstakan bjartsýnismann og fullhuga
iil þess að láta sér detta í hug, að tslend-
ingar sjátfir efnuðu sér í Iláskóla. Það cr
þvi ekki fjarri lagi að hugsa sér, að hand-
ritin fengju verðugan samuslað i þeim Há-
skóla, sem Arni Magnússon ætlaðist til,
IlASKÓLA ÍSLANDS. '
Og meira af svo góðu.
•— Svo kemur hér bréf, sem Pósturinn lætur
ósvarað, en mælist til, að lesendur Vikunnar
svari:
Kæra Vika.
Mér þykir aldeilis óðagot á dönskum að
vilja nú allt í einu senda handritin heim til
föðurhúsanna. Ætli það liggi ekki sama danska
eðlið bak við og alltaf hefur legið í sam-
skiptum við okkur íslendinga. Ég ias nefni-
lega í hlaði nýlega, að þegar aldan byrjaði
liér heima um að fá handritin lieim,, hafi
Danir rokið til og húið miklu betur um þau
og látið mannskap í að skoða þau og vinna við
þau. Ætla þeim hafi ekki þótt það heldur
dýrt, blessuðum, og hugsi sér nú að lofa okkur
að glíma við að „finansera“ þau sjálfum? Ég
Ég hef nefnilega aldrei þekkt þann Dana,
sem ekki hugsaði um peninginn ef hann gerði
öðrum góðverk, og er ég þó búinn að vera i
siglingum i 15 ár og hef oft komið í Dan-
mörku og verið þar. Ég segi bara fyrir mig
að ekki vildi ég sjá þessar skóbætur heim.
Við skulum lofa Dönum að bera undirball-
ansinn af þeim.
Sjómaður.
Fegurðarsamkeppni í Yikunni.
Kæra Vika.
Ég las nýlega i Vikunni', að sá háttur yrði
á hafður við fegurðarsamkeppnina á þessu
ári, að þú ættir að bira myndir af disunum
og annað sliktog siðan ætttu lesendur að
dæma um fegurð þeirra af dauðum myndum
einum saman. Þetta getur svo sem verið gott
og blessað, en þó finnst mér ærið stór böggull
fylgja skammrifinu. Fegurð er nefnilega fólgin
i fleira en snotru andliti og líkamsmáli sam-
kvæmt taxta. Stúlka, sem hefur laglegt andlit
og liðlegan kropp, getur verið svo sálarlaus
skrokkur og snauð að öllu, sem heitir fáguð
framkoma, að ekki næði nokkurri átt að
gera þá stúlku að fulltrúa kynsystra sinna
íslenskra erlendis. Það má kannski segja,
að maður verði litlu fróðari um gáfnafar
og sálarhró stúlku, þótt maður sjái hana koma
marsérandi á palli örfáar mínútur, en það er
þó heldur meira lifandi en sjá hana aðeins
á mynd í blaði, þótt hjá Vikunni sé. Mér
finnst þið ættuð að endurskoða þetta rækilega,
áður en þið leggið út i það.
Einn kvensamur.
Svar: Þa er nú einmitt það, sem við gerð-
um. Við höldum því fram, að það sé hótinu
skárra að dæma stúlku eftir mörgum, stór-
um myndum en með þvi að sjá hana langt
tilsýndar í Tívolí.
í þágu dreifbýlisins.
Iíæra Vika.
Ég er ykkur og fegurðarsamkeppninni inni-
lega þakklát fyrir að leyfa okkur dreifbýlis-
fólkinu að fylgjast með í fegurðarsamkeppn-
inni. Ég er viss um, að það verður miklu
vinsælla en að láta nokkurn hluta þjóðar-
innar suður í Reykjavik ráða þvi, hver verður
fegurðardrotning landsins, tekki livað sízt
ef það er satt, að nokkrir auðmenn geti ráðið
því og hafi gert það, hver verður fegurðar-
drottning. Ég leyfi mér hér með að benda á
fallega stúlku, hún heitir.........
Með kærri kveðju.
Frú úr sveit.
Við þökkum kærlega fyrir ábendinguna.
Við trúum því staðfastlega, að þetta fyrir-
komulag verði vinsœlt mcð þjóðinni, og
þá er Ulca tilgangi okkar náð.
— Farðu varlega maður, — skassið getur komið
að okkur.
Bréf frá Hebu:
ER KARLMANNSÁSTIN TÁL?
„Kæri dr. Matthías! Ég les flestar
greinarnar þínar í Vikunni, og stundum
er ég þér sammála. I síðustu greinunum
talar þú um lausn konunnar úr aldagam-
alli ambáttarstöðu. En mér sýnist það
óráðin gáta ,hvaða hamingju slik lausn
færir henni. Mín skoðun er nefnilega sú,
að maður og kona séu hvort handa öðru
sköpuð og samlífið ráði mestu um ham-
ingju þeirra. En þá er konan ekki heldur
einráður smiður gæfu sinnar né ógæfu.
Lífið hefur kennt mér að hugleiða þess-
ar ráðgátur. Örlög mín, eins og flestra
kvenna, lágu i karlmanns hendi. Hann
varð strax mjög hrifinn af mér, þegar
við kynntumst. Ég hafði þá lokið ákveðnu
námi og var i föstu starfi. Ég var fylli-
lega ánægð með tilveruna, og þó að ég
hefði auðvitað hugsað mér að giftast,
fannst mér ekkert liggja á. Maðurinn var
heldur ekki laus við óreglu og skipti oft
um vinnustað. Þess vegna var ég dálitið
sein til og hikandi, enda vöruðu foreldrar
mínir mig við honum. En mér fannst
hann vera svo umkomulaus og þurfandi
fyrir ástúð, og ég þóttist viss um fölskva-
lausa ást hans.
Svo giftumst við og nutum þeirrar sælu,
sem ung ást veitir. Fyrir mín orð fékk
hann betra starf, og hann lét það eftir
mér að hætta við áfengið. Yfirleitt var
hann mér eins eftirlátur og nokkur maður
getur verið konu sinni. Honum leið vel,
og mér fannst hann vaxa og þroskast, þó
að hann væri auðvitað fullorðinn maður.
En sælan varð skammvinn. Einmitt
þegar við vorum að koma okkur upp
ibúð, byggja okkar framtiðarheimili, ein-
mitt þegar mest reið á samstilltu átaki,
þá byrjaði hann aftur að drekka. Hann
fór aftur að mæta illa i vinnu, og viku-
kaupið fór venjulega upp í ýmsar smá-
skuldir hans. Ef ég hefði ekki haft svona
góða vinnu ...
Svo skildum við auðvitað, því að ég
gat ekki haldið þessu lengur áfram.
Hvernig getur einn maður breytzt svona?
Er aldrei hægt að treysta karlmanni?
Heldur þú, að konunni þyki það eftir-
sóknarvert framtiðarhlutverk að byggja
upp heimili handa manni, sem yfirgefur
hana svo i miðjum klíðum? Kunna sál-
vísindin svar við þvi?
Þin einlæg Heba.“
ÁST ER ALLTAF RÁÐGÁTA.
Ást milli karls og konu er fjölbreyti-
leg. Hugheil ást milli maka er aðeins ein
tegund hennar. Aðgreiningin er ekki
TIL eru tvenns konar menn, — þeir, sem
reykja, og þeir, sem reykja ekki. Reykinga-
mennirnir vilja njóta lífsins og láta hverjum
degi nægja sínar þjáningar. Þeir, sem reykja
ekki, eru venjulega þrákelknir ofstækis-
menn. Við skulum ekki tala meira um þá,
en snúa okkur að reykingamönnunum, sem
eru miklu fleiri. Við skiptumst eiginlega I
þrjá flokka: sígarettu-, vindla- og pipureyk-
ingamenn. Þeir, sem reykja sígarettur, eru
venjulega fátkenndir, eirðarlausir og tauga-
veiklaðir menn, sem deyja ungir. Pípureyk-
ingamennirnir eru heimakærir, rólegir og
ráðsettir og geta setið tímunum saman með
veiðistöngina án þess að fá eina einustu
bröndu. Þeir, sem reykja vindla, eru menn,
sem hafa komizt vel áfram, höfðingjar, sem
fólk ber virðingu fyrir.
— Þú féflettir okkur með þessum eilífu
vindlareykingum, sagði Marianne eitt kvöld-
ið. — Ef við ættum núna alla þá peninga,
sem þú hefur eytt í vindla þessi tólf ár, sem
við höfum verið gift. . . . Já, þá gæti ég
keypt mér marga dásamlega vindla núna,
sagði ég.
En Marianne kunni augsýnilega ekkl að
meta þessa fyndni mína. — Þú gætir keypt
þér pipu í staðinn.
12 VIKAN