Vikan - 06.04.1961, Blaðsíða 33

G L ASS EXP0RT
SANNKÖLLUÐ GERSEMI ÚR GLERI
ÓSVIKINN BÆHEIMSKUR KRISTALL
frá Tókköslóvakiu fa-sl i öllum sérverzlunuin
GLASSEXPORT — PHAG I.IKERÉC - fÉKKÓSLÓVAKÍA
MORGUNSTUND GEFUR GULL ..
Framhald af bls. 29.
„Já, þatS voru margar ástæður til þess, taldi
ég. 1 fyrsta lagi yrðum við að vakua kL hálf-
fimm á sunnudagsmorgni. En ég gerði það, sem
skynsamlegast var, ég lét málið falla niður
og tók upp annað.
„Hvað ætlar þú að gera við þennan appelsinu-
kassa?“
Hann skar róiega i kartöfluna án þess að
líta upp. „Eg ætia að setja hlutiua mina úr
kommóðunni yfir i hann, til þess að mamma
geti fengið skúffurnar mínar. Hún getur soíið
í svefnherherginu hjá þér, og ég get flutt yfir
i htia herhergið.“
Pað var ekkert hægt að segja, svo að ég þagði.
Ég stóð upp og fór að taka af horðinu. Hann
gekk inn i svefnherhergið, og ég gat heyrt hann
rassakastast með kommóðuskúffurnar.
Þetta kvöld varð ég ekki samferða Hans í
rúniið. Ég sat og starði inu í eidinn, sat og
starði aiit kvöidið, á meðan Hans las dagbiað-
ið i ákafa, eins og hann hefði fengið skipun
um að læra það utan að. Þegar ég fór ioks í
rúmið, sneri Hans i mig hakinu, og það var
kalt og einmanalegt hjá mér.
Kuldinn og einmanaleikinn hélzt til morguns
og varð enn meiri, eftir að Hans var farinn
og ég sat alein eftir og hugsaði um það, hve
litið hefði komið svo miklu af stað, — ef ég
heíði ekki sofið yfir mig fimmtudagsmorgun-
inn og ef ég hefði ekki setið svona iengi með
kaffibollann og lesið auglýsingar um falleg
sirsefni við tækifærisverði.
Ég beit saman tönnum og byrjaði á húsverk-
unum. Þegar klukkan var þrjú, var íbúðin i
sínu bezta standi — að undanteknum kassanum,
sem í var dótið hans Hans. Kassinn var enn
þá inni i herberginu. Veikur ilmur af appelsín-
um kom mér næstum til að gráta.
En þá fékk ég hugmynd. Hingað til höfðu
hugmyndir mínar ekki orðið mér til annars
en kvalræðis, en þessa hugmynd gat ég ekki
staðizt. Með nokkrum snörum handtökum ýtti
ég kassanum inn i svefnherbergið og raðaði öllu
dótinu aftur i kommóðuna. Siðan breiddi ég
dagblöð undir kassann og úðaði hann að innan
með sellulósilakki, náði i efnið og byrjaði að
klippa. Ég strengdi það yfir kassann og festi
það með smánöglum, fór siðan aftur með kass-
ann fram í herbergið, þar sem ég setti upp á
hann fallegan lampa, og þá leit hann út fyrir
að vera hið fallegasta húsgagn fyrir tengda-
mömmu, þar sem hún gat geymt alla hlutina
sína.
Meðan á öllu þessu stóð, var farið að skyggja.
Ég slökkti á lampanum og lokaði dyrunum að
herberginu. Þetta átti að koma Hans á óvart,
þegar hann kæmi heim. Fyrst varð ég að taka
burtu blöðin, bútana, hamarinn, naglana og
sellulósilakkið, til þess að Hans gæti sagt ...
„Guð hjálpi mér. Hefur andinn komið aftur
yfir þig?“ — Þetta var það, sem hann sagði.
Hann stóð i dyragættinni og litaðist um. Ég
leit snöggt á klukkuna. Hana vantaði fimmtán
mínútur í sjö, þó að ég tryði varla eigin aug-
um. Ég var vonlaus ...
Ég opnaði munninn til þess að svara, en þá
leit ég á Hans og sá sterklegu hökuna og hugs-
aði: Nei, ég held ég láti það vera. Ef hann
vill imynda sér hið versta, þá er bara bezt,
að hann geri það.“ — Og ég þagði eins og
steinn. Ég sagði ekki aukatekið orð fyrr en
um áttaleytið, þegar Hans stóð upp með dag-
blaðið til þess að ná í meira brenni í arininn.
„Hvers vegna ertu að þessu?“ spurði ég. „Ég
neyðist til að fara snemma í rúmið, ef þú ætlar
að vakna klukkan hálffjögur."
Hann kastaði stórri spýtu inn i eldinn og stóð
og starði á neistana, sem skutust upp reykháf-
inn. „Það getur vel verið, að ég vakni ekki
svo snemma." — Hann settist aftur í sófann,
tók dagblaðið og sagði: „Ef ég verð ekki kom-
inn, þá bíður mamma bara eftir mér, heldurðu
það ekki?“ „Ju-ú,“ byrjaði ég, „en ..
Ég gat samt ekki trúað því. Ég imyndaði mér
tengdamömmu stíga út úr lestinni og skima í
ákafa eftir hávaxna drengnum sínum. Mér
fannst ég geta imyndað mér vonbrigði hennar,
ef hann væri ekki þar. Kannski hafði það verið
af eðlishvöt, þegar hún ákvað að heimsækja
son sinn, og hafði valið lestina svona snemma,
af þvi að hún gat ekki beðið lengur.
„Hans, það væri þér ekki líkt,“ sagði ég.
„Yæri það ekki fullmikil eigiögirni og barna-
skapur?“ Hann setti dagblaðið frá sér. „Allir
hafa rétt á þvi að hegða sér e|ps og börn ein-
staka sinnum.“
„Ekki, þegar það er á annarTa kostnað, —
ekki, þegar það er treyst á þig.“
Það kom glampi í augu hans. „Hver segir
það?“
Já, það var í raun og veru ég, sem hafði
sagt það, og það hljómaði mjög trúlega, jafnvel
þótt ég hefði aldrei hugsað um það áður. En
einstaka sinnum hefur maður rétt á að skipta
um skoðun.
Ég stóð upp, opnaði dyrnar að herberginu og
kveikti á lampanum. „Hans,“ sagði ég, „ég var
að gera þetta i dag — fyrir mönnnu þina.“ Ég
fann, að tárin voru að koma fram í augun.
„En — hann lítur ennþá út eins og appelsínu-
kassi.“
Hann strauk á sér hökuna og leit til mín,
kíminn á svip. „Það litur út fyrir, að þú hafir
haft mikið að gera,“ sagði hann, „og þú þekkir
mnmmii. Það er ekkert, sem hún dáist eins
mikið að og dugleg býfluga.“
Hann hallaði höfðinu aftur og rak upp
skellihlátur. Svo rétti hann höndina út og
slökkti á lampanum. Ég heyrði hlátur hans i
myrkrinu, það var dimmur, dillandi hlátur, sem
nálgaðist meira og meira.
Stundum er það nú ekki svo vitlaust að fara
snemma í rúmið.
VIKANf 33