Vikan - 06.04.1961, Qupperneq 13

ÞEKKTU
SJÁLFAN
Þ!ö
Dr. Matthías Jónasson:
Sviknl ást
Þættinum heíur borist merkilegt
bréf frá Hebu, þar sem
hún ræðir um samlíf karls
og konu og það, hvernig eigin-
maður hennar breyltist^með
tímanum.

alltaf aufiveld, enda er ástfanginn' hugur lítt hneigður til sjálfsgagn-
rýni. Því er ásthneigðin oft fölsuð, eintómt dulargervi annarlegra til-
finninga. Slík ást veldur alltaf vonbrigðum.
Af þessari misskildu ást óx sundurlyndi ykkar hjónanna, kæra frú
Heba. Eftir bréfi þinu að dæma ert þú geðrík kona og viljasterk, en
pilturinn þinn var reikull og veikgeðja. Án þess að gera sér það ljóst,
þráði hann þig fremur sem móður en sem ástmey ög maka. Þú varst
honum vernd og styrkur, sem hann þarfnaðist. Þetta kom þér óljóst
til vitundar, eins og þú skrifar: „Mér l'annst hann vera svo umkiomu-
laus og þurfandi fyrir ástúð.“ Þú varaðir þig ekki á móðurtilfinning-
unni, sem blundaði í eðli þínu og brauzt fram gagnvart umkomuleysi
piltsins. Hún villti þér sýn. Vissulega elskaðir þú hann, en ekki til
þess að gefast honum, játaðist honum eins og hann var og leggja
örlög þín undir vilja hans, heldur til að eigna þér hann, leiðrétta
hann, gera hann þér háðan. Og einmitt þessa leitaði hann. Styrkleiki
þinn og öryggi heilluðu hann, rétt eins og óskeikulleiki móður hans
gerði, meðan hann var ungur. Þessar tilhneigingar tókuð þið fyrir ást.
En i sambúð ykkar varð honum smám saman ljóst, að hann naut
fremur handleiðslu þinnar en ástar, að þú varst honum fremur móðir
Sælan varð skammvinn, og hann fór að drekka aftur, einmitt þegar
mest á reið fyrir okkur um samstillt átak.
en ástmey. Samlíf ykkar var þvingað og ófullnægjandi, enda í ósam-
ræmi við hinar raunsönnu tilfinningar ykkar. Það er rétt, sem þér
fannst: Hann óx, en hann óx frá þér. Hann þráði ástmey, sem liti upp)
til hans, sem elskaði þetta sambland kosta og galla, sem var persónu-
leiki lians. Sjálfstæðisþráin lirærist einnig í brjósti hins veikgeðja, þó
að reikult eðli hans fái ekki fullnægt henni. Þú lýsir þvi réttilega:
Einmitt þegar mest á reynir og þú leggur þig alla fram um að halda
- - - (Framhald á bls. 22).
Reykjarpípan
Orstutt sugu cftir
Mig hryllti við tilhugsuninni. —
Til hvers ? Eg er orðinn of gamall til
að blása sápukúlur.
— Það eru margir, sem reykja pípu.
Það er eitthvað svo notalegt við Það.
— Það verður of dýrt að reykja
hvort tveggja.
— Þú lætur þér auðvitað nægja
pipuna. Pípureykingamenn vilja yfir-
leitt ekki sjá neitt annað. Við gætum
sparað heilmikið með þessu.
Ég neyddist til að láta undan.
Næsta dag fór ég inn í búð, þar sem
reykjarpípur voru til sölu í miklu
úrvali.
— Viljið þér einhverfia sénstaka
tegund? spurði afgreiðslumaðurinn.
Breiuholst
— Nei, það held ég ekki, bara
venjulega reykjarpípu, til dæmis þessa
hérna, sagði ég og tók eina af handa-
hófi. Hún var í hylki með grænu
fóðri.
— 118 krónur, — þetta er ósvikin
Briar Newcastle.
Ég þeytti henni burtu, eins og ég
hefði brennt mig á henni. — Hafið
þér ekki einhverjar ódýrari? spurði
ég. Þetta átti nú bara að vera venju-
leg pipa.
— Ef til vill fermingargjöf?
— Nei, ég ætla bara að nota hana
sjálfur. En mér finnst þetta nokkuð
dýrt. Ég verð þó að hafa eitthvað af-
gangs fyrir tóbak, ha, ha. — Það
fengust pípur á 15—20 krónur, en af-
greiðslumaðurinn talaði um þær með
svo mikilli fyrirlitingu, að mér skild-
ist, að þær væru ekki nothæfar til
annars en grýta þeim í hausinn á
þeim, sem kæmu inn og keyptu aðeins
einn eldspýtustokk. Endalokin urðu
þau, að ég keypti ósvikna Waltham-
Briar-pípu á 88 krónur.
— Þetta er bezta tegund, sem völ
er á, sagði afgreiðslumaðurinn. Það
fylgir sex mánaða ábyrgð, og ef eitt-
hvað er athugavert við hana, lögum
við það ókeypis. En ég ætla að biðja
yður að gera mér þann greiða að
Framhald á bls. 35.
VIKAN 1 3