Vikan


Vikan - 06.04.1961, Side 35

Vikan - 06.04.1961, Side 35
Síðast en ekki sízt vildi ég geta að nokkru hinnar ráðandi plánetu hans sem er Satúrn, en hann er staddur í Meyjarmerkinu, merki gagnrýni og samanburðar. Undir þessari afstöðu eru bókmennta- og blaðagagnrýnendur fæddir, en það hættulega við þessa afstöðu er Satúrn, sem ávallt hefur tilhneig- ingu til að lita hlutina of dökkt. Ég vildi því enn ráðleggja honum að fara varlega i þeim sökum og temja sér meiri bjartsýni þó tilveran virð- ist honum dökk á alla kanta. ÁHYGGJUR VERÐ EG AÐ HAFA. Framhald af bls. 15. __ Hún er nú talsverð, þótt ekki sé það sambærilegt við búskap í sveit. Það er kannski heldur ekki tilbreytingin sjálf sem skiptir öllu máli, heldur það sem maður hefur í kringum sig. Mér finnst talsverð- ur munur á því að umgangast vara- hluti eða kindur og kýr. — Eru þá dagarnir lengi að liða? — Ekki þegar nóg er að starfa og þannig er oftast. Það er alveg laust við að mér leiðist, enda þótt ég sjái eftir búskapnum. Það er mjög góður andi rikjandi á vinnu- staðnum og vinnufélagarnir eru skemmtilegir. Það finnst mér hafa mikið að segja. — Þú finnur kannski meir til saknaðar á einum árstíma en öðr- um? — Ojá, fallegir vordagar freista manns út í náttúruna. Þeir minna á skemmtilegasta tima bóndans, þegar veturinn er liðinn og allt grænkar og grær, fuglarnir komnir, störfin framundan og vonirnar frá vetrinum að rætast. Þá sækir að manni órói, sem reyndar er auð- velt að dreifa með vinnu í góðum félagsskap. Svo má ekki gleyma því, að hér í Reykjavík er mikil náttúru- fe-gurð. Mér finnst óvíða eins fallegt og einmitt hér. — Ferðu oft austur að Ásólfs- stöðum? — Já, á sumrin fer ég nokkuð oft og þar dvel ég í sumarleyfi mlnu. Þá finnst mér eins og ég sé að fara heim, en samt er ég aldrei laus við svolitla minnimáttarkennd, þegar ég hitti gamla félaga mína, bændurna í sveitinni. Mér finnst þá, að ég hafi eitthvað brugðist og þó sé ég, að sá hugsunarháttur er auðvitað ekki réttur. — Hvað hefur konunni þinni fundist um breyttar aðstæður og umhverfi? — Hún er úr Gnúpverjahreppn- um eins og ég og var orðin rótgróin i dalnum. Hún hefur fundið, að það er hægara fyrir húsfreyjuna að búa hér og lífsþægindin meiri. Það kom fyrir, að hún varð að grípa i úti- störfin og ég kunni ekki við það, enda þótt hún leysti það með prýði. — Og heilsan batnar með hverj- um degi? — Það er kannski full mikið sagt, en hún hefur batnað mikið. Hún er alveg sæmileg núna, ekki góð að visu, en ég get eklci kvartað yfir neinni vanlíðan og ég get sagt það að enduðu þessu rabbi, að ég er þakklátur og ánægður með mitt hlutskipti. Gísli Sigurðsson. REYKJARPÍPAN. Framhald af bls. 13. fara nákvæmlega eftir leiðarvisinum, þegar þér tilreykið hana. — Hvað ertu aö lesa? spurði Mar- ianne forvitnislega, þegar hún kom að mér, þar sem ég sat niðursokkinn i leiðarvísinn. „Upplýsingar um hinn nýja vin yðar, Waltham-Briar-pípuna“, sem var hvorki meira né minna en 24 blað- síður. — Mig hafði ekki órað fyrir því, að þetta gæti verið svona flókið, sagði ég og sló pípunni við öskubakk- ann, sem var næst mér. — Hörmung er að sjá þetta. Þú ert búinn að ata allt út í ösku og tóbaks- sósu. Er þetta ekki óþarfi? ■—■ Raunverulegir pípureykinga- menn eru miklu sóðalegri en þetta. Bíddu bara, þangað til ég fæ mér aðra pípu. — Aðra? — Já, það stendur hérna, að mað- ur verði að eiga til skiptanna. Það má aldrei slá ösku úr heitri pípu. Ég kaupi mér aðra strax á morgun. — Hvað kosta þær? Marianne var orðin dálítið áhyggjufull. — Ja, þessar venjulegu, eins og þessi hérna, kosta 88 krónur. Ég sé það hérna í leiðarvísinum, að mig vantar tóbaksdós, einangrunarsíu, pípuhníf til að skafa burtu sósu, pipu- hald úr tekki, tylft af pipuhreinsur- um, Waltham-kveikjara úr silfri, Waltham-lofthreinsara til að ná reykjarlykt úr gluggatjöldum. Saman- lagt verður stofnkostnaðurinn 266 krónur og 5 aurar, en þá verð ég lika kominn í tölu þessara viðkunn- anlegu pípureykingamanna. Og svo vantar okkur auðvitað fleiri ösku- bakka og ef til vill aðra ryksugu. Maður kemst ekki hjá því að missa tóbaksleifar úr pípunni öðru hverju.. Gættu þín að stiga ekki ofan á það. Það er næstum ómögulegt að ná því, þegar það treðst ofan í teppin. Ekki vænti ég, að þú eigir plástur? — Til hvers? — Ég brenndi mig svolítið á tung- unni. Marianne hugsaði sig um stundar- korn Svo kom það: —■ Hvað reyktirðu eiginlega marga vindla á dag, áður en þú fórst að reykja pípu? — Tvo, sagði ég hressilega, bara tvo á 80 aura, einstaka sinnum þrjá. Hún athugaði pípuna. — Það er alls ekki hægt að sjá, að hún hafi verið notuð. Petter á að fermast á sunnudaginn, og við þurfum að gefa honum sómasamlega gjöf. Mér dettur í hug, að ef þú . . . — Það er allt i lagi mín vegna, sagði ég feginn og flýtti mér að ná í bréfspjald og skrifaði á það: Til fermingardrengsins — og festi það við pipuna. Síðan kveikti ég mér í vindli. I tilefni dagsins tók ég einn af þessum dýru á 1.25. heimilistækin hafa staðist dóm reynslunnar eru mýtízkuleg létta hússtörfin H.F. RAFTÆKJAVERKSMIÐJAN, HAFNARFIRÐI > , *** •* *-: i i, — M H I ‘ 1» > • < ',il 1 I !<!,"•! , >í, :• , I lii-mí::i■ ■ ■ •■::::::i••:::::: VIKAN, 35

x

Vikan

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.