Vikan


Vikan - 13.04.1961, Blaðsíða 6

Vikan - 13.04.1961, Blaðsíða 6
Stórútgerðarmaðurinn Jakob Þor- steinsson frá Hafnarfirði var að koma með konu sinni frá skemmtun Lionsklúbbanna. Þau höfðu farið snemma út af skemmtuninni, — þegar er skcmmtiatriðunum lauk. Hvað svo sem sagt varð um brask Jakobs og fjúröflunarleiðir, þá hafði hann það fram yfir marga kollega sina, að hann var alger bindindis- maður. Það voru nú liðin sex ár, siðan liann hafði lokað algerlega fyrir vinneyzlu, og nú mátti hann ekki vita af víni neins staðar nærri sér. Það byrjaði, þegar elzti drengurinn þeirra drukknaði í höfninni — i ölæði. Þegar þau voru komin á móts við Silfurtún, á leiðinni heim til sín, Sc. gði Jakob: „Eg ] akka guði fyrir, á meðan j.;r i-arnir okkar smalcka ekki vin.“ .,íá, vonandi kemur ekki að því,“ sagði kóna hans. ,.fig axbæri það ekki. Ég gæti ekki séð þá fara eins og Kristján fór. Ef ég hafði bara verið strangari við hann og ekki ausfð í hann pening- um, þá er ég viss um, að hann hefði orðið að manni,“ sagði Jakob biturri röddu. „Það var ekki þér að kenna, vin- ur minn. Vertu ekki að hugsa um það,“ sagði hún. En hún vissi, að maður hennar hafði alltaf ásakað sjálfan sig og siðan verið mjög strangur við yngri bræðurna, sem nú voru sextán og átján ára gainlir. S VikTAN „Ætli þeir séu ekki sofnaðir ann- ars. Ég sagði þeim, að við mund- um ekki koma heim fyrr en undir morgun,“ sagði frúin til að leiða hugann frá þessum sáru minningum. „Ég vona það. Þeir báðu mig um í bíó, en ég lét þá ekki fá neitt. Þeir skulu venjast því að vera heima og láta allt flandur eiga sig,“ sagði Jakob ákveðinn. Þau komu nú að húsinu og gengu frá bílnum og fóru inn. Þegar þau höfðu tekið af sér yfirhafnirnar, gekk Jakob að stofudyrunum og opnaði þær. Honum brá hastarlega, þegar hann leit inn, því að það var heldur óvenjuleg sjón, sem honum inætti: Sjö piltar og sjö stúlkur, á aldrinum fjórtán til átján ára. Að minnsta kosti fjórar vínflöskur, flestar tómar, lágu á gólfinu og borð- um, glös alls staðar, fæst rétt stand- andi, segulbandið hótt stillt, — allt á rúi og stúi og ringulreið. Tveir piltar voru að dansa við dömur, kynlega fáklæddar. 1 sófan- um var par, þótt lítið sæist af stúlk- unni, bak við hurðina stúlka í dái, og yfir lienni kraup piltur. . . Bak við standblómið í einu horninu mátti sjá skínandi þjóðhnappa . . . Út um dyr handan stofunnar komu bræðurnir, synir útgerðarmanns- ins. Þeir leiddu sína stúlkuna hvor. Þau voru sæmilega stödd fatalega, en úfin og rjóð í kinnum. Þau stönzuðu snarlega, þegar þau sáu, hver var kominn, og nú liafði öll samkundan séð áhorfend- urna. Krakkarnir stirðnuðu og lag- færðu sig eftir föngum, biðu siðan hins óhjákvæmilega. Gamli maðurinn hafði staðið drjúga stund í dyrunum, eins og hann skildi það ekki, sem augu hans sáu. Allt i einu náhvitnaði hann og þandist út, um leið og hann geystist inn á mitt gólf og öskraði: „Út! Út, helvítis pakk! Út, kvik- indin ykkar. Út! „Hann óð um 1 bræði sinni og henti hverjum ein- stökum til, eins og hann vildi flýta framkvæmdunum. — Gestir bræðr- ana voru ekki lengi að tínast út. Hann óð einnig að bræðrunum og sagði trylltur og klökkur: „Þið farið líka, svikarar. Ég vil ekki eiga aðra eins vesalinga. Út! Út!“ „Vertu rólegur, maður, stilltu þig,“ sagði eldri bróðirinn. „Stilla mig? Nei, aldrei! Farið burt strax, ég vil ekki sjá ykkur fyrir augunum á mér oftar. — „Um leið og hann sagði síðustu orðin, óð hann að eldri bróðurnum og lét hnefann ríða á andlit hans. Piltur- inn flúði til dyranna, og bróðir hans fylgdi honum. I dyrunum sneri eldri bróðirinn sér við og sagði: „Þú ert skepna. Við förum glaðir úr þessari prisund, sem þú gerir líf okkar að, og vonandi fáum við frið fyrir þér næstu árin.“ Þeir fóru út án þess að loka dyrum. Seinna um nóttina, þegar þeir höfðu gengið megnið af leiðinni til Reykjavíkur, kom bíll akandi í sömu átt og þeir gengu. Hann stöðvaðist á móts við þá og beið þeirra. Bilstjór- >| inn reyndist vera miðaldra maður, geðþekkur og aðlaðandi. Hann sagði: | „Bæinn?“ <t| »Já.“ „Setið ykkur inn.“ Þeir fóru inn að aftan. Bílinn var strax kominn á fulla ferð. „Hvað heitið þið?“ „Eh. . . Stefán og Ögmundur.“ „Hvaðan eruð þið?“ „Borgarnesi.“ | „Læra hér?“ § „Nei, bara skoða staðina." „Hvar búið þið?“ „Eiginlega hvergi, ekki ennþá. Við ætlum að reyna á Skjaldbreið.” Eldri bróðirinn samdi þetta jafn- óðum og kveið alltaf næstu spurn- ingu, en þeim létti báðum stórlega, þegar bílstjórinn sagði: „Ja, þið segið nokkuð.“

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.