Vikan - 13.04.1961, Blaðsíða 21

„Mér dettur dálítið skritiO I hug,“ sagÖI Bob
allt I einu og brostl við.
„Hva6?“
„Þú gerir eflaust ekki annað en hlæja aO þvi.
— ÞaO er þeirri hljómplötu aö þakka, aö viö
kynntumst."
Mick brá, en áttaði sig fljótt.
„En skrítiö!" sagði hún hæðnislega. „Þurf-
um við endilega að gera þetta svo lágkúrulegt!"
„Lágkúrulegt?" endurtók Bob. „Hvað áttu viö?“
Þau réttu hvort öðru hendina, létu fingurgóm-
ana aðeins snertast.
„Bless!“
„Bless!"
Bob tók um hurðarhúninn, leit um öxl til
hennar.
,,Sé ég þig í Huchette I kvöld?“
„Veit það ekki," svaraði hún án þess að lita
við „Það er ekki ómögulegt."
Vitanlega var það hún. sem hann kom fyrst
auga á um kvöldið, þegar hann kom inn i hin
brönr'U salarkynni. þar sem allur hópurinn var
begar mættur, og loftið var svo mettað reykjar-
svælu að sveið í augun. Nokkrir ungir menn, meira
nrr vnirma skeggiaðir. sátu við drykkiu eða mjök-
uðu sér til í bröng dansendanna með stuttklippt-
um stúlkum i bröngum. bláum s'ðbuxum. Hljóm-
sveit.in var prýðileea skinuð. tónlistin eggjandi
og gesttrnir kunnu bersýnilega vel víð sig.
Alain var enn einu s’nni f vandræðum með
nfntnrstað: og gekk á milli kunningjanna.
Vr* ViTVniilrnrmTi hoimíj |ví^ TtAr lanst,
' hrnn 'Nrir»ol<> qprn
‘h^lo’nn 5 n't'-’lirn Vtinníntriíi síonrn f dpnc;iniim.
■NT’nolo Iníf t?] Vnnnin°"íq <?ín«; npfj brá. í fUlPT-
n™. N’pí. bvf svarnffi Tn'm
. Oott bpim qpm fni^rpffi Alnin oer ofo-
boo-pfii sifr jfífram. ..TCn lft?fS bmtir bnff úr fvrír
mArT“
TSnfÍ VDf Vrönv ITm vfoqVPU Vfrm. ^nr cjföfS PAtur
c\<r ncVmfii 7 qímonn o«r rpvndi nff yffrernnT»fn b^-
rntrrftníj nmTlVPrfi^ ‘OP'.
. Nn?. Ar>- o-pf p7<-Vi irom’fi!“ VnllnfSi bnnn. ..fim
nfS f^rn iir bnro-ínni! T5 pftir tvnpr mfniTtnr.
7-om Avmnt fvrir f rmr . . .**
9*m77 T>AtnrT“ br<Tr>nfÍi Al^in o<r broTf f jaVVn-
nrwa * Vtortq
QArfÍn nlrVi pfi A" Pf trTp f crirnnnn O"
r«tTr> VAIt V rtn r-\ ífrom TÍ’ rr fpV m Ar crtrorlftrfi
A VirnmivrrnfSr’Ö omnrrnr vfir . . T'T. bfliino
V<í?S'iir> VArrtn f-irrir* nfon !f<
Tr^rrirr e£r« Trnl f\rr*r m?cr!“ cprrffi ATí)*r» Opf-
nr’ffo pVlri 75no?7 mAr bprb^rv’ff bift?*1
1'T’ nrrtp!“
TVTnrr?p — 75 nffp rvmr»n<-» — cvprnfSl Aipin
r\cr 15+ oVV? <?75 cifr nf foo-inn
TVTovrTo — 75*“ 0<r c^rn ff-Atti Tinrtri cAr qptr7o
f e'*mo»->*-t 'NTo* 5rr \ror' pVV! r>?7 Vp7q \r*?Í b7v. .ATT'f"
? lo~; TíTocc!**
f, V r> o f t A n V»occ O rs 75tn mior
■u~cn yn ],uAnP«! MoV
T~>' "uemv| C'*5*f o ’ fi fi ’ rr f ^TóTTflitrvt ofVirvtct fv5 0?7_
---------- t> :unr,v,!v V^f?>, V—c5v ,V föVV_
o-f ' - T~1 -r-\: r~\ ry r-T t* f ’ Vt r-| V''tyn?5‘ «1 C
v»/v*—. T>~'-> r*io k^v, -o-f-io
v'n C* *1 r>> or— T> oV\ tiífi TVT; ool O or, T\Tt O cot 5 Ttol'b
o--~, A oirTr-tirvn ocr Mnelr,^! A Phtt com +v5?7 ’
ní»v> c-r'-> O oo- trn» Vt’nr, r»T,*o vlonrctcf i
TTl-l-; Va«»< 5 or nnV t>'*Í folrto —- f‘1 eagf(!
1-ovtt-. tol-TTv. rnrm A o 1o’'cn evnno
,.r,«^rt—A1 TPv. 1-0-00»-, C n»vt bA inirrV V, 75 forin O ?7
-Uo cirr*?“
TTV1-; io.,-t ,t;?s Vo?f “
nrrtn V** 5 rrlýóVtor* T o 0 T Vt ” o-1 T v, v, * o-,;ii; 4-ortvtO cAr
T7«o O f\ V,t' fortvTv. VtoTm fU v-»öm»—vn Vtivtvtoy. o ff-
«<
NTo; V5 cTrcrtfi A cr V,o1c}nr iir»(7ir r’*>V,TO’>T>;
n!m.,,Wi«n! T“
PoV, Tro*-o til Vtoiwo nw, loifi no> rTovtcinnm ianV
f51- ToWnnn c* *a v, c am V> o *a VnffÍÍ 7 O crt 5 bPÍrir-inn
f\cr 5a»» í v,ov»vt MV 1p?t nnn
TTVtn p?7 fnrn efrav^" crvir’?i! Vtnn ncv VtrTrtcV?
5 ctl' fÍTncro
...T5. Arr vprfS n?S skrpnnn fr5 S bíii. TTpm vifS
hérna seinna ng tek big með En b\j verður að
afsaka bað. beear bar að kemur. að ég má ekki
koma miöe seint beim.“
Alain hló mikið. ...Tæja cvo forvsjnmenn vorir
í framtiðinni eru gæddir ábvrgðartilfinninmi t
Viep la tfranee!"
Bob hló, gremjulaust.. og Alain hlammaði sér
niður á bekkinn. bjá Mie.
..Það ætlar að taka tfmann sinn að levsa he»n
úr böndum." dæsti hann, „og gef ég honum þó
gott eftirdæmi!"
„Postuli ?“
...Tá. einmitt. Eg er til þess sendur að búa ung-
ar sálir undir bá staðreynd, að beirra sé engin
framtíð "
Mic hlustaði á hann með öðru eyranu, en elti
Bob með augunum. Svipur hennar var svo þrung-
inn ástúð, að Alain gerði hlé á máli slnu og vlrtl
hana fyrir sér. Mic uggði að sér, hélt slg örugga
með draum sinn, Þar sem hún sá sjálfa slg standa
út við herbergisgluggann, horfa og biða — sá
sig liggjandi á legubekknum, „Bob, Bob — ég —
ég ...“ Hvernig gat á því staðið að fólk skyldi
vera að brjóta heilann um sjálfsmorð? Hvers
vegna gat sumu fólki aldrei skilist hve lífið lum-
aði á miklum dásemdum, fyllingu og fullnæg-
ingu? Og svo gerðist það, að rödd Alains vakti
hana af draumunum.
„Hefurðu fengið hann?“
Henni brá. Munnsvipurinn varð hörkulegur.
Hún varð að ná aftur fullri stjórn á sjálfri sér.
Leika sjónarspilið á enda. Ekki svíkja lit.
„Ég hélt að hann segði þér frá öllu,“ svaraði
hún glettnislega.
Alain hafði ekki af henni augun.
„Þeir, þarna I 16. hverfinu," sagði hann, rétt
eins og hann væri að ræða um einhvern lítt
þekktan kynþátt í Afríku, „tala yfirleitt ekki
mikið um ástir sínar. Jæja?“
„Jæja — jú. En hverju breytir það?“ svaraði
hún kæruleysislega.
Hún þoldi ekki lengur mátið. Þoldi ekki að
sitja þarna augliti til auglits við þennan skyn-
semipostula og hlusta á glens hans um þá leynd-
ardóma lifsins, sem vöktu bruna i. blóði hennar
og roða I vöngum, svo að hún mátti ekki dyljast.
Hún reis á fætur og hélt þangað sem Pétur stóð.
„Eigum við að dansa, Pétur?"
„Hef ekki tíma til þess!“
„Komdu, vinan!" sagði Lou og lagði arminn
um mitti henni.
Pétur sneri sér að Alain og fékk honum lykil-
inn.
„Gerðu svo vel!“ hvíslaði hann. „Og knýi ein-
hver dyra I fyrramálið, þá læturðu eins og þú
heyrir það ekki.“
„Hvers vegna?"
Pétur hikaði við eitt andartak; svaraði síðan,
hratt og sundurlaust:
„Dyravörðurinn sagði mér Það. Þeir komu og
spurðu eftir mér. Koma eflaust aftur."
Hann ætlaði að hraða sér á brott, en Alain hélt
honum föstum og ýkti forvitni sina.
„Farðu ekki----------hverjii eru þessir „þeir“?
Heyrðu----------Þú verður að segja mér nánar
frá þessu!"
„Ef þú veizt ekki neitt, geturðu ekki heldur
ve’itt neinar upplýsingar — jafnvel ekki þótt bú
verðir pindur. Sértu hinsvegar hræddur, verð-
urðu að fá þér annan samastað!"
„Nei — en gamanlaust, er það eitthvað al-
varlegt?"
„Gæti orðið það, ef ég yrði hér um kyrrt. En
þú hefur ekkert að óttast; Þú ert ekkert við Þetta
bendlaður!" Að svo mæltu gekk hann á brott, en
leit um öxl til Alains. „Ég geri varla ráð fyrir
að þeir fari að brjóta dyrnar!" sagðl hann.
Þar með var hann farinn. Alain stóð með lyk-
ilinn I hendinni og vissi ekki sitt rjúkandi ráð.
Bob beið Mic, þegar hún kom úr dansinum.
Mic fann heitan straum fara um allan sinn lík-
ama. En um leið fann hún augnaráð Alains hvíla
á sér, lesa tllfinningar sínar, eíns og af opinni
bók. Og hún tók sér sæti.
„Hversvegna strax?" maldaði hún I móinn. „Mig
langar til að vera dálítið lengur.
Brosið hvarf samstundis af andliti hans. „Allt I
lagi!“ sagði hann og beit á jaxlinn. „Sé þig seinna!
Bless!"
„Bless!“ tuldraði hún.
Hún leit sigri hrósandi á Alain, en hann horfði
á lykilinn 1 lófa sér og virtist í þungum þönkum.
Og allt í einu varð þessi veraldarvana stúlka grip-
in ákafri löngun til að gráta. Henni þótti sem
örlagarikur misskilningur hefði átt sér stað. Þetta
var allt svo heimskulegt. . .
ÁTTUNDI KAFLI.
Höggin dundu á hurðinni, þung og með jöfnu
millibili; svo varð stundarþögn, en þá hófst
barsmíðin aftur.
Alain dreymdi að verið væri að nelga lokið á
líkkistu hans; þvi næst að faðir hans væri að
negla upp auglýsingu: „Lokað vegna jarðarfarar."
Loks gat hann greint það gegnum svefninn að
einhver var að berja að dyrum. „Á dyrnar hjá
Pétri!" hugsaði hann og hrökk upp af svefninum.
Herbergið var óupphitað og rúðurnar þaktar
ryki. Þetta var málaravinnustofa^ málverk I
sterkum litum héngu á veggjum og lagði af þeim
megna olíulykt. Alain fletti ofan af sér ábreið-
unni, opnaði augun með erfiðismunum, fór í bræk-
urnar og beit saman tönnum svo þær glömruðu
ekki I munni hans af kuldanum; enn var barið
að dyrum, þyngra en nokkru sinni fyrr. Nokkurt
andartak stóð hann i sömu sporum, lagði við hlust-
ir, fór síðan að læðast, eins gætilega og honum
var unnt til Þess að ekki marraði í gólfborðunum,
nær og nær dyrunum, sem högg hinna ósýnilegu
hnúa buldu nú á án afláts.
Hann nam staðar, dró skyrtuna, sem hann hafði
þvegið áður en hann gekk til náða, af stólbakinu,
þar sem hann hafði hengt hana til þerris, brá
henni yfir höfuð sér og fékk svo allt í einu ákafa
löngun til að hnerra. Tókst þó að bæla hann
niður, svo að hann gat læðst spölinn, sem eftir
var fnam að hurðinni, lagt við hana eyrað og
hlustað.
Hann gat aðeins heyrt þungan andardrátt úti
fyrir og eitthvert lágt tuldur. Allt í einu heyrði
hann auk þess eitthvert þrusk, — einhverju var
Framhald í næsta blaði.
VIKAN 21