Vikan


Vikan - 13.04.1961, Síða 21

Vikan - 13.04.1961, Síða 21
„Mér dettur dálítið skritiO I hug,“ sagÖI Bob allt I einu og brostl við. „Hva6?“ „Þú gerir eflaust ekki annað en hlæja aO þvi. — ÞaO er þeirri hljómplötu aö þakka, aö viö kynntumst." Mick brá, en áttaði sig fljótt. „En skrítiö!" sagði hún hæðnislega. „Þurf- um við endilega að gera þetta svo lágkúrulegt!" „Lágkúrulegt?" endurtók Bob. „Hvað áttu viö?“ Þau réttu hvort öðru hendina, létu fingurgóm- ana aðeins snertast. „Bless!“ „Bless!" Bob tók um hurðarhúninn, leit um öxl til hennar. ,,Sé ég þig í Huchette I kvöld?“ „Veit það ekki," svaraði hún án þess að lita við „Það er ekki ómögulegt." Vitanlega var það hún. sem hann kom fyrst auga á um kvöldið, þegar hann kom inn i hin brönr'U salarkynni. þar sem allur hópurinn var begar mættur, og loftið var svo mettað reykjar- svælu að sveið í augun. Nokkrir ungir menn, meira nrr vnirma skeggiaðir. sátu við drykkiu eða mjök- uðu sér til í bröng dansendanna með stuttklippt- um stúlkum i bröngum. bláum s'ðbuxum. Hljóm- sveit.in var prýðileea skinuð. tónlistin eggjandi og gesttrnir kunnu bersýnilega vel víð sig. Alain var enn einu s’nni f vandræðum með nfntnrstað: og gekk á milli kunningjanna. Vr* ViTVniilrnrmTi hoimíj |ví^ TtAr lanst, ' hrnn 'Nrir»ol<> qprn ‘h^lo’nn 5 n't'-’lirn Vtinníntriíi síonrn f dpnc;iniim. ■NT’nolo Iníf t?] Vnnnin°"íq <?ín«; npfj brá. í fUlPT- n™. N’pí. bvf svarnffi Tn'm . Oott bpim qpm fni^rpffi Alnin oer ofo- boo-pfii sifr jfífram. ..TCn lft?fS bmtir bnff úr fvrír mArT“ TSnfÍ VDf Vrönv ITm vfoqVPU Vfrm. ^nr cjföfS PAtur c\<r ncVmfii 7 qímonn o«r rpvndi nff yffrernnT»fn b^- rntrrftníj nmTlVPrfi^ ‘OP'. . Nn?. Ar>- o-pf p7<-Vi irom’fi!“ VnllnfSi bnnn. ..fim nfS f^rn iir bnro-ínni! T5 pftir tvnpr mfniTtnr. 7-om Avmnt fvrir f rmr . . .** 9*m77 T>AtnrT“ br<Tr>nfÍi Al^in o<r broTf f jaVVn- nrwa * Vtortq QArfÍn nlrVi pfi A" Pf trTp f crirnnnn O" r«tTr> VAIt V rtn r-\ ífrom TÍ’ rr fpV m Ar crtrorlftrfi A VirnmivrrnfSr’Ö omnrrnr vfir . . T'T. bfliino V<í?S'iir> VArrtn f-irrir* nfon !f< Tr^rrirr e£r« Trnl f\rr*r m?cr!“ cprrffi ATí)*r» Opf- nr’ffo pVlri 75no?7 mAr bprb^rv’ff bift?*1 1'T’ nrrtp!“ TVTnrr?p — 75 nffp rvmr»n<-» — cvprnfSl Aipin r\cr 15+ oVV? <?75 cifr nf foo-inn TVTovrTo — 75*“ 0<r c^rn ff-Atti Tinrtri cAr qptr7o f e'*mo»->*-t 'NTo* 5rr \ror' pVV! r>?7 Vp7q \r*?Í b7v. .ATT'f" ? lo~; TíTocc!** f, V r> o f t A n V»occ O rs 75tn mior ■u~cn yn ],uAnP«! MoV T~>' "uemv| C'*5*f o ’ fi fi ’ rr f ^TóTTflitrvt ofVirvtct fv5 0?7_ ---------- t> :unr,v,!v V^f?>, V—c5v ,V föVV_ o-f ' - T~1 -r-\: r~\ ry r-T t* f ’ Vt r-| V''tyn?5‘ «1 C v»/v*—. T>~'-> r*io k^v, -o-f-io v'n C* *1 r>> or— T> oV\ tiífi TVT; ool O or, T\Tt O cot 5 Ttol'b o--~, A oirTr-tirvn ocr Mnelr,^! A Phtt com +v5?7 ’ ní»v> c-r'-> O oo- trn» Vt’nr, r»T,*o vlonrctcf i TTl-l-; Va«»< 5 or nnV t>'*Í folrto —- f‘1 eagf(! 1-ovtt-. tol-TTv. rnrm A o 1o’'cn evnno ,.r,«^rt—A1 TPv. 1-0-00»-, C n»vt bA inirrV V, 75 forin O ?7 -Uo cirr*?“ TTV1-; io.,-t ,t;?s Vo?f “ nrrtn V** 5 rrlýóVtor* T o 0 T Vt ” o-1 T v, v, * o-,;ii; 4-ortvtO cAr T7«o O f\ V,t' fortvTv. VtoTm fU v-»öm»—vn Vtivtvtoy. o ff- «< NTo; V5 cTrcrtfi A cr V,o1c}nr iir»(7ir r’*>V,TO’>T>; n!m.,,Wi«n! T“ PoV, Tro*-o til Vtoiwo nw, loifi no> rTovtcinnm ianV f51- ToWnnn c* *a v, c am V> o *a VnffÍÍ 7 O crt 5 bPÍrir-inn f\cr 5a»» í v,ov»vt MV 1p?t nnn TTVtn p?7 fnrn efrav^" crvir’?i! Vtnn ncv VtrTrtcV? 5 ctl' fÍTncro ...T5. Arr vprfS n?S skrpnnn fr5 S bíii. TTpm vifS hérna seinna ng tek big með En b\j verður að afsaka bað. beear bar að kemur. að ég má ekki koma miöe seint beim.“ Alain hló mikið. ...Tæja cvo forvsjnmenn vorir í framtiðinni eru gæddir ábvrgðartilfinninmi t Viep la tfranee!" Bob hló, gremjulaust.. og Alain hlammaði sér niður á bekkinn. bjá Mie. ..Það ætlar að taka tfmann sinn að levsa he»n úr böndum." dæsti hann, „og gef ég honum þó gott eftirdæmi!" „Postuli ?“ ...Tá. einmitt. Eg er til þess sendur að búa ung- ar sálir undir bá staðreynd, að beirra sé engin framtíð " Mic hlustaði á hann með öðru eyranu, en elti Bob með augunum. Svipur hennar var svo þrung- inn ástúð, að Alain gerði hlé á máli slnu og vlrtl hana fyrir sér. Mic uggði að sér, hélt slg örugga með draum sinn, Þar sem hún sá sjálfa slg standa út við herbergisgluggann, horfa og biða — sá sig liggjandi á legubekknum, „Bob, Bob — ég — ég ...“ Hvernig gat á því staðið að fólk skyldi vera að brjóta heilann um sjálfsmorð? Hvers vegna gat sumu fólki aldrei skilist hve lífið lum- aði á miklum dásemdum, fyllingu og fullnæg- ingu? Og svo gerðist það, að rödd Alains vakti hana af draumunum. „Hefurðu fengið hann?“ Henni brá. Munnsvipurinn varð hörkulegur. Hún varð að ná aftur fullri stjórn á sjálfri sér. Leika sjónarspilið á enda. Ekki svíkja lit. „Ég hélt að hann segði þér frá öllu,“ svaraði hún glettnislega. Alain hafði ekki af henni augun. „Þeir, þarna I 16. hverfinu," sagði hann, rétt eins og hann væri að ræða um einhvern lítt þekktan kynþátt í Afríku, „tala yfirleitt ekki mikið um ástir sínar. Jæja?“ „Jæja — jú. En hverju breytir það?“ svaraði hún kæruleysislega. Hún þoldi ekki lengur mátið. Þoldi ekki að sitja þarna augliti til auglits við þennan skyn- semipostula og hlusta á glens hans um þá leynd- ardóma lifsins, sem vöktu bruna i. blóði hennar og roða I vöngum, svo að hún mátti ekki dyljast. Hún reis á fætur og hélt þangað sem Pétur stóð. „Eigum við að dansa, Pétur?" „Hef ekki tíma til þess!“ „Komdu, vinan!" sagði Lou og lagði arminn um mitti henni. Pétur sneri sér að Alain og fékk honum lykil- inn. „Gerðu svo vel!“ hvíslaði hann. „Og knýi ein- hver dyra I fyrramálið, þá læturðu eins og þú heyrir það ekki.“ „Hvers vegna?" Pétur hikaði við eitt andartak; svaraði síðan, hratt og sundurlaust: „Dyravörðurinn sagði mér Það. Þeir komu og spurðu eftir mér. Koma eflaust aftur." Hann ætlaði að hraða sér á brott, en Alain hélt honum föstum og ýkti forvitni sina. „Farðu ekki----------hverjii eru þessir „þeir“? Heyrðu----------Þú verður að segja mér nánar frá þessu!" „Ef þú veizt ekki neitt, geturðu ekki heldur ve’itt neinar upplýsingar — jafnvel ekki þótt bú verðir pindur. Sértu hinsvegar hræddur, verð- urðu að fá þér annan samastað!" „Nei — en gamanlaust, er það eitthvað al- varlegt?" „Gæti orðið það, ef ég yrði hér um kyrrt. En þú hefur ekkert að óttast; Þú ert ekkert við Þetta bendlaður!" Að svo mæltu gekk hann á brott, en leit um öxl til Alains. „Ég geri varla ráð fyrir að þeir fari að brjóta dyrnar!" sagðl hann. Þar með var hann farinn. Alain stóð með lyk- ilinn I hendinni og vissi ekki sitt rjúkandi ráð. Bob beið Mic, þegar hún kom úr dansinum. Mic fann heitan straum fara um allan sinn lík- ama. En um leið fann hún augnaráð Alains hvíla á sér, lesa tllfinningar sínar, eíns og af opinni bók. Og hún tók sér sæti. „Hversvegna strax?" maldaði hún I móinn. „Mig langar til að vera dálítið lengur. Brosið hvarf samstundis af andliti hans. „Allt I lagi!“ sagði hann og beit á jaxlinn. „Sé þig seinna! Bless!" „Bless!“ tuldraði hún. Hún leit sigri hrósandi á Alain, en hann horfði á lykilinn 1 lófa sér og virtist í þungum þönkum. Og allt í einu varð þessi veraldarvana stúlka grip- in ákafri löngun til að gráta. Henni þótti sem örlagarikur misskilningur hefði átt sér stað. Þetta var allt svo heimskulegt. . . ÁTTUNDI KAFLI. Höggin dundu á hurðinni, þung og með jöfnu millibili; svo varð stundarþögn, en þá hófst barsmíðin aftur. Alain dreymdi að verið væri að nelga lokið á líkkistu hans; þvi næst að faðir hans væri að negla upp auglýsingu: „Lokað vegna jarðarfarar." Loks gat hann greint það gegnum svefninn að einhver var að berja að dyrum. „Á dyrnar hjá Pétri!" hugsaði hann og hrökk upp af svefninum. Herbergið var óupphitað og rúðurnar þaktar ryki. Þetta var málaravinnustofa^ málverk I sterkum litum héngu á veggjum og lagði af þeim megna olíulykt. Alain fletti ofan af sér ábreið- unni, opnaði augun með erfiðismunum, fór í bræk- urnar og beit saman tönnum svo þær glömruðu ekki I munni hans af kuldanum; enn var barið að dyrum, þyngra en nokkru sinni fyrr. Nokkurt andartak stóð hann i sömu sporum, lagði við hlust- ir, fór síðan að læðast, eins gætilega og honum var unnt til Þess að ekki marraði í gólfborðunum, nær og nær dyrunum, sem högg hinna ósýnilegu hnúa buldu nú á án afláts. Hann nam staðar, dró skyrtuna, sem hann hafði þvegið áður en hann gekk til náða, af stólbakinu, þar sem hann hafði hengt hana til þerris, brá henni yfir höfuð sér og fékk svo allt í einu ákafa löngun til að hnerra. Tókst þó að bæla hann niður, svo að hann gat læðst spölinn, sem eftir var fnam að hurðinni, lagt við hana eyrað og hlustað. Hann gat aðeins heyrt þungan andardrátt úti fyrir og eitthvert lágt tuldur. Allt í einu heyrði hann auk þess eitthvert þrusk, — einhverju var Framhald í næsta blaði. VIKAN 21

x

Vikan

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.