Vikan - 03.08.1961, Qupperneq 10

Þegar þú ert á skemmtistað og hlustar á hljómsveitina
leika hvcr-t lagið af öðru, hugleiðirðu sjálfsagt ekki vinnuna
sem liggur að baki hvers lags, áður en það er leikið fyrir
þig. Því betur sem hljómsveitin leikur og ]>ví skemmtilegri
sem hljóðfæraleikárarnir eru á sviði, þeim mun meiri æfing
liggur að baki. Þess vegna er það dálítið fróðlegt að skyggn-
ast á bak við tjöldin og forvitnast um hvað fari fram og
hvernig það fer fram á æfingum hjá einni hljómsveit. Vikan
gerði sér lítið fyrir og brá sér á æfingu hjá hljómsveit
Svavars Gests í Sjálfstæðishúsinu. Fyrir þá, sem ekki hafa
verið viðstaddir slikar æfingar áður, eru það töluverð við-
brigði að ganga inn í veifingasal, þar sem öllum síólum
cn raðað upp á borð, ekkert ljós, ekkert þjónustulið, aðeins
nokkrir menn á sviðinu. Nú er enginn klæddur einkennis-
búningum hljómsveitarinnar, heldur hver í fötum eins og
hann hefur smekk til. Við tökum okkur stöðu öllu viðbúnir
og köstum síðan kveðju á Svavar. Hann tckur undir af festu
og stillingu. Hann hefur greinilega alla þræði í höndum
sér, og skörungsskapurinn og einbeitnin kemur skýrt i ljós,
þegar hann varpar Jjeirri spurningu til Magnúsar Ingimars-
sonar píanóleikara: Hvað leikum við næst?
Það verður að samkomulagi, að leika „Litla stúlkan mín“.
Nú mætti ætla, að þeir gætu leikið það af snilld jafnt i vöku
sem svefni og óþarfi að æfa það frekar. En þeir hafa þann
eiginleika til að bera, sem prýðir álla sanna listamenn.
„Æfing þokar okkur í áttina til Ilins fullkomna", en þann-
ig vill einn nútímaheimspekingur okkar íslendinga hafa
gainlan málshátt. Hljómsveitin staldrar við aðra hverja nótu
og menn spyrja hver annan af mikilli samvizkusemi: Er
þetta nógu gott'? Getum við boðið fólkinu þetta'?
Það tekur þá einar tíu mínútur að leika þetta lag, sem
þeir eru jirjár inínútur kannski fjórar, að leika fyrir áheyr-
endur. Næst fara Jieir út í það að athuga lag og ljóð, sem
þeim Iiefur borizt fra einhverjum ójickktum höfundi.
Magnús, sem setur út fyrir hljómsveitina, leikur það nokkr-
um sinnum á píanóið. Síðan er Ragnar Bjarnason fenginn
til að syngja ineð. Það vita allir sem hlusta á útvarpið að
gagni, eða sækja Sjálfstæðishúsið, hvernig Ragnar syngur.
Það væri að gcra lítið úr hlutunum, að segja að okkur hafi
brugðið, þegar Ragnar hóf upp raust sína. Það er nær
sanni að segja, að mönnum lá við yfiriiði. Hann ýmist
skrækti eða urraði, Jió eðlilegur raddhljómur hans kæmi
inn í við og við. Hvað var á seyði'? Hafði hann sprungið?
Ó nei. Hins vegar var iagið þannig samið, að hlaupið var
úr einni áttundinni í aðra, og venjuieg söngrödd átti þess
e-ngan kost að fylgja laginu. I>ar sem Ragnar brást, tók
Reynir harmonikkuleikari .lónasson undir sig stökk, greip
nóturnar og kyrjaði þetta á þingeyska vísu, Svo vei tókst
þetta hjá Reyni, að jafnvel Svavar brosti dauflega. Eftir
þessi átök hvílir hljómsveitin sig og ræðir Iítillega fram-
/
Hljómsveitarstjórinn, SVAVAR GESTS.
og* hljómsíveit
i

Frainhald á bls. 43. GUNNAR, MAGNÚS, ÖRN og SVAVAR,
1D VIKAN