Vikan - 28.09.1961, Blaðsíða 26

/ : f,.\
.
LAUGAVEGI 19
ARFUR FRÁ BRASILÍU.
Framliald af bls. 19.
skilurðu. Ég hafði orðið fyrir þung-
bærum vonbrigðum, og mér ieið
illa. . .
— Þar hefur karlmaður verið með
í spilinu, hugsaði Mikki og fann allt
í einu, að hann reiddist þeim fanti,
sem farið hafði þannig með hana.
Hún hafði eitthvað minnzt á þetta
áður, komizt þannig að orði, að þau
mundu bæði vera auðblekkt, en hann
hafði ekki skilið í það skipti, hvað
hún var að fara. Eiginlega skildi
hann það ekki enn, — ekki fyllilega.
Bn hann fann vakna hjá sér löngun
til að koma fram gífurlegum hefnd-
um við hvern þann mann, sem reynd-
ist henni illa.
— Geti ég orðið þér að einhverju
liði, . . . mælti hann hikandi.
En hún hristi bara höfuðið og brosti
til hans. — Þakka þér fyrir, en nú
líður mér prýðilega. Ég hefði að
sjálfsögðu átt að sjá það fljótt, hvern
mann hann hafði að geyma. Það
leyndi sér svo sem ekki. En ég vildi
bara ekki sjá það. . .
Meira sagði hún ekki. Hún hafð:
aldrei áður minnzt á Juan. Og hún
hafði ekki ætlað sér að minnast á
hann í þetta skipti. Hún hafði ásett
sér að gleyma honum gersamlega.
Ekki svo að skilja, að hún saknaði
hans, — hún fyrirleit sig einungis
fyrir það, að hún skyldi verða hon-
um svo auðunnið herfang, falla fyrir
tillitstöfrum hans og trúa öllum hans
lygum.
— Var það þetta, sem þú áttir við,
þegar þú varst að tala um, að við
mundum bæði vera auðblekkt? spurði
hann. Hún kinkaði kolli.
—• Við erum víst bæði gerð úr
sama efnivið, sagði hún. En svo kaf-
roðnaði hún og bætti við: — Ég á við,
að við séum bæði kjánar . . .
—■ Mig langar mest til að taka
duglega i lurginn á náunganum,
sagði hann.
Hún leit undrandi á hann. — Hverj-
um? spurði hún.
— Fantinum, sem sveik þig. . .
Hún hló, en fann orð hans vekja
með sér heita unaðskennd. — Hann
er ekki þess virði, sagði hún......
langt frá því að vera þess virði,
hugsaði hún, en þessa stundina var
hún honum þakklát fyrir það, að i
rauninni var það hans vegnu, að
Mikki brást þannig við.
— Það var eingöngu hans vegna,
að ég kom hingað, mælti hún — og
komst um leið að raun um, að einnig
það átti hún honum upp að unna.
Henni varð litið upp, og augu þeirra
mættust.
— Ég má líka vera þakklátur fyrir
það, sagði hann.
Andartak stóðu þau þögul og horfðu
á eftir marglitu fiðrildi, sem sveif
út yfir hylinn undir fossinum.
— Anna, sagði hann lágt og rétti
út höndina. En svo áttaði hann sig,
tók upp stráhattinn hennar og rétti
henni. — Ég hef ekki leyfi til að
segja neitt; ég er ekki frjáls maður. .
Það var beizkja i röddinni. Að svo
mæltu gekk hann á brott frá henni
— hröðum skrefum og án þess að
líta um öxl.
BERYL BÝÐST TÆKIFÆRI.
Svo sem hálfri klukkustund síðar
drap Anna á herbergfsdyrnjar hjá
Beryl.
— Má ég líta inn? Mig langar til
að segja við þig nokkur orð, mælti
Anna. Beryl gerði ekki neina til-
raun til að leyna undrun sinni. —
Tala við mig? spurði hún. — Um hvað
eiginlega ?
— Um þig, svaraði Anna og gekk
beint til verks. — Mundir þú taka
því, ef þér byðist að koma fram i
sjónvarpi í Bandarikjunum?
Beryl sat við snyrtiborðið og bar
gljáa á neglur sínar. EYi nú stakk
hún penslinum í glasið og starði tor-
tryggin á önnu.
— Eg mundi ekki heldur slá hend-
inni á móti milljón dollara, ef ein-
hver byði mér hana að gjöf. En það
eru víst litlar líkur til þess, sagði
hún.
Anna virti hana fyrir sér. Hárið var
allt of bleikt, hárgreiðslan tilgerðar-
leg, snyrtingin ýkt, varirnar allt of
rauðar, kjóllinn allt of fleginn, og
skórnir hæfðu betur Breiðgötu í New
York en umhverfi Monte Paraiso. —
En neytendum Pepsóda-framleiðsl-
unnar mundi eflaust finnast hún heill-
andi.
— Ég á kunningja í Bandaríkjun-
um, sem sér um sjónvarpsdagskrá,

•' -> >'S~
— Það er útilokað læknir ég er
ekki einu sinni trúlofuð. —