Vikan - 28.09.1961, Blaðsíða 27

þa5 e>o íeihot
að halda þvottinum hvítum og bragglegum ef þér notið
Sparr í þvottavélina. Sparr inniheldur CMC, sem ver
þvottinn óhreinindum og sliti. Sparr gerir hvítan þvott
hvítari og mislitan litsterkari. Kynnið yður verðmuninn á
erlendum þvottaefnum, og yður mun ekki koma til hugar
að nota annað en Sparr upp frá því. SAPUGERÐI N FRIGG
sagði Anna rólega, og hann er alltaf
á hnotskóg eftir nýjum stjörnum. Ef
þér er þægð í því, skal ég skrifa hon-
um. . . Svo bætti hún við: — En þá
yrðir þú vitanlega að fara til Banda-
rikjanna. Ertu fús til þess?
— Hvort ég er, svaraði Beryl. íín
svo var eins og hún fengi eftirþanka.
— En hvar ætti ég að fá peninga
fyrir fargjaldinu þangað?
Þessu hafði Anna gleymt. — Ef Al-
an leikur hugur á að fá þig í dag-
skrána, þurfum við ekki að hafa nein-
ar áhyggjur af því, svaraði hún. —
Þetta yrði að taka greinilega fram í
bréfinu.
— Alan?
— Alan Hermann. Það er hann,
sem sér um þessa dagskrá. Ég skal
skrifa honum tafarlaust.
— Ég bíð svarsins með mikilli eítir-
væntingu, varð Beryi að orði, en vit-
anlega kom henni ekki til hugar að
þakka önnu fyrir . . . Ef hún kæm-
ist til New York. . . Ef henni byðist
raunverulega tækifæri. •— En svo
vaknaði tortryggni hennar aftur: —
Hvað skyldi þessum Hermann ganga
til? Hann hefur aldrei séð mig, —
veit ekki einu sinni, að ég er til.
— Fyrir min orð veitir hann þér á-
reiðanlega tækifæri, svaraði Anna.
Ég geri að minnsta kosti ráð fyrir því,
hugsaði hún.
Beryl horfði spyrjandi á hana. —
Þú þekkir hann þá náið?
— Já, svaraði Anna, en hafði ekki
neina löngun til að segja Beryl meira
um það. Hvorug þeirra hafði minnzt
á Mikka eða trúlofunina. Og það
var ekki fyrr en Anna var á leiðinni
út úr herberginu, að Beryl þótti viss-
ara að vara hana við. — Ég kysi helzt,
að þú nefndir þetta ekki við neinn,
fyrr en þér hefur borizt svar frá
þessum Hermann, sagði hún.
— Það skil ég mætavel, svaraði
Anna og gekk á brott.
Vitanlega haga ég mér eins og
fífl, sagði hún við sjálfa sig. En það
voru henni ekki neinar fréttir. Henni
hafði verið það ljóst lengi, að það
væri hættulegt að fara að skrifa Alan
Hermann. E'n bæði hún hann að
skrifa Beryl svarið, mundi hann ekki
komast að því, hvar hún sjálf liéldi
sig. Og þegar þau Beryl og hann,
hefðu komizt að samkomulagi . . .
— Mér stendur vitanlega á sama
um það, sagði hún við sjálfa sig. Það
eina, sem nokkru máli skiptir, er að
Mikki losni við Beryl. . .
Leikritinu var lokið öðru sinni. Og
enn var það sent til umboðsmannsins
í New York, og Cleveland beið svars-
ins með meiri eftirvæntingu en
nokkru sinni fyrr.
Innan skamms barst símskeyti frá
umboðsmanninum. Lísa skrapp í
jeppanum til Nova Friburgo að vitja
um það; þar lá lika bréf til Beryl,
stimplað í New York. — Hvern getur
hún eiginlega þekkt í New York?
spurði Kittý, móðir Lísu, sem hafði
skroppið þetta með henni, en Lísa
var engu fróðari, og svo fóru þær
að tala um annað.
Lísu fannst sem simskeytið mundi
brenna gat á veskið, þegar hún steig
benzíngjafann í botn og knúði Gæð-
ing til að fara á kostum á heimleið-
inni, þótt honum væri það bersýnilega
þvert um geð.
Beryl stóð úti á veröndinni, þegar
þær óku í hlað. Lisa afhenti henm
bréfið, hélt síðan rakleitt inn til
Victors og rétti honum símskeytið.
Framhald á næstu síðu.
vi<an 27