Vikan - 28.09.1961, Blaðsíða 34

Fyrr á öldum vafði austurlenzka konan hár sitt upp
á frumlegan og listrænan hátt. Nútíma konan hefur
næmt auga fyrir kvenlegri hárnsyrtingu, og hefur því
tileinkað sér fegurstu hárgreiðslur eldri kynslóða —
með Suzie Wong hnakkaspennunni.
Spennurnar fást í mörgum geröum og litum
í snyrtivöruverzlunum og víðar.
EINKAUMBOÐ:
H. A. Tulinius
BYLTINGARÞRÁ OG
ÍHALDSEÐLI.
Framhald uf bls. 12.
voru feðurnir hættir því líka. Ekki
beinlínis. að óskir þeirra hefðu allar
rætzt. En kannski hefur þeim verið
farið að skiljast, að að sprettinum
loknum stóð maöur enn í sömu gráu,
óskáldlegu mussunni og fjarri þeim
töframætti, sem gerir óskirnar að
raunveru. Samt urðu þeir gripnir
nokkurri eftirvæntingu, þegar við
börnin hlupum: Skyldi þeim takast
að ná honum ?
Þannig er það einnig á leikvangi
alvörunnar. Eldmóður framvindunnar
tendrast fyrst og fremst í brjósti
æskunnar. Hann logar misjafnlega
lengi. Aðeins fáir afburðamenn halda
honum ófölskvuðum fram I elli.
Smám saman sezt að okkur geigur,
að allt þetta flan sé tilgangslaust, og
okkar gamalkunna veröld verður þá
allt i einu svo örugg og notaleg. En
gegnum heilbrigða æsku fer æsandi
seiður hins óþekkta eins og kitlandi
skjálfti. Hana sundlar ekki við að
sleppa sér.
Öryggi kunnugleikans.
Samt má maðurinn aldrei missa með
öllu af því öryggi, sem kunnugleikinn
veitir. Sú þörf stendur svo djúpum
rótum í eðli okkar, að jafnvel hinn
róttækasti byltingarmaður dirfist ekki
að afneita henni. öllum byltingum
er það sameiginlegt, að þær fleyta
geysimiklu af gamalli þekkingu, trú
og siðum yfir í þann nýja heim, sem
þær skópu. Svo sterk ítök á fortíð-
in í okkur, að hún sleppir okkur
jafnvel ekki í þeirri svipan, þegar
skapandi orka okkar nýtur sín bezt.
1 fyrstu bernsku byrjuðum við að
skapa þennan hlýlega heim kunnug-
leikans. Veröldin var svo köld, stór
og framandi, og þó að könnunarþrá
okkar væri sterk, flýðum við alltaf
á ný til hólmans litla, þar sem við
þekktum hvern stíg. Þess vegna nut-
um við ævintýrisins því innilegar sem
við heyrðum það oftar. Það var svo
notalegt og hughreystandi að vita,
hvað koma myndi næst. 1 þessum
notalega krók kunnugleikans stæltist
djörfung okkar, að mæta hinu
ókunna. Og reynslulítill hugur okkar,
sem svo oft var lostinn furðu yfir
hinu nýstárlega, sem Þyrptist að hon-
um, sefaði óró sína við ylinn frá hinu
þekkta og gamalkunna.
Þetta svið kunnugleikans vill eng-
inn okkar yfirgefa að fullu. Geim-
farinn, sem missti samband sitt við
jörðu og þyti markmiðslaust út í ó-
kunnan geiminn, myndi aðeins
skamma hríð standast uppnámið, sem
algjör ókunnugleiki veldur. Um leið
og vonarneistinn slokknaði, að n^
aftur til hins þekkta heims, vferi
skorið á líftaug hans.
Þanni'g er eðli manns: annars veg-
ar ástriðan, sem geysist út í gjör-
byltingu og hikar ekki við sjálft
ginnungagap, hins vegar tjóðurband
kunnugleikans, sem við megnum
>