Vikan - 21.12.1961, Blaðsíða 14

Fyrsta hringingin dó út, og í Þögn-
inni sem varð milli hennar og þeirrar
næstu, fann Sonja hjartað berjast um
ákaft i brjósti sér. Næsta hringingin
risti sundur hinn mjúka og myrka
hjúp þagnarinnar eins og glóandi
sverð.
— Ég verð vist að svara, sagði hún,
en sá um leið og hún hafði sleppt
orðinu, að það var undirmeðvitund-
in, sem hafði ráðið þessu viðbragði
hennar. Að sjálfsögðu gat hún látið
hjá liða að svara, þetta gat ekki ver-
ið neitt áríðandi og að öllum líkindum
var það einhver, sem hringdi i skakkt
númer. Efn í undirvitund hennar hafði
samstundis vaknað sá óttakenndi
grunur, að einhver kynni að vera að
njósna um ferðir mannsins, sem lá
að henni og vafði hana örmum.
— Ég get svarað, ef þú vilt, sagði
hann.
— Ertu ekki með réttu ráði, spurði
hún, spratt upp og tók talnemann I
því að þriðja hringingin kvað við.
Ótti hennar hvarf jafn skyndilega
og hann hafði vaknað. Það var lítil
telpa, sem spurði grátandi eftir
mömmu sinni; hafði ekki hugmynd
um hvert hún hafði farið, þvi síður
hvers vegna hún spurði eftir henni i
þessu símanúmeri, mamma varð bara
að koma heim strax.
— En mamma þín er ekki stödd
hérna. Ef þú getur sagt mér hvað þú
14 VIKAN