Vikan - 21.12.1961, Blaðsíða 26

Jólin sem hurfu.
Framhald af bls. 17
Egg þessi átti hann geymd úti i
eyju einni, þar scm œðarfuglinn
verpur þúsundum saman. Þekki ég
ekki ncinn stað, þar sem safna má
slíkum ógrynnum af eggjum.
Við ákváðum að skreppa þangað
með honum, Svírinn og ég, bæði til
þess að hreyfa okkur og hundana
svoiitið, og eins gat það alltaf átt
sér stað, að björn yrði á leið okkar.
Við beittum því hundunum fyrir
sleða og ókum af stað.
Það var dálitill stormur, en ekki
svo að hraustir karJmenn teldu
nokkuð að veðri.
Við vorum ekki með neinn farm
á sleðunum, svo við gátum ekið allt
hvað af tók. Við espuðum hundana
sem mest við máttum og þetta varð
26 VIKAN
VIÐ ÞURFUM EKKI
AÐ AUGLÝSA
TÖMSTUNDABÚÐIN
Aðalstræti 8. - Sími 24020.
harðasta keppni, þangað til við fór-
um að þreytast; þá létum við liund-
ana sjálfa um það hve hratt bar
yfir. Ég veitti þvi að sjálfsögðu at-
hygli að stormurinn færðist nokk-
uð i aukana, og snjó var tekið að
skafa, en ég hugði að brátt mundi
lygna aftur. Það var kominn lága-
skafrenningur með ísnum, „gólf-
sóp“, eins og Eskimóarnir kalla það.
En þcgar við náðum út i eyna,
þar sem eggjaforðinn var geymdur,
hafði hvesst enn og skafbylurinn
aitkizt að mun, og á meðan við vor-
um að velta steinunum ofan af
eggjagryfjunni, skall á fúlasta liríð.
Ekki vildum við samt snúa licim
eggjaiausir, fyrst við á annað borð
vorum komnir út í eina, og héldura
því áfram að bisa við grjótið. En
þegar við gátum loks haft hcndur á
eggjunum, var komið slikt hvass-
viði’i og hríðin þar eftir, að óðara
fcnnti í gryfjuna og tafði það mjög
fyrir okkur. Við höfðum meðferðis
skinnbelgi undir eggin, nú var ])að
allt eins mikið af snjó og eggjum,
scm i þá fór, því að við sáum ekki
út úr augunum og urðum að láta
það ráðast. Ekki veit ég hvort við
vorum búnir að ná helmingnum af
þvi, sem við ætluðum okkur að taka,
þegar Qolugta lýsti allt í einu yfir
þvi, að nú gæti hann ekki staðið i
þessu lengur. Þá voru þrir belgirnir
að visu fylltir, en ég geri ráð fyrir
að mest hafi þó verið i þeim af snjó,
og nú var bezt að halda heimleið-
is, sagði hann. Það leit út fyrir .að
það færi að hvessa eitthvað, saglji
hann, og þarf ég ekki að taka það
fram, að mér fannst liann hafa lög
að mæla, því að nú var komið ofsa-
rok. Það var grýtt þarna i eynni,
og ég datt hvað eftir annað, þar eð
ógcrlegt var að stikla á steinunum.
þegar ekki sást spönn frá sér fyrir
hrið. Við höfðum skilið hundana
eftir fyrir sleðunum úti á isnum;
þcgar við komum þar að, voru þeir
lagztir í skjól við sleðana.
Það tók langan tlma að koma
þeim af stað, og ekki var heldur
nokkur leið að sveifla svipuólinni
svo að gagni kæmi í þessu veðri.
Veðurhæðin var nú orðin svo mikil,
að okkur var ógcrlegt að sækja móti
storminum og urðum að krækja til
strandar til þess að komast nokkuð
áfram. Það skefur hraðast með ísn-
um, mun hraðara en í höfuðhæð
og fyrir bragðið var ógerlegt fyrir
hundana að halda stefnunni. Það var
fullerfitt fyrir okkur. Við grilltum
ekki i sleðann, sem var næst á und-
an. Það var skollið yfir slíkt óveð-
'»r, að þeir einir geta gert sér grein
fyrir-því hvernig allar aðstæður
voru, sem liafa sjálfir einhvern tima
h