Vikan - 22.03.1962, Blaðsíða 39

KLUEBURINN
í>«6 e? bægflegl «6
‘avflasí «16 logaxta
frá arineldinwro
Eit það er vfðar eldnr
í Klúbbnnm - f æðnn
VeriSS vdkominL
yæru algerlega ófærir. Þrátt fyrir
það datt þeim Grogan og Sbarp
alls ekki i hug a'ð gefast upp. Þeim
var sagt, að i fjöllunum væru engin
villidýr og þess vegna urðu þeir
nxi að auka byrðar burðarmann-
anna með matvæium til iangrar
gðngu. Þeir róðu sér nú 130 nýja
burðarmenn. Ailir litu þeir út að
vera villtir og ungu mönnunum varð
ljóst, að þeir yrðu sannarlega að
vera á verði. Þeir völdu tiu wata-
tonga-burðarmenn til þess að vera
nokkurs konar eftirlitsmenn með
burðarmönnunum — og svo var
lagt af stað. En erfiðleikarnir létu
ekki á sér standa. ískalt var um
nætur og burðarmennirnir, sem
vanizt höfðu vifi hlýindi siéttulands-
ins, sátu umbverfis bálin á næturn-
ar og hríðskulfu. Þetta kom sérstak-
lega niður á watatongunum. Dag
einn komst leiðangurinn i skarð eitt
í 7000 feta hæð, og næsta morgun
voru tveir watatongar horfnir.
Þetta var tilfinanlegt tap fyrir Grog-
an og Sbarp, þvi að þeir böfðu litið
á watatongana sem nokkurs konar
liðsforingja sína i ieiðangrinum.
Veðrið fór æ versnandi. ísköid
þoka var á fjöilunum og döggin sat
þung á runnunum. Eftir fáar minút-
ur voru þeir allir orðnir rennvotir.
Venjulega létti þokunni ekki fyrr
en seinni hluta dagsins og þannig
urðu þeir aldrei alveg þurrir. Moski-
toflugurnar höfðu sótt fast að Sharp
og andlit hans var orðið stokkbótg-
i» af biti þeirra. Hendur hans voru
og orðnar svo bólgnar, að þær voru
honum næstum ónýtar. Bæði hann
og Grogan fengu hvert hitakastið á
fætur ððru og gátu ekki losnað við
sóttina vegna vætunnar og kuldans.
ÞaS bættist og við, að allir watatong-
arnir, sem höfðu verið eftirlitsmenn
voru nú hlaupnir. Nú urðu þeir fé-
lagarnir að nema staðar. Sharp lagð-
ist i hitabeltissjúkdómi og Grogan
var næstum þvf meðvitundarlaus af
malariu. Hann hafði fjörutiu stiga
hita. Þeir hjálpuðu hvor öðrum eins
vel og þeir gátu og loksins tókst
þeim að komast yfir fyrstu fjait-
garðnna. Þeir komu þá niður f lit-
inn dal. En framundan lágu aðrir
fjailgarðar, sem virtust himinháir.
f dalnum rákust þeir á lítið þorp.
Þegar þeir náiguðust þorpið fiýðu
allir burðarmennirnir frá Uiiji og
eftir voru aðeins fjórir watatongar.
Þeir bviidu sig vikum saman i borp-
inu. „Ég er mjög anmtir“ segir Grog-
an f dagbók sinni, og Sharp var
litlu betri. S'amt gat hann hjúkrað
félaga sinum. Framundan var at-
gjörlega óþekkt land. Það fvrsta
sem þcir mundu fara.um. þar sem
enginn hvftur maður hafði komið.
Grogan segir enn i daghók sinni:
„Og hérna ligg ég að dauða kom-
inn og ferðin er f raun og veru alls
ekki nema á byrjunarstigi. Allt hið
ókunna er framundan.“ — Dögum
saman lá hann f rúmi sinu og horfði
tipp til fjallanna, sem hann ætlaði
að fara yfir. Þarna lá hann og starði
á stórkostiegasta landslag sem fyrir
finnst i allri Afrfku. Hinum megin
við þessi miklu fjöll var Kiwu-
vatnið mikia, sem nokkrir landkönn-
uðir, sem komið höfðu frá austur-
ströndinni, höfðu sagt frá og þar
skammt frá voru eldfjöllin. Hvort
hægt væri að komast til Kiwu frá
suðri var alls ekki hægt að fullyrða
neitt um.
Grogan fékk ekki heilsuna aft-
ur eins fljótt og hann hafði von-
að. Hið mengaða heita loftslag i
dalnum jók á hitasóttina. Að lokum
urðu þeir félagamir ásáttir um. að
freista hess að komnsf upp f hæð-
irnar og gerðu beir það i von um.
að þnr vrði loftslagið beilnæmarn
og Grogan myndi aftnr styrkjast.
Hann var of lasburða til þess að
bann gæti gepgið og bess vegna
varð að bera hann á hörum. Nú
réðu beir sér nýja burðarmenn og
sfðan lögðu beir af stnð bvert yfir
dalinn og stefndu til hæðanna.
Ég efast um að nokkurt land i
heimi hafi upp á eins mikla marg-
breytni aIð bjóða f landslagi og
Afrfka. f Mið-Afriku er hitabeltis-
loftslag. en á hálendinu getur mað-
ur gepgið dögnm sarn.nn gegnum
skóga, sem eru nákvæmlega eins og
skógarnir i Noregi og Kanada. Allt
f einu kemur rnaður svo niður i
dal bar sem eru pálmar og laufkof-
nr og bar eru fflar og i fljótuntim
krókódflar. Næsta dag er maður
kannski staddur i eyðimörk þar sem
ckkert kvikt fyrirfinnst nema kann-
ski einmana skordýr. Um kvöldið
fer maður um landslag, sem minnir
á England. Þar eru grösugar brekk-
ur og balar og lækir og ár renna
lygn sina leið. Og svo fer maður
um fúamýrar þar sem moskitóflug-
an rikir i allri sinni óhugnanle.gu
mergð og flóðhestaöskur heyrast f
fjarska. Svona er Afrika.
Á næstu vikum brutust þeir Grog-
an og Sharp um þessi furðulönd.
Dag einn sáu þeir í fyrsta sinn fil.
Grogan reis upp og skjögraði í átt-
ina til hans, en fíllinn lagði á flótta.
Næst komust þeir i þéttbýlan dal.
Miklar hjarðir af nautgripum voru
dreifðar um hliðarnar, en nakin
börn gætfu þeirra og þau voru svo
smávaxin að þau gátu gengið upp-
rétt undir kvið dýranna. f dalnum
voru bananaakrar. Konurnar voru
naktar að beltisstað og unnu á ökr-
um þar sem þær ræktuðu baunir og
ertur. Og loksins lcomust þeir fé-
lagarnir að Kiwu-vatninu. Nokkru
áður en þeir komu að þvi, kom
Ngensi, konungur á þessum slóðum,
á móti þeim og fylgdi þeim á leið
ásamt fylgdarliði sínu. Með þessu
vildi konungurinn sýna þeim vin-
semd sína. Þegar konungurinn hafði
kvatt þá félaga, fóru þeir að at-
huga föggur sfnar og komust þá
að þvi, að kóngur hafði sannarlega
látið greipar sópa. Næstum allur
fatnaður þeirra var horfinn, en það
sem þeim fannst verst, var að mæl-
ingatæki þeirra og myndavélar
voru líka á bak og burt. Þcir höfðu
tekið margar myndir og gert marg-
vislegar mælingar. Allar myndaplöt-
urnar voru horfnar. Konungur hafði
i einfeldni sinni ekki reynt að flýta
för sinni frá þeim, ef til vill hefur
hann vonað að hann inundi ná i
meira. Englendingarnir tveir sögðu
honum frá missi sinum og lýstu fyr-
ir honum hversu dýrmætar þessar
eigur þeirra væru. En kóngurinn
hristi aðeins liöfuðið og sagði sorg-
mæddur: „Já, það eru margir slæm-
ir menn til í þessu landi“. — Grog-
an og Sharp höfðu orðið fyrir miklu
tjóni, en þeir voru ekki á því að
gefast upp. Allt í einu var tveimur
byssuhlaupum beint að hans hátign.
Og áður en kóngur hafði áttað sig
var búið að koma honum inn i
Framh. á bls. 42.
viKAN 39