Vikan - 29.03.1962, Page 19

pólskir eða. hamingjan mátti vita
hvaðan. Senórunni var það óleysan-
leg ráðgáta hví í ósköpunum guð
almáttugur hafði skapað allar Þessar
þjóðir og öll þessi lönd.
María kom fram úr byrginu, þar
sem hún hafði farið í hvita kjólinn.
„Heldurðu að þú megir vera að því
núna að breyta honum?“ spurði hún
Anítu.
Aníta kinkaði koili til svars, þvi að
hún var með nálar og títuprjóna miili
varanna. Hún var næstum átján ára,
augun dökk og heit og skinu í myrkri,
talsvert hærri en María og mun
þroskameiri um barm og mjaðmir.
Hún lét hárið leika laust í lokk-
um, bar dökkrauðan lit á varirnar,
svo þær virtust enn stærri og stöðugt
þrútnar af ástríðu.
„Geturðu aldrei staðið kyrr?“
spurði hún Maríu á spænsku og íór
að athuga kjólinn.
„Talaðu heldur við mig ensku“,
sagði María.
„Til þess að geta talað ensku, verð-
ur maður líka að hugsa á ensku, en
ég vil heldur hugsa á spænsku — það
er ekki nokkur leið að hugsa um ástir
á öðru tungumáli", ' svaraði Aníta.
„En reyndu nú einhvern tima að
standa kyrr . . .“
Þetta var fermingarkjóll Maríu, og
hann var allt i senn, of síður, of
hár i hálsinn og of ermalangur til
þess að hún gæti farið í honum á
dansleik, eins og nú stóð til. María
seildist eftir skærunum. „Þú verður
að gera hann eins fleginn í hálsmálið
og þína eigin kjóla“, sagði hún.
,,Að verðurðu þangað til prjónarn-
ir hrökkva ofan í mig“, svaraði Anita.
E'í María hefði ekki verið systir
Bernardos, mundi hún hafa stytt
kjóiinn svo, að hann skýidi ekki hnjá-
kollunum. En hún þorði ekki íyrjr
nokkurn mun að egna Bernardo til
reiði, ekkj svona rétt fyrir dans-
leikínn.
Þegar hann varð reiður, var sem
eldur brynni í augum hans. Þá varð
Anita óttaslegin, en um leið annar-
lega sæl, því að þá hafði hann hana
algerlega á valdi sínu. Þegar henni
hafði svo tekizt að milda reiði hans,
þegar ieiðslukennd værð fullnæging-
arinnar seig að þeim, hvíslaði hann
innilegustu ástarorðum í eyra henni.
,,Þú verður að gera hann flegnari
í hálsinn", endurtók Maria. „Það get-
ur ekki munað þig svo miklu“.
„Nei, en það getur munað þig öllu,“
svaraði Aníta.
„Þú ert að breyta kjólnum, svo
ég geti dansað i honum,“ sagði María.
„Það er ekki eins og ég ætli að krjúpa
á kné honum við altarisgráturnar.
Þér er óhætt að stytta hann ....“
,,Ef ég stytti hann um of, getur
það orðið til þess að þú verðir seinna
meir að knékrjúpa einhverjum strákn-
um og biðja hann að leiða þig upp
að altarinu, áður en ásigkomulag þitt
sé orðið allt of áberandi."
„Jæja, en mundu eftir hálsmál-
inu . . .. “
„Ég verð fyrst og fremst að muna
eftir loforði mínu við Bernardo bróð-
ur þinn. Eg hef heitið honum því
að hafa auga með þér, að þú farir þér
ekki að voða. Þess vegna má ég ekki
breyta kjólnum þannig, að þér stafi
voði af honum.“
„Þú hézt Bernardo,” maldaði María
i móinn. „Nú hef ég verið hér í full-
an mánuð, og enn fylgir hann mér
hingað til vinnu á hverjum morgni
— og sækir mig á hverju kvöldi, ef
Chino hefur ekki tima til að koma
hérna við og fylgja mér heim. Og
svo verð ég að híma heima allt kvöld-
ið og má ekki fara út fyrir hússins
dyr, öldungis eins og þegar ég var
smátelpa heima í Porteríkó!"
„Þú varst smátelpa þar, og þú hef-
ur ekki elzt um mörg ár við að flytj-
ast hingað."
,,Jæja?“ spurði María. „Hvernig
stendur þá á því að það er strax
í undirbúningi að ég giftist Chino?“
„Þú getur verið orðin nógu gömul
til að giftast, þótt þú sért ekki nógu
gömul til að fara á dansleik í flegn-
um kjól,“ svaraði Aníta.
„Ég hélt ég væri orðin nógu gömul
til að fara úr kjólnum, ef svo bæri
undir," varð Maríu að orði. Svo íól
hún andlitið i höndum sér, svo ekki
bæri á því hve hún roðnaði. „Fyrir
alla muni — þú mátt ekki segja nein-
um að ég hafi sagt annað eins,
Anita,“ mælti hún biðjandi. „Sízt af
öllu Chino."
„Sízt af öllu Chino,“ endurtók
Aníta. „Hvað gerist með þér, þegar
hann lítur á þig?“
„Þegar Chino lítur á mig .... ekki
neitt,“ svaraði Maria. „En hann er
ljómandi laglegur piltur .... Hvað
gerist með þér, þegar Bernardo lít-
ur á Þig?“
„Allt þetta, sem ekki verður lýst.
Ég hvorki sé né heyri; veit hvorki
í þennan heim né annan .. . .“
„Ég skil,“ varð Maríu að orði.
„Þess vegna er það auðvitað, að þú
manst aldrei neitt úr kvikmyndun-
um, þegar þið farið saman í kvik-
myndahúsið.“ María stóð frammi fyr-
ir speglinum. Kjóllinn var enn helzt
til síður að henni þótti. Lakara var
þó með hálsmálið. Og enn einu sinni
reyndi hún að komast að samkomu-
lagi við Anítu.
„Ekki fyrr en að ári,“ sagði Aníta.
„Að ári verð ég gift, og þá stendur
bæði mér og öðrum á sama um hvern-
ig hálsmálið verður."
„Jæja, alit i lagi,“ svaraði Aníta
og lét undan síga fyrir rökum henn-
ar. „Hvað viltu hafa kjólinn fleg-
inn ?“
María horfði á sjálfa sig i spegl-
inum. Dró siðan línu með fingrinum
þvert yfir barm sér. „Ég hata þennan
kjói," sagði hún.
„Þá skaltu hætta við að fara á
dansleikinn, og þá losnarðu við að
vera i kjólnum," sagði Anita og von-
aði að hún færi eftir þeirri ráðlegg-
ingu.
Aníta þóttist nefnilega rnega vita,
að það gilti einu máli hvernig hún
breytti kjólnum, Bernardo mundi
alltaf finna að einhverju og ekki
kunna henni neinar þakkir fyrir. Það
var því í rauninni heimskan einber,
að hún skyldi vera að tefja sig við
þetta í stað þess að nú gæti hún
verið komin heim og notið freyði-
baðsins í kerinu. Þá var hún vön
að teygja skankana upp úr froðunni
og láta sig dreyma hina ósiðlegustu,
og um leið dásamlegustu drauma,
sem voru henni einna öruggasta ráð-
ið til að gleyma því hve mikið hana
skorti til að jafnast á við Maríu að
þokka og fegurð.
„Hætta við að fara á dansleikinn ?“
María varð furðu lostin. „Engin skal
fá mig til þess. Mamma hefur gefið
mér leyfi til að fara, og það ætla
ég að nota mér.“ Svo lagði hún fing-
ur á vör sér. „Heyrðu — getum við
ekki litað kjólinn rauðan?"
„Nei, það getum við ekki,“ svar-
aði Anita. „Það verður meir en nóg
starf að breyta honum fyrir kvöld-
ið ....“
„Hvítir kjólar eru ekki nema fyrir
stelpukrakka," maldaði María í mó-
inn. „Ég er viss um að ég verð eina
stúlkan þarna á hvitum kjól ....“
„Annars ferðu þangað ekki,“ sagði
Aníta. „Vertu þvi fljót að ráða það
við þig.“
„Jæja, þá það,“ svaraði María. „Ég
fer i hvita kjólnum, ef þú gerir háls-
málið dálítið flegnara." Og skyndilega
sveif hún að Anítu, greip utan um
hana og kyssti hana á kinnina. „Þú
ert svo góð Aníta .... og ég elska
þig,“ sagði hún.
Nú var barið allharkalega að dvr-
um og Anita brá við til að opna. Ef
hún hefði legið i freyðibaðinu, er
ekki fyrir að synja að hún hefði
spurt sjálfa sig hve langt \’æri síðan
hún hefði verið jafn saklaus og Maria.
Og komizt að raun um það hafði hún
eiginlega aldrei verið. Hún hafði kom-
izt fljótt að raun um Það, að munur
var á stelpu og strák.
Hún opnaði dyrnar, bros hennar
varð heitt og ástríðuþrungið, þegar
hún sá að Bernardo stóð fyrir utan.
Chino var í fylgd með honum og
Bernardo leit á hana viðvörunaraug-
um, þegar hún opnaði munninn og
teygði tunguna fram á milli varanna.
Hann benti síðan Chino að koma inn
fyrir svo Anita gæti lokað hurðinni og
sett slagbrandinn fyrir aftur. Og
Chino faldi hendurnar vandræðalega
fyrir aftan bak, laut höfði, heilsaði
báðum stúlkunum svo lágt að varla
heyrðist, en hafði ekki augun af
Mariu, þar sem hún stóð þarna i
hvita kjólnum.
„Hvernig hefur það gengið i dag?“
spurði Bernardo, þegar hann hafði
leyft Anitu að 'kyssa sig á vangann.
„Sæmilega," svaraði Anita. „Fá-
einir viðskiptavinir -— og einn af þeim
hafði orð á þvi, að hann vildi óska
að sonur sinn ætti Það fyrir höndum
að kvænast eins fallegri stúlku og
okkur."
„Eins fallegri og þú ert," leiðrétti
María hana.
„Ekki man ég að hann tæki þig
undan," svaraði Anita. „En af hverju
stendurðu þarna úti við dyr, Chino?“
Hún benti honum á stól. „Fáðu þér
sæti .... “
„Allt fullt af kvenfatnaði," mælti
Chino eins og afsakandi. Hann þukl-
Framhald á bls. 35.
VIKAN 19