Vikan - 29.03.1962, Side 32

BEZTI HJOL-
BARÐINN FVRIR
BlLINN YÐAR ER
Tire$lott0
•3 í
Laugavegi 178
Sími 38000
Gönguferð norður Afríku
Frarnhall af bls. 7.
þeim innfæddu körlum og konum,
sem mannæturnar höfSu fangað
nóttina áður. Enn rauk úr glóðtrm
steikarbálsins, en fataræfiar, manna-
bein og innyfli lágu á víð og dreif.
Lýsing Grogans er ekki prenthæf
og verður þvi sleppt hér. Og þetta
endurtók sig hvað eftir annað. Grog-
an sló fyrir brjóst og hann hraðaði
sér sem mest hann mátti. Allt í
einu stóð hann með fylgdarlið sitt
á dálítilli hæð og samstundis komu
Barakear þjótandi úr smáþorpinu,
sem þeir höfðu yfirunnið. Mann-
æturnar höfðu ekki búizt við því,
að nokkur lifandi sála kæmi labb-
andi beint í flasið á þeim. Nú þustu
þær að með spjót sin og skildi og
góluðu eins og grimrdir hundar.
„Hvað segja þeir?“ spurði Grogen
leiðsögumann sinn. )vÞeir segjaist
ætla að drepa okkur og éta okkur
síðan“, svaraði leiðsögumaðurinn
titrandi af hræðslu. „Jæja“, sagði
Grogan. Hann greip veiðibyssu sína,
kraup á hné og miðaði — og skaut
þann sem fremstur var. Mannæt-
urnar öskruðu enn ákafar og héldu
áfram að hlaupa til þeirra. Þeir
könnuðust við skotvopn, en þeir
þekktu ekki margskotabyssur og
ætluðu sér að sigra áður en Grogan
gæti hlaðið aftur. Grogan skaut aft-
ur og enn féll mannæta. Þá virtust
þessi manndýr verða undrandi og
hikuðu og þá skaut Grogan fjóra
menn hvern á eftir öðrum. Og þá
staðnæmdust Barakearnir og lögðu
svo á hraðan flótta. Þetta nýja vopn
þekktu þeir ekki. Að líkinum myndi
það aldrei tæmast af skotum.
Þegar Grogan hafði hlaðið byssu
sína að nýju þrammaði hann með
fylgdarlið sitt gegnum þorpið og
þar sást ekki nokkur sála. En þarna
var hörmulegt um að litast, enn log-
uðu bál fyrir dyrum kofanna og
leifar af fólki lágu við þau. — Og
enn er lýsingin ekki til þess að
segja frá henni. Á stráþökunum
hiðu gammar og í loftinu svifu þeir
til þess að gleypa í sig teifarnar.
Grogan segir: „Burðarmcnnirnir
létu sér ekki allt fyrir brjósti
hrenna, cn þó vildu þeir heldtir
ganga tanga vegu cn að snerta
nokkurn skapaðan hlut sem óx í
þessu bölvaðá landi.“ Grogan sendi
hlaupara til Sharps til þess að
vara hann við að fara gegnum þetta
svæði og bað hann að reyna að finna
leið fyrir norðan það. En hætturn-
ar voru enn á næstu grösum og
Grogan segir, að næstu tveir dagar
hafi verið þeir verstu, sem hann
hafði lifað. Þeir komu í nokkur
þorp til viðbótar og alls staðar var
sömu sjón að sjá. Það var augljóst,
að Barakearnir lifðu á mannakjöti.
Þegar þeir höfðu eytt þorp og ekki
var meira að eta þar fluttu þeir
til næsta þorps, réðust á íbúana og
eyddu þeim. Grogan og menn hans
þrömmuðu frá sólarupprás til sól-
arlags. Þeir óttuðust að ganga
venjulegar götur og urðu þvi að
brjótast gegnum frumskógana. Erf-
iðast var fyrir þá að afla sér fæðu.
Drykkjarvatn var hvergi að finna,
enda voru ár og fljót full af likum.
Þá bar það við dag einn, að leið-
angurinn sniglaðist áfram á bökk-
um papyrusfenja og var leiðin mjög
viðsjál. Allt í einu rakst hann á
hóp Barakea, sem ráku samstundis
allshugarfegnir upp mikil gól og
hófu árás. Grogan slapp með naum-
indum undan spjóti, sem kastað var
að honum, en hann skaut samstund-
is og féll einn maður. Meira þurfti
ekki til, því að mannæturnar lögðu
á flótta og skildu eftri tvær konur
og tvö börn. Grogan rannsakaði
konurnar og börnin og voru þau
mjög mögur og kviðirnir strengdir
að hrygg. „Þetta hafa verið erfiðir
tímar fyrir okkur“, sagði önnur
konan sorgmædd. „Við erum fimm-
tíu að tölu í fiokknum, og síðustu
vikuna liafa karlmennirnir ekki náð
í nema tvo menn til matar“. —
Grogan tók konurnar og börnin með
sér, bæði til þess að konurnar gætu
vísað honum leið og eins sem gisl.
Hann skaut dýr og hinar Iningruðu
mannætur réðust á það og rifu það í
sig eins og hýenur. Grogan þóttist þó
viss, um að konurnar söknuðu hins
rétta bragðs. — Að lokum tókst leið-
angrinum að komast burt úr löndum
mannætanna. Þá áðu þeir dögum
saman og biðu þess að Sharp kæmi
með sinn flokk, en honum hafði
tekizt að finna betri og hættuminni
leið. Grogan og Sharp ræddu nú
um framhald leiðangursins og síð-
an lögðu þeir af stað meðfram Al-
berts Edwards-fljótinu til Uganda.
Og þar skildu þeir félagarnir. Sharp
vildi heldur fara austur á bóginn
til Kenya, eins og það land heitir
nú, en þaðan ætlaði hann að fara
með skipi frá Mombasa til Eng-
lands. Grogan hélt áfram í norð-
urátt meðfram Níl til Egyptalagds.
Og nú má segja, að Grogan væri
einn síns liðs og það er erfitt að
skilja það að honum skyldi takast
að komast á leiðarenda yfir fenja-
mýrar og eyðimerkur. Hann hafði
mikla hitasótt og sá oft ofsjónir.
Honum gekk erfiðlega að útvega
sér burðarmenn. Einu sinni varð
liann að láta sér nægja draghaltan
gamlan mann, lítinn dreng og geggj-
aðan glæpamann, sem bar hlekki.
Dag einn var Grogan á hnotslcóg
eftir villibráð, sem þeir gætu lagt
sér lil munns, en á ineðan kallaði
hlekkjamaðurinn innfædda saman
og dcildi farangri Grogans á milli
þeirra. Að því loknu liljóp hann á
brott. Hinir innfæddu biðu heim-
komu Grogans og skiluðu honum
aftur eignunum. Grogan komst yf-
ir eintrjáninga og gerði tilraun til
að komast norður eftir fljótinu á
þeim, en svo mikill var gróðurinn
við bakkann, að þetta reyndist ó-
framkvæmanlegt. Hann dvaldi eina
32 VIKAN